Kiedy Shai zostaje pojmana podczas próby zastąpienia Księżycowego Berła niemal idealnym falsyfikatem, musi targować się o życie. Cesarz Ashravan co prawda nie zginął podczas ataku skrytobójcy, ale utracił świadomość – a fakt ten nie wyszedł na jaw jedynie dlatego, że w tym samym zamachu zginęła jego żona. Jeśli jednak po trwającej sto dni żałobie cesarz nie pokaże się publicznie, rządzące Stronnictwo Dziedzictwa utraci władzę, a cesarstwo pogrąży się w chaosie.
Shai dostaje do wykonania niemożliwe zadanie: w ciągu niecałych stu dni stworzyć – za pomocą Fałszerstwa – nową duszę dla cesarza. Niestety, Fałszowanie dusz jest uważane za bluźnierstwo przez tych, którzy ją pojmali. Shai zostaje zamknięta w niedużej, brudnej komnacie, strzeżona przez człowieka, który czuje do niej nienawiść, szpiegowana przez polityków i uwięziona za drzwiami opieczętowanymi jej własną krwią. Jedynym sojusznikiem Shai jest Gaotona, najbardziej lojalny doradca cesarza, który próbuje zrozumieć jej prawdziwy talent.
Shai brakuje czasu. Tworząc Fałszerstwo i próbując zrozumieć prawdziwe motywy tych, którzy ją uwięzili, musi jednocześnie opracować doskonały plan ucieczki.
Brandon Sanderson przyzwyczaił swoich czytelników do pozycji zaliczanych do kategorii obszernych oraz bardzo obszernych, iście przytłaczających wręcz swą objętością. Czymś zaskakującym jest więc
„Dusza cesarza”, która samego tekstu liczy sobie zaledwie około stu stron, pomijając różnorakie posłowia czy podziękowania. Czy lapidarność służy amerykańskiemu pisarzowi?
Akcja opowiadania – bo tak należałoby to określić – rozgrywa się w scenerii stanowiącej pewnego rodzaju wariację na temat kultury Dalekiego Wschodu, acz na tyle samodzielną, że nie sposób autorowi postawić zarzutu obrazoburstwa czy niekompetencji.
Co jednak typowe dla twórczości
Sandersona, nawet czerpiąc z istniejących źródeł, kreuje on zupełnie nowy system praw rządzących prezentowanym uniwersum, a mianowicie magię, która w niczym nie przypomina swoich tolkienowskich czy innych odpowiedników.
Sama fabuła jest jednak umiarkowanie porywająca, zakończenie bynajmniej nie jest zaskakujące, co oczywiście jest logicznym skutkiem prezentowanych wydarzeń. Miłośnicy prozy amerykańskiego pisarza przywykli jednak do jego talentu w zbornym i koherentnym zaskakiwaniu czytelnika, czego jednak w przypadku
„Duszy cesarza” zabrakło.
Również kreacja potencjalnej szwarccharakterki, jak też systemu religijnego leżącego u podłoża jest – zanadto – zdawkowa, trochę zanadto dwubiegunowa, bez subtelności i szarawej poświaty charakterystycznej dla twórczości
Sandersona.
„Dusza cesarza” jest pozycją na właściwie jedno posiedzenie, mogłaby nawet stanowić (rozbudowane) opowiadanie w jakiejś antologii czy innym zbiorze. Pozostawia ona jednak otwarte wątki i zaprezentowany w nim świat mógłby stanowić miejsce bardziej rozbudowanej pozycji. Szkoda bowiem, by został on tylko muśnięty przedmiotową pozycją.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
