Imperium lakońskie upadło, uwalniając 1300 układów spod rządów Winstona Duarte. Jednak starożytny wróg, który zabił budowniczych bram, obudził się i na nowo podjął wojnę przeciwko naszemu wszechświatowi.
W martwym układzie Ardo Elvi Okoye kieruje desperacką misją naukową mającą na celu zrozumienie tego, kim byli budowniczowie wrót i co ich zniszczyło, nawet jeśli ceną jest złamanie własnych zasad i narażenie na wpół obcych dzieci, na których barki spadł ciężar badań. Pośród zasiedlonych przez ludzkość gwiezdnych układów pułkownik Aliana Tanaka poluje na zaginioną córkę Duarte... oraz samego imperatora. A na Rosynancie James Holden i jego załoga walczą o zapewnienie ludzkości przyszłości pośród strzępów i odłamków tego, co nastało wcześniej.
Gdy niemal niewyobrażalne siły przygotowują się do wymazania całego ludzkiego życia, Holden i grupa niespodziewanych sojuszników odkrywają ostatnią, desperacką szansę na zjednoczenie całej ludzkości, która w razie wygranej obiecuje stworzenie potężnej galaktycznej cywilizacji wolnej od wojen, kłamstw i tajemnic
Jednak cena zwycięstwa może być większa od kosztu przegranej.
Są cykle, w przypadku których autor „rozkręca się” dopiero z czasem, a dalsze pozycje cechują się znacząco większą dojrzałością od tomów inicjujących – wystarczy wskazać na twórczość
Terry’ego Pratchetta czy cykl o Harrym Potterze. Częściej jednak czytelnik miewa do czynienia z mniej radosną prawidłowością, gdy jedynym sensem kolejnych odsłon serii jest ten o pekuniarnym charakterze. Nie ukrywam, że zdecydowanie bardziej skłaniam się ku zakwalifikowania cyklu
„Ekspansji” do drugiego nurtu – czy
„Upadek Lewiatana” wpisuje się w ten trend?
Główni bohaterowie są znani czytelnikowi aż zanadto dobrze, co z pewnością ucieszy osoby, które po prostu polubiły Holdena, Alexa czy Amosa (czy zaś w ogóle można zapałać sympatią wobec mało wyrazistej Naomi?), ale fabuła recenzowanej pozycji tylko utwierdza mnie w przekonaniu, że już dawno postacie te winny zejść ze sceny, albowiem mają niewiele – a właściwie niemal nic – nowego do zaoferowania, przynajmniej by nie obrazić inteligencji czytelnika i prawideł zwykłego zdroworozsądkowego prawdopodobieństwa.
Co gorsza jednak, twórca (a właściwie twórcy) niespecjalnie potrafi wpleść w kanwę opowieści nowe persony, które mogłyby przejąć pałeczkę, a przynajmniej choć na chwilę intrygująco wysunąć się na plan pierwszy, jak to miało kiedyś miejsce chociażby w przypadku takiej Chrisjen Avasarali. Ba, wręcz przeciwnie, mamy do czynienia wręcz z sięganiem do lamusa i – dosłownie – ożywianiem trupa.
Powyższe utyskiwania można by było traktować w kategoriach jednostkowych „much w nosie” niżej podpisanego, lecz skłonny byłbym bardziej stanowczo bronić swego zdania wskazując na miałkość opowieści nijak nie korespondującej z bombastycznością używanych słów i kreowanych obrazów. Literatura sci-fi przynajmniej dla poszanowania definicji wymaga choć niewielkiej „naukowości”, której jednak próżno tu szukać, całość przekształca się w oklepaną space-operę, z prędkościami nadświetlnymi „jakoś” uzyskiwanymi, wręcz z dezynwolturą traktując również drugą zasadę termodynamiki.
„Upadek Lewiatana” to książka reprezentująca sobą coś zupełnie innego, niż
„Przebudzenie Lewiatana”, pokochanego wszak przez miliony na świecie. Nawiązanie tytułem do tomu inicjującego cykl nie ma charakteru przypadkowej tromtadracji, lecz stanowi czytelne wskazanie na zamknięcie opowieści. I na szczęście.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
