Powojenna Japonia. Kazuko wraz z chorą matką przenoszą się z Tokio na wieś, gdzie oczekują na powrót walczącego na froncie brata. Bohaterka posłusznie opiekuje się podupadającą na zdrowiu matką, zagubioną w świecie damą z poprzedniej epoki, i uciekającym w alkohol i narkotyki bratem - niespełnionym artystą, ale to właśnie ona ma do opowiedzenia najbardziej poruszającą historię.
O teraźniejszości zwykło się mawiać, że jest wieczna, choć zauważyć również można, iż jest przeraźliwie krótka, albowiem zachodzące w jej trakcie zmiany dostrzega się nieraz dopiero post factum, gdy stanowią one już materię przeszłości i ich osadzenie w niej jawi się wszystkim jako oczywiste. Trudno nie przeczytać przez ten pryzmat krótkiej powieści autorstwa
Osamu Dazai.
Jest to książka traktująca o japońskiej arystokracji, czyli bycie zachodniemu czytelnikowi kojarzącemu się raczej z epoką szogunów, sengoku czy jeszcze wcześniejszymi czasami, a wszak istniejącą również w XX stuleciu (według notacji Okcydentu). Arystokracji doświadczającej nawet nie deklasacji w powojennym świecie, co wręcz pauperyzacji, choć nie bez własnej przewiny.
Zarazem jest to opowieść znacznie bardziej uniwersalna, traktująca o przemijaniu jako takim, bezlitośnie dotykającym każdego człowieka, ale także całe uniwersa funkcjonujące w ich jaźni oraz pamięci. I choć we własnym zakresie można zdynamizować ten proces, to jednak niczym fatum nie sposób go uniknąć.
W końcu przedmiotową powieść można odczytać jako niewątpliwie autobiograficzną, zarazem sygnalizującą ścieżkę, którą autor tyleż podąża, jak i zamierza podążyć jeszcze dalej. Aż trudno uwierzyć, że w żadnym z momentów nie wymyka mu się spod pióra (czy pędzelka) „ja”…
„Zmierzch” to pozycja bardzo melancholijna, wręcz dedykowana jesiennym wieczorom. Nie tylko w otoczeniu drzew wiśni.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
