Na tysiącu połączonych siecią wrót gwiazd zasiedlonych przez ludzką ekspansję, nowe kolonie starają się znaleźć własną drogę. Wszystkie planety balansują na granicy między zapaścią a cudem, zaś załoga starzejącego się okrętu Rosynant ma pełne ręce roboty przy utrzymywaniu delikatnego pokoju.
W olbrzymiej przestrzeni między Ziemią a Jowiszem planety wewnętrzne i Pas zawiązały ostrożny i niepewny sojusz, wciąż nawiedzany przez upiory historii i uprzedzeń. Tym czasem na utraconym świecie Lakonii ukryty wróg ma nową wizję dla całej ludzkości... i siły, by ją narzucić.
Nowe technologie ścierają się ze starymi i dzieje ludzkich konfliktów wracają do antycznego wzoru wojny i podboju. Jednak natura ludzka nie jest jedynym wrogiem, a uwalniane siły mają swoją cenę. Cenę, która zmieni kształt ludzkości – oraz Rosynanta – w nieoczekiwany sposób i już na zawsze...
James Holden to specyficzny magnes swoich czasów – gdziekolwiek by się skierował, centrum wydarzeń zwykło podążać w ślad za nim, często ku zgrozie całego otoczenia, a to z uwagi na ich iście katastrofalny (i to w dosłownie kosmicznej skali) ich charakter. Przy okazji
„Wzlotu Perspepolis” twórcy cyklu uznali, iż warto na chwilę zwolnić… choć nie do końca.
Akcja książki rozgrywa się bowiem trzy dekady po wcześniej prezentowanych wydarzeniach, co stanowi skok czasowy zupełnie nietypowy dla serii. Autorom zabrakło jednak przy tej okazji pełnej konsekwencji, ząb czasu w najmniejszym stopniu dotknął bowiem głównych bohaterów, którzy niby nieco postarzali, wciąż zdają się czytelnikowi tacy sami, jak zostali pozostawieni wraz z końcem poprzedniej odsłony serii. Ot, utracona okazja.
Atutem omawianej książki jest fakt, iż konfrontując czytelnika z oczywistą niesprawiedliwością i gwałtem konkwisty pozwalają mu chwilami się zastanowić nad przewrotnością losu i uniwersalną prawdziwością tezy o związku pomiędzy punktami widzenia oraz siedzenia. Nie podjęli oni jednak zdecydowane „boju” z ową refleksją, raczej pełni on funkcję drobnego urozmaicenia smaku niźli zasadniczego dania.
Głównym felerem książki jest jednak jej przewidywalność, która zresztą stanowi efekt reorientacji twórców co do postrzegania ich cyklu. O ile na etapie pierwszych dwóch, trzech tomów każdy z nich mógł stanowić swego rodzaju zwieńczenie, o tyle w przypadku chociażby
„Wzlotu” czytelnik nie ma wątpliwości, że „ciąg dalszy nastąpi” – a w konsekwencji wiele zdarzeń nie może mieć miejsca zbyt szybko lub cechować się zanadto daleko posuniętą jednoznacznością.
„Wzlot Persepolis” jest swego rodzaju rozczarowaniem, w przypadku danej pozycji bowiem walory marketingowe niewątpliwie przeważają nad literackimi czy naukowymi – niemało tu tzw. „dłużyzn” i „pach architektonicznych”, sprawiających, iż całość traci unikalność wyróżniającą cykl spośród jakże licznych „produkcyjniaków” sci-fi…
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
