Wyszukiwarka
Google

RPG.sztab.com
Logowanie
   Pamiętaj mnie

Rejestracja

Przypomnienie hasła
Hostujemy strony o grach
Gry Strategiczne


Polecane strony
Gry logiczne


.

Andrzej Sapkowski - Lux perpetua

Andrzej Sapkowski - Lux perpetua

Wżdy to grzmoty biją, wżdy to huczą fale, gżdy harmider ból rozsiewa, przestrach, zalęknienie? Nie, nic z tych rzeczy, moi mili, to Sapkowski Jędrzej, czarnoksiężny mistrz słów zaklinania rodem z Lechistanu orzekł „Fiat”, coby koniec udręki nieszczęsnego Reynevana rodem z Bielawy nastąpił, a świat uległ zmianie. A światłość wiekuista niechaj mu świeci na wieki.

Dwa lata przyszło nam czekać na zwieńczenie historycznej serii autora znanego rzeszom przede wszystkim ze swego wiedźmińskiego cyklu. Serii odmiennej od siedmioksięgu opisującego dzieje Geralta z Rivii, acz i tak przesiąkniętej absolutnie niepodrabialnym stylem jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy fantasy. Okres to wcale niekrótki, mogący u coniektórych zaowocować lukami w pamięci, niepozwalającymi w pełni rozkoszować się dalszym rozwojem poszczególnych wątków, jednakże w wykonanej pracy widać, iż nie był to czas zmarnotrawiony.

Tytułem przypomnienia dla zapominalskich dobrze by było więc powiedzieć słów kilka o fabule cyklu. Otóż owa koncentruje się wokół osoby Reinmara z Bielawy, zwanego Reynevanem, adepta uniwersytetu praskiego, medyka, acz któremu nieobce są i sztuki nie tak szlachetnej renomy i proweniencji. Nieco przypadkowo człek ów wplątuje się w intrygi, które wkrótce wstrząsają całym piętnastowiecznym Śląskiem wraz z przyległościami. I w ten oto sposób Czytelnik wraz z bohaterem trafia w sam środek konfliktu pomiędzy czeskimi (choć nie tylko) husytami a okolicznymi krzyżowcami. A że na jego życie nastają osoby biegłe w magii i czarnoksięstwie, może być tylko ciekawie.

Andrzej Sapkowski   Lux perpetua 205119,1


Już w tym miejscu uprzedzam wszystkich, którzy dotychczas nie zetknęli się z poprzednimi częściami serii – sięganie od razu po tom trzeci jest, w odróżnieniu ( od biedy i przy dużym przymrużeniu oka) do „Wiedźmina”, czynnością kompletnie wyzbytą sensu, bowiem w konsekwencji nie będzie można się nasycić zdecydowaną większością wątków, mających solidną „podbudowę” w uprzednich. Autor tym razem nie wprowadza zbyt wielu nowych postaci, koncentruje się raczej na sensownym „wyeksploatowaniu” znanych już bohaterów i doprowadzeniu powieści do rozsądnego zakończenia.

„Lux perpetua” – podobnie jak „Narrenturm” i „Boży bojownicy” – pisane jest bardzo specyficznym stylem, momentami nawet mocno erudycyjnym, czego nie ratują końcowe przypisy, jak zwykle zresztą ciekawe. Może to czasami psuć przyjemność z lektury, zwłaszcza gdy Czytelnik domyśla się, iż autor puszcza w jego stronę oko, i wcale nie ratuje tego odautorskie tłumaczenie zachęcające do własnych poszukiwań znaczenia poszczególnych kwestii i witzów. Z drugiej jednakże strony nieco łatwiej w ten sposób też się wczuć w specyfikę przedstawianych czasów, gdy stosowną wiedzą dysponowali przecież nieliczni.

Akcja zaś toczy się niemalże przez przestojów, nieustannie musimy gonić za naszym bohaterem, rzucającym się w objęcia kolejnych przygód i kłopotów. Wielką zasługą jednak Sapkowskiego jest doskonałe wyważenie tychże, tak iż Czytelnikowi nie grozi zmęczenie, przesycenie. Nawet najbardziej nieprawdopodobne wydarzenia paradoksalnie znajdują dostateczne uzasadnienie, cała kompozycja jest staranna i nie widać szwów.

Muszę uczciwie przyznać, iż byłem nieco zmęczony „Bożymi bojownikami”, trochę monotonnymi i „przekombinowanymi”. Miałem więc pewne obawy sięgając po „Lux perpetuę”, pamiętając i o tym, że ostatnie tomy cyklu „wiedźmińskiego” były najmniej udanymi. Tym milej więc byłem ogólnym poziomem recenzowanej pozycji, stanowiącej uczciwe doprowadzenie przecież bardzo dobrej, mimo wszystko, serii do końca – to naprawdę dobra książka! Podejrzewam, iż dzięki niej nie pozwolę cyklowi spoczywać w pokoju na wieki…

Autor: Klemens


Przedyskutuj artykuł na forum

Ustaw Sztab jako strone startowa O serwisie Napisz do nas Praca Reklama Polityka prywatnosci
Copyright (c) 2001-2013 Sztab VVeteranow