Christopher Paolini - Eragon

“Eragon” to pierwszy tom rozpoczynający trylogię „Dziedzictwo”, autorstwa Christophera Paoliniego.

Paolini zaczął pisać mając zaledwie 15 lat. Nazywany „Geniuszem nowego pokolenia” oraz „Następcą Tolkiena”, nigdy nie uczęszczał do szkoły, a lekcje pobierał od rodziców, dzięki którym zawdzięcza fakt, że książka w ogóle została opublikowana. To właśnie rodzice pisarza, jako pierwsi wydali „Eragona”, w prywatnym wydawnictwie i to oni zorganizowali mu kampanię reklamową.

Paolini zamiast chodzić na lekcje do szkoły, jak każdy przeciętny nastolatek, jeździł po całej Ameryce, wraz z rodzicami promując swoją książkę. Odwiedzał szkoły, księgarnie i wszystkie miejsca, gdzie zbiera się po lekcjach młodzież, a wszystko po to, by zachęcić młodych ludzi do przeczytania, a przede wszystkim do kupienia „Eragona”.

„Eragon” z dnia na dzień robił coraz większą furorę, przyciągał młodzież, aż „wskoczył” na czwarte miejsce na liście bestsellerów.



Może teraz o samej książce. Eragon to piętnastoletni chłopiec, który wychowuje się na farmie przy małej wiosce Carvahall u wuja Garrowa i u starszego kuzyna Rorana, ponieważ jego matka zostawiła go bez wyjaśnienia, jeszcze jak był mały. Pewnego dnia poluje w puszczy, zwanej Kośćcem na jelenie. Nagle ogromny huk płoszy zwierzynę, a na polanę spada błękitny kamień. Chłopiec zabiera go do wioski z nadzieją, że będzie mógł go sprzedać, a za pieniądze kupić mięso od rzeźnika dla rodziny. Jednakże nikt nie chce kupić od niego ów kamienia i Eragon wraca z niczym do domu.

Dni mijają i kiedy Eragon traci nadzieje, że będzie mógł sprzedać kamień, dzieje się coś dziwnego. „To” co myślał, że jest kamieniem, okazało się jajem i to nie byle jakim jajem, ale jajem smoka. Na świat przychodzi błękitnołuski smok, niewiele większy od ręki chłopca. Eragon nie wiedząc czy krzyczeć czy zachować spokój, przyglądał się stworzeniu. I gdy nabiera pewności, że smok to na razie tylko małe i niegroźne pisklę, postanawia go nakarmić.

Gdy chciał je pogłaskać, nagły prąd sparaliżował jego ciało, a ręka zapiekła niemiłosiernie. Na dłoni po dotknięciu smoka pozostała srebrna blizna, nieokreślonego kształtu. Po otrząśnięciu się z bólu i szoku, nakarmia zwierzę. Po jakimś czasie odkrywa, że może je już bez strachu dotykać i nie dzieje się mu nic złego. Postanawia zatrzymać smoka, w tajemnicy przed wujem i kuzynem.

Buduje mu gniazdo na drzewie i codziennie odwiedzając, przynosząc kawałki mięsa. Smok rośnie w szybkim tempie i kiedy sięga chłopcu do pasa, Eragon odkrywa iż często wyczuwa uczucia i myśli z nim. Chłopak odkrywa pewnego dnia iż może rozmawiać ze stworzeniem w myślach. Postanawia je nazwać, ale nie ma pojęcia jakie imię powinien wybrać. Przypomina sobie wtedy, o Bromie miejscowym bajarzu, który często opowiadał różne historie o smokach i smoczych jeźdźcach.

Smoczym jeźdźcom był zazwyczaj elf, chociaż zdarzali się i tacy jeźdźcy wśród ludzi. Jeźdźcy latali na smokach z którymi łączyła ich więź psychiczna, walczyli o dobro i sprawiedliwość. Pewnego czasu tron w Alagaesii, państwie w którym toczy się historia, przejmuje były smoczy jeźdźca Galabatorix , który zabija wszystkich smoczych jeźdźców wraz z ich smokami.

Eragon do chwili kiedy z jaja nie wykluł się jego smok, nie wierzył w opowieści bajarza. Postanawia ostrożnie wypytać Broma o historie smoków, smoczych jeźdźców, a przede wszystkim wybrać odpowiednie, smocze imię.

Kiedy wraca od mężczyzny, wymienia zwierzęciu wszystkie zapamiętane imiona smoków, lecz żadne z nich nie odpowiadają stworzeniu. Chłopak odkrywa, że jego smok, to smoczyca i nazywa ją „Saphira”.

Pewnego dnia gdy Saphira przewyższa go już znacznie wzrostem, wyruszają razem zapolować do lasu. Po drodze dostrzegają dwóch obcych - zakapturzonych w ciemne płaszcze tak, że nie widać ich twarzy. Tajemniczy nieznajomi, wypytują o Eragona w Carvahall. Chłopak wraz z smoczycą uciekają do Kośćca. Eragon po spędzonym dniu w ukryciu, zaczyna martwić się i chce wrócić do wuja, który został sam, ponieważ jego kuzyn Roran wyruszył tego samego dnia do młyna, by zarobić na ślub z córką rzeźnika. Młodzieniec po raz pierwszy dosiada Saphiry i leci na farmę. Podczas lotu, obdziera sobie do krwi nogi od zewnętrznej strony ud, ale nie robił odpoczynku ponieważ ma przeczucie, że coś złego stało się z Garrowem. Gdy po pełnym bólu i wysiłku lotu docierają na miejsce, okazuje się, że z gospodarstwa zostały zgliszcza, a wuj leży przygnieciony przez drewnianą bele w opłakanym stanie.

Wraz z Saphirą uwalniają ze zgliszczy nieprzytomnego mężczyznę i smoczyca zabiera ich oboje do miasteczka. Nie ulatuje jednakże daleko, ponieważ na tak młodą i jeszcze małą smoczycę nie jest w stanie unieść tak wielkiego balastu. Chłopak postanawia donieść wuja do miasteczka na własnych plecach. Bardzo cierpi, ponieważ obdarte ze skór nogi odmawiają mu posłuszeństwa i wie, że jeśli nie dotrze na czas, będzie już za późno.

Kiedy widzi spieszącą ku nim gromadę pobratymców, odzyskuje spokój, by chwile później zemdleć.

Budzi się w jednym z pokoi gościnnych bogatego wuja, kowala. Ma opatrzone nogi, jednakże z jego wujem jest bardzo źle. Po dniu pełnym nadziei i wysiłku włożonym w uzdrowienie, Garrowa, wuj który go wychował i który był dla Eragona jak ojciec, umiera. Chłopak postanawia wyruszyć w pościg za bestiami, które dopuściły się tego czynu i pomścić wuja. Gdy zbiera potrzebne mu rzeczy i prowiant, natyka się na Broma. Ten odkrywa, zamiary chłopaka i zamierza wyruszyć wraz z nic by mu pomóc i nauczyć go niezbędnego fechtunku.



Wzruszająca, zabawna i wciągająca książka, nie tylko dla młodzieży i miłośników literatury fantasy. Napisana prostym, łatwym i przyjaznym dla czytaczy języku. Bardzo serdecznie polecam, nie tylko dlatego, że jest to moja ulubiona książka, ale dlatego, że każdy z Was może wcielić się w postać bohatera książki, przeżywać razem z nim smutki, radości i niezliczone przygody.