Claudio Bianchi od wielu lat mieszka samotnie na zboczu wzgórza w malowniczej Kalabrii w południowych Włoszech. Wierny swym przyzwyczajeniom i podejrzliwy wobec obcych, Claudio zawsze opierał się zmianom, preferując uprawę roli i pisanie wierszy. Ale pewnego chłodnego poranka w jego gospodarstwie zjawia się istota rodem ze snów. Kiedy Claudio przychodzi jej z pomocą, ten akt dobroci przewraca jego mały świat do góry nogami. Skromny rolnik nagle musi się mierzyć z wścibstwem gapiów, natarczywymi dziennikarzami i z kimś jeszcze bardziej złowrogim.
Jednorożec to istota z ewolucyjnego punktu widzenia jeśli nie właściwie niemożliwa, to niemal zupełnie nieprawdopodobna. Mimo to wciąż funkcjonuje ona w euroatlantyckich krainach wyobraźni, nawet jeśli zarazem są one opatrzone nazwami, które bez trudu odnaleźć można w atlasach geograficznych.
„W Kalabrii” jest opowieścią o współczesnej włoskiej prowincji (i to wysoce specyficznej, autor spoza Półwyspu Apenińskiego bynajmniej nie stawia pytań o jej tożsamość i przynależność do wspólnoty wykreowanej przez Piemontczyków), ale w większym stopniu traktuje ona o przemijaniu i celowości egzystencji, gdy okres młodzieńczego sztormu i naporu zalicza się już bezpowrotnie do przeszłości.
Jest to również historia o rogatych koniach, choć odgrywających raczej rolę pretekstu, wręcz didaskalii. I choć poniekąd akcja w oczywisty sposób koncentruje się wokół owych mitycznych istot, to niemal do samego końca pojawiają się one gdzieś na marginesach. Niemal.
Nie do przecenienia jest wdzięk, z jakim autor na raptem stu stronicach snuje opowieść o ludzkim życiu, jego sensie tudzież owego sensu braku, jak też niemożności pogodzenia się z codziennością szarą wedle wyroków Fatum, nawet jeśli samemu byłoby się wobec tego jak najbardziej skłonnym.
„W Kalabrii” to swego rodzaju przypowieść nakazująca ponownie spojrzeć na otoczenie, nieco magiczna, nakazująca podążać za pragnieniem szczęścia nawet wbrew okolicznościom, a czasami wręcz w ich imieniu.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
