Klucz Ziemi został już odnaleziony. Pozostały jeszcze dwa. I dziewięciu Graczy. Tylko jeden może zwyciężyć. Toczy się gra o istnienie ludzkości.
Aisling Kopp wierzy w niemożliwe: Endgame może zostać powstrzymane. Zanim jednak dociera do domu, przechwytuje ją CIA. Wiedzą o Endgame. I mają własny pomysł, jak powinno zostać rozegrane. Pomysł, który może zmienić wszystko.
Hilal ibn Isa al-Salt ledwo przeżył atak, który potwornie go okaleczył. Teraz wie o czymś, o czym pozostali gracze nie mają pojęcia. Aksumowie są w posiadaniu sekretu, który może ocalić ludzkość, a nawet pokonać istoty stojące za Endgame.
Sarah Alopay zdobyła pierwszy klucz. Niestety kosztowało ją to zbyt wiele. Jedyną rzeczą, która pozwoli jej utrzymać demony z daleka, jest udział w grze. Gra, żeby wygrać.
Klucz Niebios – gdziekolwiek jest i czymkolwiek jest – będzie następny. Pozostałych przy życiu dziewięciu graczy nic nie powstrzyma przed jego zdobyciem.
Było naturalną oczywistością powstanie drugiej odsłony cyklu po niewątpliwym sukcesie
„Wezwania”, szczególnie że autorzy od samego początku rozważali dokładnie taki rozwój wypadków. O dziwo jednak „Klucz niebios” jest trochę inną pozycją niż poprzedniczka.
Przedmiotowa pozycja nie jest bowiem tak tajemnicza, jak zaczyn serii, czytelnik bowiem jest postawiony w sytuacji co prawda nie wszystkowiedzącego narratora, lecz dysponującego niewątpliwie większą wiedzą od postaci zamieszkujących taki znany mu, a jednak inny świat.
Po drugie, całość bardziej jest zorientowana introwertycznie, czytelnikowi przyjdzie bowiem „zmierzyć się” z szeroką gamą doznań wewnętrznych niemal wszystkich postaci (ze znaczącym wyjątkiem Baitsakhana, który po prostu takiego życia nie ma bądź sprowadza się ono do binarnego postrzegania świata), co dodaje książce głębi, lecz czasami następuje z uszczerbkiem dla akcji.
Autorzy konstruując historię postanowili nie podążać utartymi szlakami, aczkolwiek, co zadziwiające, w ten sposób wpadli w inną koleinę przewidywalności, czyniącą zwieńczenie recenzowanej pozycji niezaskakującym, przeczuwalnym już na kilkadziesiąt stron przed ostatnią kartką.
Na uznanie zasługuje jednak ichniejsza umiejętność wplecenia zupełnie nowych wątków, czyniących nieco bardziej skomplikowany dotychczasowy splot, któremu daleko by było jednak ku mianu gordyjskiego. Jak się zdaje, wciąż nie wymaga on miecza Macedończyka do bycia rozwikłanym, zwiastuje jednak pojawienie się przy okazji ostatniej odsłony pewnych, choćby niespecjalnie licznych, odcieni szarości.
„Klucz niebios” nie rozczarowuje, choć wolny jest od aspiracji do znakomitości. Stanowi jednak ciekawą i intrygującą odskocznię od innych pozycji wręcz typowych dla nieco skostniałego gatunku. Pewne elementy czynią go lepszym od
„Wezwania”, brak innych stanowi zaś niejako cofnięcie się wobec oryginału. Warto poznać ciąg dalszy opowieści, jakkolwiek nie towarzyszą temu wypieki na twarzy.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
