Alchemia od zawsze fascynowała ludzi. Od wieków krążyły opowieści związane z kamieniem filozoficznym, czy próby przemienienia ołowiu w złoto. Teraz macie możliwość poznania tajników tej dziedziny wraz z alchemikiem Dirkiem oraz jego pomocnikami. Czy diabeł mógł mieć coś z tym wspólnego? Przekonajcie się sami na łamach książki, która z pewnością nie jedną osobę zaskoczy.
W momencie otrzymania książki miałam mieszane uczucia. Z jednej strony okładka przedstawiająca mężczyznę, jak zakładam zgodnie z tytułem alchemika w typowym dla XVII wieku stroju, z drugiej strony opis dotyczący postaci nadprzyrodzonych i narkotyków w Holandii. Sami musicie przyznać, że to raczej niecodzienne połączenie, tym bardziej w powieści historycznej.
Moje zdziwienie wzbudziły już pierwsze rozdziały. Bo przecież, kto by się spodziewał diabła wychodzącego z obrazu? Zapewniam, że to dopiero początek niespodzianek, ponieważ w fabule występują one na każdym kroku.
Akcja książki rozpoczyna się w Delfcie w 1600 roku w noc sylwestrową, by po splocie pewnych nieprzychylnych wydarzeń przenieść się do Hagi. Główny bohater to alchemik Theodoricus van Woensdrecht. Jak to zwykle bywa z myślą o bogactwie i sławie wykonywał różne eksperymenty, najczęściej związane z próbą pozyskania złota. Stosował do tego celu różne specyfiki, a wyniki bywały zaskakujące nawet dla niego samego, niestety nie w sensie pozytywnym, w efekcie czego został wygnany z miasteczka. O alchemiku krążyło także wiele opowieści, w których był posądzany o konszachty w diabłem. Często się mówi, że w każdej plotce jest ziarenko prawdy i tak też jest w tym przypadku. Czy jednak umowa z diabłem może zapewnić dobrobyt i spełnienie marzeń? Z pewnością zawiera szereg „kruczków”, o których przekonujemy się na każdym kroku czytając tę zadziwiającą lekturę.
„- O nic wielkiego – powiedział Łakota. – Nie chcę na przykład twojej duszy, panie, bo przeczuwam, że i tak trafisz do piekła za inne sprawki… Nasz cyrograf będzie inny: (…)” (Str. 51)
Połączenie tła historycznego z postaciami nadprzyrodzonymi tworzy nietuzinkową, ale interesującą mieszankę oszałamiającą czytelnika. Muszę przyznać, że inne wyobrażenie miałam o powieści historycznej, co nie oznacza, że taki pomysł jest zły. Moim zdaniem fabuła jest intrygująca. Poruszamy się po niej po omacku trzymając linę z supełkami oznaczającymi kolejne wydarzenia połączone ze sobą w spójną, chociaż niesamowitą całość. Na rynku książek występuje wiele, więc ważne, aby znaleźć element, który zapamięta czytelnik. Książka nie wyróżnia się objętością czy wyglądem, ale bez wątpienia treścią.
Akcja jest płynna i nie brak w niej emanowania tajemnicą. Sieć wydarzeń jest niczym kopalnia pełna pomysłów. Powieść czyta się jak fantastykę tylko osadzoną w XVII–wiecznej Holandii. Uważam jednak, że nie do końca został wykorzystany potencjał, jaki tkwi w tym pomyśle na książkę. Od połowy lektury miałam wrażenie, że wątki za szybko się kończą, nie są dalej rozwijane i występuje coraz mniej dialogów. Wyglądało to tak jakby narrator snuł opowieść nie rozwijając jej szczegółów. Brakowało mi zgłębienia niektórych wydarzeń, co mogłoby dodać kolorystyki historii, a także zwiększyć objętość lektury.
Język powieści dobrze oddaje czasy, które opisuje. Autor z prawdziwym rozeznaniem prezentuje receptury alchemiczne czy działanie kamienia filozoficznego posługując się terminologią związaną z alchemią, co stanowi swego rodzaju spoiwo między wątkami. Dopełnieniem jest lekki styl pisarski i dobrze zarysowani, wzbudzający emocje bohaterowie.
Podsumowując, książkę
„Alchemik z Hagi” cechuje nieszablonowa fabuła powiązana z interesującą scenerią XVII wieku. Autor dobrze oddał klimat czasów, w których osadzona jest akcja, wplatając równocześnie wątki z pogranicza fantastyki, baśni czy legend takie jak: nadnaturalne postacie czy podróże w czasie. Lekturę czyta się szybko, chociaż w pewnym momencie ma się wrażenie, że zabrakło pomysłu na rozwinięcie części wydarzeń.
|
| Autor: Meggie
|
|
|
|
|
Tytuł :
