Samotny astronauta musi uratować Ziemię przed katastrofą.
Z załogi, która wyruszyła na straceńczą misję ostatniej szansy, przeżył jedynie Ryland Grace. Teraz od niego zależy, czy ludzkość przetrwa.
Tylko że on na razie nie ma o tym pojęcia. Z początku nawet nie pamięta, kim jest, więc skąd ma wiedzieć, czego się podjął i jak ma tego dokonać?
Na razie wie tylko tyle, że przez bardzo długi czas był pogrążony w śpiączce. A po przebudzeniu znalazł się niewyobrażalnie daleko od domu. Całkiem sam, jeśli nie liczyć ciał zmarłych towarzyszy.
Czas płynie nieubłaganie, a oddalony o lata świetlne od innych ludzi Grace jest zdany wyłącznie na siebie.
Ale czy na pewno?
Z reguły gdy wyobrażamy sobie apokalipsę nadciągającą z kosmosu, mającą postać żywego organizmu, to ten zwykł przybierać postać istot znacząco przewyższających ludzkość technologicznie – o czym świadczy już sama możliwość ich przybycia (quod erat demonstrandum) – przystępujących do masowego mordu bądź – jeśli do homo sapiens uśmiechnie się fortuna – zniewolenia. Jednakże to nie tyle Europejczycy podbili Nowy Świat, co przywleczone przez nich mikroby,
Andy Weir postanowił więc rozważyć wątek zagrożenia dla ziemskiego życia w postaci… kosmicznych alg.
Nie, drogi Czytelniku, nie musisz utyskiwać nad świństwem ze strony niżej podpisanego, zdradzającego główny fabularny sekret powieści, ten bowiem ulega odsłonięciu już po lekturze kilkunastu czy kilkudziesięciu stron, kanwą zaś przedmiotowej pozycji jest historia poszukiwania panaceum, wymagającego – całkiem dosłownie – sięgnięcia gwiazd.
Akcja całości rozgrywa się niejako na dwóch planach. Pierwszy z nich prezentuje losy kosmicznej eskapady po dotarciu do celu, drugi zaś stanowi retrospekcje pozwalające zrekonstruować aktualne położenie głównego bohatera, jak też znaleźć mu wyjście z kabały. Zabieg ten początkowo skutkuje pewną konfuzją czytelnika, szybko jednak można się z nim oswoić.
Największą wadą przedmiotowej pozycji jest jej niespójność. Z jednej strony jawi się ona jako dość rzetelny hołd wiedzy przyrodniczej, jak też umiejętnościom inżynierskim, z drugiej jednak nieco odchodząc od korpusu tzw. filozofii natury okazuje się zaskakująco naiwna, nade wszystko na tle zagadnień związanych z problematyką ewentualnego Kontaktu. Przedstawiciel obcej cywilizacji pomrukujący ze składnią i gramatyką języka angielskiego – serio?
„Projekt Hail Mary” to książka intrygująca, pozwalająca tyleż „pobujać w obłokach”, co z nieco większym szacunkiem spojrzeć na chociażby szkolne zajęcia z fizyki. Nie jest ona wolna od typowo hollywoodzkich felerów, co tylko pozwala mocniej uwierzyć, iż wcale szybko może się ona doczekać ekranizacji.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
