Osobiste dylematy w obliczu władzy
W pierwszym roku prezydentury główny bohater zmaga się z wewnętrznymi kryzysami, przeżywając intensywne chwile refleksji na temat własnej roli i odpowiedzialności. Mimo pozornego spokoju, odczuwa niepokój, który nie pozwala mu zasnąć w noc przed wyborami. Władza, która miała być spełnieniem marzeń, staje się źródłem niepewności i lęku.
Spotkanie dwóch światów
W tym samym czasie, w mrocznych zakamarkach mediów, skompromitowany reporter staje przed szansą, która może zrujnować dotychczasowy porządek polityczny. Jego determinacja, aby ujawnić kontrowersyjne materiały, prowadzi do nieuniknionego starcia dwóch mężczyzn, których losy splatają się w dramatyczny sposób.
Jakub Żulczyk nie jawił się dotychczas jako osoba o politycznych ciągotkach, zaangażowana w komentariat wydarzeń dnia codziennego, a nieraz nawet bardziej pseudowydarzeń bieżącej minuty. Wręcz mimowolnie – i to wręcz dosłownie, zgodnie z potocznym rozumieniem frazy – stał się („)bohaterem(”) politycznego, wybaczcie anglosaski makaronizm, eventu – wystarczyło jedno internetowe „ćwierknięcie” debilem (a właściwie „de*ilem”), by jego nazwisko stało się masowo znane osobom, które po współczesną polską prozę ostatni raz sięgnęły w epoce jeśli nie
Hłaski, to w najlepszym razie
Grocholi. Trudno więc się dziwić, że znalazło to przełożenie na najnowszą powieść owego autora.
Oczywiście nie przypadkiem
„Kandydat” miał swoją premierę w szczycie prezydenckiej kampanii wyborczej, lecz bardziej należy w tym upatrywać zamysłu osób odpowiedzialnych za marketing niźli samego pisarza. Akcja książki nie odnosi się bowiem do wydarzeń politycznych lat 2024 i 2025, lecz przeciwnie, rozgrywa się w dniu wyborów, którego trudno nie utożsamić z lipcową niedzielą 2020 roku (pamiętnego).
Owszem, już na wstępie autor zaznacza, iż wszelkie skojarzenia z rzeczywistymi postaciami czy wydarzeniami mają charakter wyłącznie odległy, całość zaś stanowi wyłącznie fikcję literacką. Jest to zastrzeżenie nieco komiczne, choć oczywiście z uzasadnieniem prawniczej „tyłkochronki”, albowiem gros zabawy związanej z lekturą stanowi rozwiązywanie kalamburów związanych z powiązaniem autorskich pseudonimów z rzeczywistymi osobami. Dla osoby dysponującej nawet skromną wiedzą o polskich realiach nie będzie to stanowiło specjalnego wyzwania, choć za kilkanaście lat może to nieco osłabiać „rażenie” książki, gdy szereg aluzji wskutek upływu czasu okaże się mniej czytelnymi.
Mimo wszystko nie można ani przez moment wątpić, że mamy do czynienia z
licentia poetica autora, który nawet pod wpływem licznych procentów czy innych „wspomagaczy” nie sugerowałby przecież pedofilii ustępującej obecnie głowy państwa czy homoseksualizmu najbardziej znanego szeryfa (samozwańczego) Trzeciej eRPe (aby?). Można jednak się zastanawiać, czy sam pisarz nie dał się uwieść swojej zabawie w rebusy, co uczyniło jego traktat o władzy mniej przekonującym, a wręcz oderwanym od esencji.
„Kandydat” to książka o wartkiej akcji, choć miejscami nie tyle nieprawdopodobna, co wręcz naiwna. Cechuje się dobrym piórem i zdolnością do wzbudzenia emocji, choć po jej zakończeniu czytelnik może zapragnąć otrząśnięcia się z nihilistycznej pustki, w którą wejrzał.
Ps. A wybory wygra Nawrocki, wbrew przedwczesnym triumfom i niewczesnym nadziejom niejednych. Stety czy niestety, bo tacy są Polacy i tego właśnie chcą.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
