Becca Fitzpatrick od zawsze chciała pisać książki. Jej debiutancka powieść „Szeptem” została przetłumaczona na kilkadziesiąt języków. „Cisza” to trzecia część bestselerowego cyklu o miłości nastolatki i upadłego anioła. Historia Nory i Patcha stała się inspiracją dla powieści graficznej, która powstała w USA.
Nie zacznę opowieści od Prologu, bo rozwieję wszystkie wątpliwości. Nora Grey budzi się pewnej nocy na cmentarzu. Nie pamięta jak się tam znalazła, ani co tam robiła. Na dodatek nie pamięta niczego co zdarzyło się podczas ostatnich pięciu miesięcy. Niczego. We wspomnieniach powracają czarne, magnetyczne oczy, ale dziewczyna nie potrafi sobie przypomnieć do kogo one należą. Nie może liczyć ani na pomoc matki, ani swojej najlepszej przyjaciółki. Obie również miały wymazany fragment pamięci, tyle że nie zdają sobie z tego sprawy. Nie chcą nawet mówić o tym co pamiętają, ponieważ nie chcą sprawić Norze cierpienia. Dziewczyna jednak nie odpuszcza tak łatwo. Nie umie zrozumieć dlaczego zaginęła na niespełna jedenaście tygodni, a mimo to nie pamięta co się z nią działo przez ostatnie pięć miesięcy. Jest ciekawa i nieustępliwa. Chce wiedzieć, bo taka wiedza jest lepsza niż pustka, która jej pozostała. Coldwater w stanie Maine to miasteczko, w którym rozgrywa się cała przygoda. Armia Nefilów pragnie wystąpić przeciwko upadłym aniołom i szykuje się wojna. Kto jest doby, a kto zły? Czy Nora odnajdzie ukochanego, którego oczy pozostały w jej pamięci?
Na początek nie bardzo rozumiem odczucia matki. Córka zaginęła 21 czerwca, by na początku września się odnaleźć. Jakby nie licząc jest to jedenaście tygodni. Matka natomiast mówi o pięciu miesiącach lęku, obaw i paniki? Nie powinnam zaczynać od trzeciej części, bo może właśnie dlatego coś mi się nie klei. No chyba, że za te pięć miesięcy matka uważa czas, kiedy to jeszcze Nora spotykała się z chłopakiem o oczach czarnych jak egipskie ciemności?
Dalej mamy literówki. Nie lubię czytać książek z ołówkiem w dłoni, bo im więcej błędów, tym niżej oceniam książkę. Nie wiem co w tym kraju robi korekta, bo na pewno nie to co powinna. Co do literówek to jeszcze uczepię się przy dialogach. Rozmawia dziewczyna i chłopak. Kolejność wypowiedzi świadczy, że słowa płyną z ust dziewczyny, natomiast ta jedna niepotrzebna literka sprawia, że brzmi to jakby były to słowa chłopaka. No i często brakuje myślników, które jakże bardzo wpływają na rozumienie treści. Byłabym jeszcze zapomniała o języku używanym przez pisarkę. Przyznam, że nieraz korzystałam ze słownika języka polskiego. W dalszym ciągu jestem przekonana, że już od dawna nie używa się słów m.in. „egotyczny”, „filować”, „zaordynować” czy „sprokurować”. Ja nie miałam nawet pojęcia, że takie słowa w ogóle istnieją.
Okładka przedstawia mężczyznę z czarnymi skrzydłami, który trzyma na rekach zdaje się nieprzytomną dziewczynę. Nie bardzo pasuje mi to do treści, ale stanowi fundament tajemniczości. I co najważniejsze, to jeszcze nie koniec powieści. Kilka pytań pozostaje bez odpowiedzi do następnej części.
Miłość pewnej dziewczyny i upadłego anioła to coś zupełnie nowego. Przygoda pełna zwrotów akcji, napięcia, mroku, grozy i tajemnicy. Do samego końca nie wiadomo jak wszystko potoczy się dalej. Momentami zapiera dech w piersiach i włosy stają dęba. I muszę przyznać, że najlepiej się czyta w nocy kiedy płonie tylko mała lampka, a za oknem wieje wiatr. Nie ma nic piękniejszego niż odczucie grozy na kartach powieści.
|
| Autor: Asiunia
|
|
|
|
|
Tytuł :
