Grupa gimnazjalistów Republiki Wielkiej Azji Wschodniej zostaje uprowadzona ze szkolnej wycieczki i skierowana przez autorytarny rząd na niewielką, ewakuowaną z mieszkającej tam ludności wyspę. Pozostawieni sami sobie, dysponując dostarczonym im uzbrojeniem, mają tylko jedno zadanie: tak długo mordować się nawzajem, aż przeżyje tylko jeden. W tym czasie przeprowadzane są liczne pomiary, między innymi czasu potrzebnego na wykonanie zadania. Ostatnia pozostała przy życiu osoba z klasy (zwycięzca) otrzymuje zabezpieczenie na całe życie oraz dyplom gratulacyjny z podpisem Wodza. Nie ma możliwości sprzeciwu. Nie ma możliwości odmówienia udziału w „programie” bez groźby natychmiastowej śmierci – do szyj nastolatków przymocowano bowiem specjalne obroże z ładunkiem wybuchowym. Mogą albo poddać się grze i zabijać, albo samemu zginąć…
Filmowy
„Squid Game”, książkowe (i nie tylko)
„Igrzyska śmierci”, komputerowe
„Bloodshore” – wyliczenie to pozwala przyjąć, iż można już mówić o pewnym kulturalnym zjawisku, raczącym odbiorcę historiami niezbyt chętnych (z reguły) uczestników zmagań na śmierć i życie. Różni się ich sposób przygotowania, nieraz odmienne są ich motywacje, niejednokrotnie konfrontują się oni z zupełnie różnymi wyzwaniami, lecz ich strach zwykł jawić się jako prawdziwy, stanowiąc zarazem swego rodzaju widowisko dla mniej czy bardziej elitarnego audytorium. Od czego jednak ów swego rodzaju fenomen się zaczął? Zdaniem wielu najpierw było
„Battle Royale”.
Po lekturze kilku stron omawianej książki łatwo dojść do przekonania, że powstała ona dopiero w ostatnich latach, niejako „klonując” którąś z wyżej wymienionych pozycji, zwłaszcza iż głównym bohaterom znany jest chociażby wynalazek Internetu. Warto jednak mieć na względzie fakt, że książka ta powstała jeszcze pod koniec minionego wieku.
Pomimo upływu czasu całkiem ładnie się ona zestarzała, albowiem ani przez moment japoński pisarz nie uczynił z technologii wątku przewodniego swej powieści – bohaterowie posługują się wynalazkami siejącymi śmierć już od dawna, zaś sama ludzka natura cechuje się znacznie większym uniwersalizmem.
Nieco szkoda, że autor tak wyraźnie dzieli postaci na pierwszo- i drugoplanowe, właściwie nie pozostawiając czytelnikowi wątpliwości co do zakończenia. Owszem, by nie zdradzać zbyt wiele warto zaznaczyć rolę pewnego „wywrócenia stołu”, śmiem jednak twierdzić, iż całość byłaby znacząco wartościowsza, gdyby czytelnik był skłonny „kibicować” większej liczbie bohaterów, którzy zarazem niczym zdolny iluzjonista odwracaliby uwagę odbiorcy.
Trochę razi również przewidywalność licznych scen – choć niemal żadnej z nich nie sposób zarzucić rozwlekłości, niemniej jednak nieraz łatwo domyślić się ich zwieńczenia, co wyzwala wręcz irytację. Z drugiej strony – może właśnie owa zdolność wzbudzenia emocji świadczy o maestrii całości?
„Battle Royale” to książka więcej niż interesująca, bez wydumanych ambicji właściwych dla swych licznych następców, trafnie omijająca mielizny współczesnych (a już przebrzmiałych) mód. Nie dajcie się zwieść jej dość imponującym gabarytom – całość pochłania się wręcz jednym tchem.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
