Eka Kurniawan - Człowiek tygrys

Informacje o książce Tytuł : Człowiek tygrys (Lelaki Harimau) Autor: Eka Kurniawan Ilość stron: 192 Wydawnictwo: Literackie Rok wydania: 2018 Cena: 34,90 PLN Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: 2018-09-09 Ocena: 70/100

Wszystko zaczyna się od morderstwa, które wstrząsa życiem małego miasteczka, położonego na indonezyjskim wybrzeżu. Oto Margio, młody mężczyzna o raczej nieposzlakowanej opinii, zabija znacznie starszego lokalnego artystę. Robi to w wyjątkowo niespotykany sposób — zaciskając zęby na szyi ofiary. Nic nie jest jednak takie, jak mogłoby się wydawać. Margio nosi w sobie bowiem pewną tajemnicę…

Tematyka morderstwa pasjonowała ludzkość od jej zarania. Czym innym wszakże jest opowieść o Kainie i Ablu, jeśli tak naprawdę nie fascynacją nad złamaniem jednego z najsilniejszych tabu, koniecznością istnienia jakiegoś „znamienia” odróżniających zabójców od pozostałych bliźnich? Nieodmiennie więc fascynacja źródłami takiego czynu, przyczyn ku niemu prowadzącymi stanowi kanwę literatury pięknej i pokusa ta okazała się nieobca również dla „nowo odkrytego” przy okazji książki pt. „Piękno to bolesna rana” indonezyjskiego pisarza.

„Człowiek tygrys” jest lekturą zaskakującą o tyle, iż właściwie nie stanowi o relacji między zabójcą a jej ofiarą, jakkolwiek czytelnik niemal od samego początku ma wrażenie, że ta ostatnia bynajmniej nie jest przypadkowa, zwłaszcza zważywszy na mocno osobliwy sposób dokonania morderstwa. Zabójca towarzyszy czytelnikowi przez cały czas, lecz niemal ani przez moment nie stanowi postaci pierwszoplanowej.



Książka utrzymana jest w dość popularnym – i można odnieść wrażenie, że właściwym dla twórców wywodzących się z tzw. Trzeciego Świata – stylu magicznego realizmu, przeplatając większą i mniejszą historię z elementami lokalnych wierzeń czy zabobonów, tworzących specyficzny kolaż z muzułmańską religijnością.

Pewnym nie do końca spenetrowanym przeze mnie wątkiem jest kwestia nazewnictwa postaci. Biorąc pod uwagę fakt, że ofiara nazywa się jak znany egipski prezydent i lider ruchu panarabskiego, zważywszy jednocześnie na okoliczność, iż Indonezja jest państwem islamskim ale nie arabskim, zaryzykować można tezę, że książka ta jest nośnikiem również pewnej skrytej idei o charakterze politycznym, lecz przyznaję się do braku kompetencji do rozwikłania tej zagadki.

„Człowiek tygrys” to udana nowela, bardziej niż wspomniana wyżej „charakterystyczna” powieść, acz jeszcze chyba bardziej od niej ponura, mimo że rozświetlona iście podrównikowym słońcem. Jest to książka idealna do lektury tak podczas upałów, jak i mroków nocy, niekoniecznie zaś w czasie interludiów.