Ludzkość traci dostęp do Nurtu. Systemy gwiezdne, a wraz z nimi miliardy ludzi zostają odcięte od cywilizacji. To było do przewidzenia, ale wciąż są tacy, którzy nie przyjmują tego do wiadomości i próbują żerować na upadającym imperium.
Imperoks Grayland II w końcu odzyskała kontrolę i udało jej się uwolnić od wpływów osób zaprzeczających temu, co nadchodzi. Tyle że uzyskany nadzór może być bardzo kruchy. Grayland próbuje ocalić swoich ludzi przed niszczącą izolacją, jednak wciąż czyhają na nią wrogowie, którzy za wszelką cenę chcą ją zrzucić z tronu.
Teraz ona i jej mała grupka sojuszników muszą nie tylko chronić ludzkość, ale również walczyć o własne życie.
Czy Grayland uratuje wszystkich, czy może będzie ostatnią Imperoks?
Czasami tytuł pozostaje w bardzo luźnym związku z treścią opatrzonego nim dzieła, czasami zaś jego relacja jest oczywista, zdarza się również, iż zdradza on więcej, niźli odbiorca by sobie liczył. Teoretycznie ten ostatni przypadek ma miejsce w przypadku
„Ostatniej Imperoks”, ale nie do końca, autor bowiem nie zaniechał wplecenia w fabułę kilku zaskoczeń.
Największym atutem przedmiotowej pozycji wieńczącej
trylogię jest fakt, że od samego początku była ona zamierzona, a w konsekwencji wolna jest od „przydatków” wypaczających logikę wcześniej zaprezentowanych wydarzeń czy też rozpaczliwych poszukiwań drogi wybrnięcia z matni wcześniej zawikłanych wątków. W konsekwencji całość jest spójna i satysfakcjonująca dla czytelnika, który zdecydował się na sięgnięcie po ostatni tom.
John Scalzi ani przez moment nie utracił również swojego specyficznego stylu, przesyconego swoistym komizmem, pełnym nie tylko czarnego humoru, lecz nade wszystko gagów sytuacyjnych i zręcznego operowania kontrastami. Z pewnością Kiva Lagos urasta do roli faworytki wszystkich czytelników, lecz lubić się dają nawet rozdziały poświęcone triumfom „tych złych”.
Największą słabość przedmiotowej pozycji stanowi jednak pewne psychologiczne nieprawdopodobieństwo szeregu sytuacji czy zdarzeń, w stopniu przewyższającym nawet uprzednie tomy. Autor jednak nigdy nie silił się na „twarde sci-fi”, przeciwnie, dziełu temu zdecydowanie, ale to ze wszech miar bliżej twórczości chociażby takiego
Douglasa Adamsa.
Lektura
„Ostatniej Imperoks” postępuje momentalnie, czytelnik nawet sobie nie uświadamia, kiedy zdążył dotrzeć do ostatniej strony, skoro raptem przed chwilą sięgnął po daną pozycję. Nie jest to z pewnością najambitniejsza z książek, które czytałem ostatnimi czasy, lecz autor ani przez chwilę nie miał ku temu stosownych ambicji. Nade wszystko pragnął on wywołać u czytelnika rozbawienie i dostarczyć mu nieco relaksu – co w moim przypadku udało się bezbłędnie.
Piotr „Klemens” Kociubiński
E-mail autora:
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
