Sir Richard Burton, dziewiętnastowieczny angielski podróżnik, pisarz i awanturnik, umiera. Jednak śmierć nie jest końcem, jest początkiem. Budzi się w dziwnym świecie - ogromnej krainie, będącej doliną nieskończenie długiej rzeki. Krainie zamieszkanej przez wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek żyli i umarli na Ziemi - od neandertalczyków po kluczowe postacie naszej historii.
Wraz z grupką niezwykłych towarzyszy wyrusza w podróż ku źródłom Rzeki w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania zasadnicze - czym jest ten świat, kto go stworzył i kto w nim ustanawia prawa?
Ludzkość od swych prapoczątków, w chwilach wolnych od ścigania mamutów, wypasania krów czy uprawiania ryżowych poletek zwykła stawiać sobie jedno bardzo proste pytanie: co będzie później, co będzie po śmierci? Odpowiedzi, do których w ten czy inny sposób ludzie dochodzili były i są szalenie różnorodne – jedni wierzą w Boga i życie pozagrobowe, inni w całą ich gromadkę i niekończący się cykl odradzania, reinkarnacji, z kolei pozostali pesymistycznie negują istnienie takowego Nadbytu, widząc tylko molekuły porządkujące się w procesie ewolucji i rozpraszające się ku entropii. Wiedzy, pewności jednak nie posiada nikt – bo nikt nie wrócił z powrotem z Tamtej Strony…
Tymczasem wyobraźmy sobie, iż nagle budzimy się właśnie po owej Drugiej Stronie – co jest wstrząsem dla ateistów, ale też i szybko się staje takowym dla osób dotychczas gorąco przekonanych o istnieniu takowej sfery, a to z tej przyczyny, iż znacząco odbiega ona od ich wyobrażeń, przypomina bowiem Ziemię w jej pierwotnym stadium, pozbawionym jednak jakichkolwiek zwierząt i zanadto nieujarzmionym, by móc ją nazwać Edenem. Co więcej, błyskawicznie odkrywamy, że nie jesteśmy tu sami, ba, wraz z nami zmartwychwstaje w tej samej chwili cała (no, prawie cała) ludzka populacja, reprezentująca absolutnie wszystkie ludy i epoki. Szybko też odkrywamy, iż bynajmniej nie znaleźliśmy się w Raju – odkrywamy bowiem ból i przemoc, a nawet i – ponowną – śmierć.
Muszę przyznać, iż od samego początku miałem duży problem z „przylepieniem etykietki” recenzowanej pozycji. Z początku wydawało mi się, iż jest ona adresowana do czytelnika będącego tuż po lekturze
„Władcy pierścieni”, spragnionego literatury fantastycznej i jeszcze w jej odbiorze dość niewyrobionego. Ot, choćby okoliczność, iż główny bohater książki – zresztą szalenie barwny, co więcej, faktycznie niegdyś żyjący, którego losy same w sobie mogłyby stanowić kanwę porywającej książki przygodowej – styka się z takimi postaciami, jak Hermann Göring czy kosmita Monat rodem z układu Tau Ceta mogłaby za tym żywo przemawiać. W miarę jednak lektury wszystko coraz bardziej się wikła i wikła, odsłaniając drugie i trzecie dno. Z drugiej jednak strony – niektóre rozwiązania fabularne aż trochę rażą swym dydaktyzmem, choć raczej ma to miejsce stosunkowo rzadko.
Pragnę też zalecić czytelnikowi nieco cierpliwości w trakcie obcowania z dziełem
Philipa José Farmera – z początku może się mu bowiem wydać, że pewne wątki są dość mocno naciągane i nielogiczne, niemniej autorowi trzeba przyznać, iż później całkiem zręcznie potrafi „wytłumaczyć” się ze swych konceptów, uczynić je wzajem spójnymi.
„Gdzie wasze ciała porzucone” to książka doprawdy nietypowa, choć początkowo sprawia wprost odmienne wrażenie. Warto jest poświęcić jej odrobinę cierpliwości, potrafi ona bowiem naprawdę wstrząsnąć czytelnikiem, a z pewnością dostarczyć mu choć kilka refleksji wartych uwagi. Szkoda tylko, iż cena tej pozycji jest trochę nieakuratna do jej objętości – ale być może zaważyły na tym czynniki niezależne od polskiego wydawnictwa.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Gdzie wasze ciała porzucone (To Your Scattered Bodies Go)
