Druga część cyklu krzyżackiego zawiera kontynuację wydarzeń znanych nam z „Delikatnego uderzenia pioruna”, książki określonej przeze mnie jako jedna z ambitniejszych publikacji o tematyce wojny polsko-krzyżackiej. „Aksamitny dotyk nocy” zaskoczył mnie pozytywnie, ponieważ nie dość, że wątki te rozwija, to jeszcze sam wprowadza wiele ciekawych zwrotów akcji, od których nieraz ciężko oderwać się od lektury. Ale po kolei...
Po raz kolejny zetkniemy się z Dagobertem z Saint-Amand, Aine i wieloma innymi postaciami znanymi z pierwszej części. Próżno szukać tu nowych biografii, czy wyraźnej zmiany osobowości bohaterów, jednak ten brak świeżości nadrabia forma, w jakiej autor opowiada historię.
Wyraźnie widać, że pisarz włożył więcej pracy do napisania drugiego tomu, choć możliwa jest również nagła wena, dzięki której w krótkim czasie powstała dobra książka. Jakkolwiek by nie było, mamy w tomie wiele ciekawych wątków opowiedzianych w sposób znacznie ciekawszy i mniej sztywny niż w
”Delikatnym uderzeniu pioruna”. Daje to nam dużą nadzieję, że kolejna część będzie już majstersztykiem. Nadal jesteśmy w orbicie konfliktu polsko-krzyżackiego, wojna jest już nieunikniona, jednak tom drugi wypełniony jest zabiegami dyplomatycznymi, dającymi więcej czasu dla obu spornych stron, a także ukazania reszcie Europy, kto jest bardziej cnotliwy i godny wsparcia. Nadal jest to jednak tylko przyziemna warstwa, bo jak wiadomo z pierwszego tomu, najważniejsza jest walka dwóch emanacji boskich, zwanych sefirami. W kabalistycznym Drzewie Życia zaczyna być zaburzana równowaga między nimi. Na ziemskim padole ich rywalizacje uosabiają symbole: Krzyża, Orła i Pogoni.
Kontynuując jednak, wydarzenia i rozterki bohaterów spisane są tutaj z większą pasją, co od razu czuje się podczas lektury. Co więcej, przeskoki w akcji, których treść jest następnie opowiadana z perspektywy innej postaci, bądź uzupełniana w toku dalszej opowieści, czynią książkę jeszcze żywszą i bardziej pasjonującą.
Żeby jednak autor za bardzo nie przesłodził się recenzenckim lukrem, którym go raczę, należy napisać tu nieco o wadach tomu. Język, mankament o którym wspomniałem przy opisywaniu pierwszej części, nadal posiada podobne zgrzyty. Miejscami wręcz widać, że autor usilnie próbuje nadać dialogom formę „pseudo-średniowieczną”, co rzadko, bo rzadko, ale wywołuje mimowolny grymas wykrzywienia kącików ust. Drugi mój żal przekazuję wydawcy układającemu przypisy do książki. Dlaczego niemała część z nich zostaje żywcem spisana z tomu pierwszego? Nie wiem, czy to brak wiary w inteligencję czytelnika, czy po prostu zaniedbanie, ale naprawdę jeśli ktoś przeczytał już w
”Delikatnym uderzeniu pioruna”, kim jest Władysław Jagiełło, albo czym jest Drzewo Życia, to przypuszczalnie przy
”Aksamitnym dotyku nocy” nie będzie odczuwał potrzeby zapoznania się z dokładnie tym samym opisem. No chyba, że czytelnik będzie działał na zasadzie reżysera
”Gwiezdnych Wojen” (czyli najpierw przeczyta drugą połowę drugiego tomu, potem cały trzeci, pierwszy, a na końcu doczyta początek dwójki).
Nie zmienia to jednak faktu, że
”Aksamitny dotyk nocy” to dobra kontynuacja pierwszej części i na pewno zapewni dużą radość miłośnikom średniowiecza i nie tylko.
|
| Autor: Regis
|
|
|
|
|
Tytuł: Aksamitny dotyk nocy 
