Logen Dziewięciopalcy musi stoczyć jeszcze jedną walkę. Poprzysiągł sobie, że będą o niej kiedyś rozprawiać i zapisze się ona na kartach historii. Na Północy kraju szaleje wojna. Tylko jeden człowiek może powstrzymać Króla Północy – jego dawny przyjaciel i dawny wróg.
Przyszła pora by Krwawa Dziewiątka wrócił do domu. Superior Glokta prowadzi zupełnie inną wojnę. Potajemną walkę, w której nikt nie może czuć się bezpieczny i nikomu nie można ufać. Niegdyś był mistrzem fechtunku, ale te dni odeszły w przeszłość. Całe szczęście dla niego, że szantaż, groźby i tortury nic nie straciły ze swej skuteczności.
Jezal dan Luthar doszedł do wniosku, że ma dosyć ciągłej wojny i walki, więc porzuca wojaczkę na rzecz życia z kobietą, którą darzy głębokim uczuciem. Okaże się jednak, że miłość także potrafi sprawić ból, a chwała ma w zwyczaju dopadać człowieka wtedy, kiedy najmniej się tego spodziewa...
W przypadku tworzenia cykli można dostrzec dwa rodzaje prawidłowości – pozycja kończąca zwykła odbiegać rozmiarami od poprzedniczek, przy czym w przypadku jej znacznej objętości świadczy to z reguły o chęci spójnego domknięcia opowieści, jakkolwiek czasami skutkującą popadnięciu w grafomanię, w przypadku zaś bardziej zbornych pozycji można podejrzewać autora o lenistwo lub brak zwykłego konceptu jak logicznie połączyć rozsiane dotychczas wątki. Pierwszy rzut oka na
„Ostateczny argument” sugerowałby, że bardziej prawdopodobne jest zajście pierwszego przypadku.
Autorowi
serii należy oddać, iż w istocie nie tyle nawet starał się nie zapomnieć o żadnym poruszonym przez siebie wcześniej temacie czy szczególe, co od początku miał jasny pomysł na ich rolę, układają się one bowiem w spójny ciąg, i to całkiem przekonujący. Czasami skutkuje to przewidywalnością tego czy owego rozwiązania fabularnego, momentami wręcz jego oczywistością (choć czasami pisarz stara się zaskoczyć czytelnika), niemal nigdy jednak brakiem psychologicznego prawdopodobieństwa.
Choć… można sobie od czasu do czasu zadać pytanie o wiarygodność postaw niektórych postaci, które noszą w sobie tyle sprzeczności, iż sprawiają wrażenie gotowych ulec nie tyle rozdarciu, co wręcz eksplozji. Poniekąd jednak można to powiedzieć o niektórych osobach znanych nam z życia codziennego.
Do gustu przypadło mi również zakończenie – tyleż koherentne, co i skrywający potencjał dla wyobraźni czytelnika, pozwalający przedstawionemu uniwersum żyć dalej, pomimo zaprezentowaniu czytelnikowi strony końcowej. Jest to pewnego rodzaju literacka ucieczka, lecz po wielokroć bardziej wartościowa niźli taka czy inna „boska interwencja”.
„Ostateczny argument” to udane zwieńczenie całkiem interesującej trylogii. Jakkolwiek przypisać mu można taki czy inny feler, to żaden z nich nie wpływa zbyt mocno na przyjemność doznań płynących z lektury. Zarazem pozycja ta pozostawia czytelnika bez wrażenia zmęczenia, pobudzając jego apetyt.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
