Między życiem i śmiercią, snem i jawą, przy dworcu kolejowym poza krańcami świata znajduje się miasto Palimpsest. Trafienie do niego jest cudem, tajemnicą, darem i przekleństwem; podróż jest zastrzeżona dla tych, którzy zawsze wierzyli, że istnieje jeszcze inny świat poza tym, który na co dzień postrzegamy. Ci, który dane jest do niego trafić, zostają naznaczeni – po upojnej nocy na ich skórze pojawia się wytatuowana mapa cudownego miasta. Do tego królestwa pociągów-widm, lwich kapłanów, żywych kanji i kanałów pełnych śmietanki przybywa czworo podróżnych: Oleg - ślusarz z Nowego Jorku; November – pszczelarka; Ludovico – introligator, specjalista od oprawiania białych kruków; i młoda Japonka imieniem Sei. Każde z nich straciło coś ważnego – żonę, kochanka, siostrę, cel w życiu. to, co znajdą w Palimpseście, przejdzie ich najśmielsze wyobrażenia.
Koncepcja fabularna recenzowanej książki jest stosunkowo prosta – na całym świecie żyją ludzie, którzy na najprzeróżniejszych częściach swych ciał posiadają niewiadomego pochodzenia tatuaże, sprawiające wrażenie fragmentów planu miasta. W różnych okolicznościach nabywają oni wiedzę, że nie jest to miasto fikcyjne, lecz miejsce, które faktycznie można odwiedzić, lecz tylko na krótką chwilę. Jest to miejsce intrygujące, pociągające, lecz niejednokrotnie także szokujące i przerażające.
Akcja książki skupia się wokół czterech osób – Rzymianina Lodovico, introligatora oraz pasjonata mediewestyki, Japonki Sei, niczym niewyróżniającej się z tłumu jej podobnych, nowojorskiego imigranta Olega oraz pszczelarki November, zaintrygowanej opowieścią z dzieciństwa. Ich losy, choć zasadniczo odmienne, wykazują jednak pewne podobieństwa, a wraz z upływem czasu będą tworzyły coraz mocniej zadzieżgnięty węzeł.
Konstrukcja książki sprowadza się do „odwiedzenia” każdej z tych osób na zmianę, a zarazem na wyrywkowych wizytach w tytułowym Palimpseście, co sprawia, że początkowo stosunkowo trudno zorientować się w całości, w miarę szybko jednak ukazuje przemyślność autorki oraz jej konsekwencję. Niestety jednak aż do ostatnich kart czytelnik nie może się pozbyć wrażenia – mimo że fałszywego – pewnego chaosu, pisarka jest bowiem wobec odbiorcy swej powieści bardzo wymagająca jeśli idzie o skupienie oraz koncentrację.
Niestety, wiele o całej książce mówi już jej okładka. Otóż pani
Valente umyśliła sobie, że każdorazowe przejście ze znanego nam świata do tego zajmowanego przez Palimpsest wymaga kontaktu seksualnego z osobą dysponującą tatuażem przedstawiającym pożądany fragment miasta. W konsekwencji co i rusz czytelnik styka się z opisami nie tyle nawet seksualnymi, co właściwymi dla słów prokrastynacja oraz porubstwo. Autorka nie stroni od relacji homoseksualnych (aktywnych oraz pasywnych), kazirodczych czy nekrofilskich – właściwie dla kompletu brakuje tylko zoofilii… Sprawia to, iż czytelnik, nawet o dość liberalnych poglądach, obdarzony choćby odrobiną krytycyzmu i nieulegający skłonnościom dostrzegania we wszystkim politycznych manifestów wzdryga się od niesmaku.
„Palimpsest” z pewnością jest książką obliczoną na budzenie kontrowersji i podziałów zdań. W mej ocenie cel ten osiąga jednak z użyciem zbyt banalnych i sztampowych środków, by uznać go za dzieło ambitne. Co gorsza, najbardziej cierpi na tym sama fabuła, która właściwie ani przez moment nie wzbudza większych emocji.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
