Powieści, których akcja umiejscowiona jest w światach gier rzadko kiedy są satysfakcjonującymi pozycjami, przeciwnie, regułą jest prezentowanie przez nie poziomu typowych „produkcyjniaków”, obliczonych na niewyszukaną eksploatację tematu w celu jego maksymalnej monetyzacji. W konsekwencji czasami twórcy „pierwotnego” dzieła w ogóle nie wyrażają zgody na jego odmienne niż cyfrowe adaptacje (bądź adaptacje w ogóle), co jednak czasami rodzi uczucie niedosytu. Czasami jednak istnieje trzecia droga…
Recenzowana pozycja jest przedstawicielką zjawiska zwanego fan-fiction, czyli twórczości może niekanonicznej, pozbawionej oficjalnego błogosławieństwa dzierżyciela praw do pierwowzoru, lecz będącej efektem tyleż trudu, co i pasji osób będących nade wszystko miłośnikami oryginału, traktujących swoje własne dzieło nie jak pańszczyznę do odrobienia, lecz mniejszy bądź większy hołd. Taki też zamiar autor deklaruje już w pierwszych słowach swego utworu.
„Fallout” stanowi zajmującą opowieść, gdyż opiera się na świetnym koncepcie pierwotnym, który niejako wymagał „tylko” zręcznego przełożenia na język beletrystyki. Świat gry był zaś na tyle rozwinięty, że powieść odwołująca się doń nie wyczerpuje wszystkich wątków pierwotnej produkcji – chociażby nie dane nam będzie zgłębić środowiska niezdziczanych ghuli z Necropolis, możemy też zapomnieć o wspólnych podróżach z Ianem czy Tychem.
Co jednak kluczowe – pisarz (owszem, autor zasługuje na te miano) nie jest niewolnikiem scenarzystów, czasami obiera inne drogi, czasami dodaje coś od siebie – niejednokrotnie przerywałem lekturę, by sprawdzić, czy dane rozwiązanie fabularne było obecne w grze, czy też stanowi twórczy wkład fana.
Na wybitną wręcz pochwałę zasługuje sposób wplecenia przez autora różnorakich „smaczków” – a to odwołania do tzw. easter-eggów występujących w grze (przy czym wypatrzyłem też aluzję do jednego z drugiej odsłony wirtualnej serii), a to zabawne nawiązanie do systemu S.P.E.C.I.A.L, na którym opierała się cała – wszak wysoce umowna – mechanika gry.
Największym walorem powieści jest niejednoznaczność głównego bohatera, wywołująca ambiwalencję uczuć u czytelnika. Jedną z podstawowych zalet pierwowzoru – i przyczyn jego sukcesu – był zasadniczy brak jednoznacznego podziału na biel i czerń, a właściwie narzucające się różnorakie odmiany szarości. Nie inaczej jest z książkowym protagonistą – i otaczającym go, choć może nie aż tak wyrafinowanym światem.
Paradoksalnie, stylowi autora nie można niemal niczego zarzucić, całości jednak przydałaby się znacząca korekta – błędy językowe, w szczególności w rodzaju ortograficznych w postaci
„pułki” czy
„wierzy” dość rażą. Jest to jednak wada łatwa do wyeliminowania na późniejszym etapie, a wierzę, że przedmiotowa opowieść takowego doczeka.
„Wojna nigdy się nie zmienia” – słowa otwierające grę bynajmniej nie padają w prologu książki. Cała rzeczona pozycja jest jednak niejako ich nieustannym przypominaniem, stanowiąc pewne memento o człowieku dla człowieka. Pozostaje więc wyrazić nadzieję, że opowieść ta doczeka się bardziej konwencjonalnej edycji, jak też że jej autor pozostaje zdeterminowanym literacko fanem również kolejnych odsłon cyklu.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
