Życie Spensy jako pilota Sił Powietrznych Śmiałych było naprawdę niezwykłe. Okazała się jednym z najlepszych pilotów myśliwskich ludzkiej enklawy na Detritusie i uratowała wszystkich jego mieszkańców przed zagładą z rąk Krelli - enigmatycznych obcych istot, które więziły ich tam od kilkudziesięciu lat. Co więcej, aby pod przykrywką zinfiltrować Zwierzchnictwo, udała się do jego odległego o lata świetlne centrum dowodzenia, gdzie dowiedziała się o istnieniu galaktyki pełnej zamieszkanych planet.
Teraz Zwierzchnictwo - będące galaktycznym sojuszem ciemiężącym ludzkość - rozpoczęło szeroko zakrojone działania wojenne. A Spensa widziała działanie broni, którą przeciwnik zamierza użyć - Wnikaczy, bedących prastarą, tajemniczą siłą, potrafiącą w mgnieniu oka niszczyć całe planety. Spensa wie, że SPŚ nie zdołają obronić przed nimi Detritusa, obojętnie ilu będą miały pilotow. Tylko że Spensa jest cytoniczką. Już stawiła czolo Wnikaczowi i dostrzegła w nim coś dziwnie znajomego. Może jeśli zdoła zrozumieć co to takiego, stanie się kimś więcej niż tylko jednym z wielu pilotow tej nadchodzącej wojny. Może zdoła ocalić galaktykę. Jednak aby odkryć kim naprawdę jest, musi pozostawić wszystko co zna i udać się w niebyt. Tam, skąd wróciło niewielu...
Brandona Sandersona niewątpliwie nie sposób oskarżyć o lenistwo, aż chciałoby się, by choć skromnym ułamkiem jego energii i aktywności zostali obdarzeni inni autorzy (myślę na przykład o twórcy postaci pewnego zawodowego ubijacza potworów). Co więcej, ostatnimi laty jego nazwisko staje się coraz bardziej rozpoznawalne również w kręgach właściwych dla innych muz, co niestety wpływa na nieco mniejszą „wydajność” Amerykanina w zakresie napoczętych przez niego cyklów. Jeden z nich – traktujący o Spensie – w końcu doczekał się premiery trzeciej odsłony.
„Cytoniczka” rozpoczyna swą akcję tam, gdzie uległa ona zakończeniu na ostatnich stronach
„Wśród gwiazd”, co dla wiernych czytelników może być problematyczne. Jest to bowiem opowieść ściśle powiązana z wcześniejszymi wątkami, i choć jej akcja rozgrywa się w nowej scenerii i w towarzystwie szeregu nowych postaci, to jednak może być dość problematyczna w odbiorze z uwagi na ulotnienie się z pamięci szeregu detali i niuansów.
Sama historia nie jest zresztą specjalnie angażująca. No dobra, zmieszczenie w jednej pozycji ucieczki przed dinozaurem, jak też walk myśliwców przywodzących na myśl
„Gwiezdne wojny” może nie jest gatunkowym standardem, w przypadku
Brandona Sandersona czytelnicy jednak – a przynajmniej niżej podpisany – przywykli do szalenie oryginalnych konceptów kreacji świata, tymczasem
„Cytoniczka” niestety niewiele takowych oferuje.
Napisałem, że fabuła jest mało angażująca? Ba, jest wręcz miałka! Gdy się chwilę zastanowić nad zamkniętym tomem, to nietrudno o refleksję, że na kartach stanowiących większość jego objętości tak naprawdę nie dzieje się nic, co chciałoby się – bądź byłoby się w stanie! – streścić. W przypadku wcześniejszych tomów czytelnik miał do czynienia z opowieścią o dojrzewaniu i zmianie, obecnie zaś przeskakuje między jednym momentem akcji do drugiego, częściom pomiędzy zaś brakuje rzeczywistej głębi.
Nie mogę pozbyć się wrażenia, że
„Cytoniczka” powstała głównie z marketingowej konieczności, co i jako narzędzie odsłonięcia pewnych sekretów uniwersum cosmere, a właściwie takowego obietnica. Wiecie zaś co jest najbardziej zasmucające? Że to jeszcze nie koniec!
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
