Fallout 3

Informacje o grze Nazwa gry: Fallout 3 Gatunek: cRPG WWW: http://fallout.bethsoft.com/ Producent: Bethesda Softworks Dystrybutor: Cenega Poland Cena: 129,90 PLN

„War, war never changes” - rozpoczynanie recenzji kolejnej odsłony kultowego Fallouta od tego właśnie zdania z pewnością nie jest niczym oryginalnym, ale nie mogłam się powstrzymać i wszyscy, ktĂłrzy znają serię Fallout, z pewnością przyznają, Ĺźe nic lepiej nie oddaje charakteru tej gry niĹź ta krĂłtka sentencja. „Wojna nigdy się nie zmienia”, ale nowy Fallout zmienił się w stosunku do poprzednich części, a co najwaĹźniejsze – zmienił się na lepsze!

JuĹź widzę miny wszystkich zagorzałych fanĂłw dwĂłch pierwszych FalloutĂłw, starych wyjadaczy, ktĂłrzy chętnie by mnie teraz ukamienowali, a moĹźe nawet i spalili na stosie za herezję. Ale niestety prawda jest taka, Ĺźe świat wokół nas się zmienia, a zwłaszcza branĹźa gier komputerowych, ktĂłrej postęp jest wręcz niewyobraĹźalny i wielką zaletą Fallout 3 jest to, Ĺźe za owym postępem w pełni nadąża, a jednocześnie przedstawiona w nim „wojna” ani trochę się nie zmieniła. Mam tu głównie na myśli klimat gry, ktĂłry jest ciężki i ponury. Wgniata w fotel od pierwszej chwili. JuĹź samo intro przytłacza zawiesistą atmosferą i wizją dogorywającej cywilizacji na zgliszczach świata wyniszczonego atomową zagładą. Największą zaletą dwĂłch krĂłtkich filmikĂłw rozpoczynających grę jest całkowity brak tzw. efekciarstwa. Próşno tu szukać świetlnych rozbłyskĂłw, wartkiej akcji, szalonych obrotĂłw kamery, itp. Zamiast tego widzimy paradokumentalny film, niemalĹźe czarno-biały, jakby wyświetlony z podniszczonej kliszy. Atmosfera, ktĂłra dopada nas od pierwszej sekundy intra, juĹź nie puszcza i trzyma aĹź do końca. Pustkowia pełne wynaturzonych stworĂłw, powstałych po zagładzie nuklearnej, skaĹźona woda i Ĺźywność, ktĂłrych spoĹźycie grozi chorobą popromienną, liczne napromieniowane obszary, niedaleko ktĂłrych licznik promieniowana szaleje, postindustrialne, zniszczone i zaniedbane budowle, ludzie mieszkający na stertach śmieci w blaszanych budach – to wszystko przytłacza i dobija. Efekt ten wzmacnia dodatkowo fakt, Ĺźe całą tę postnuklearną scenerię obserwujemy z perspektywy pierwszej osoby (gra oferuje rĂłwnieĹź moĹźliwość ustawienia kilku widokĂłw zza plecĂłw głównej postaci, ale ten wariant jest mocno niedopracowany i zapewne kaĹźdy szybko wrĂłci do domyślnego widoku FPP). Patrzenie na świat gry oczami postaci sprawia, Ĺźe bardziej się z nią identyfikujemy i mocniej przeĹźywamy tragedię, ktĂłra dotknęła ludzkość po katastrofie.



NajwyĹźszy czas napisać coś o fabule i głównych załoĹźeniach gry. Cała historia zaczyna się prawie tak samo jak pierwsza części serii, tzn. główny bohater rodzi się w schronie (zwanym „kryptą”), w ktĂłrym bezpiecznie spędza całe swoje dzieciństwo i młodość. Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie sam początek – otóş zaczynamy rozgrywkę w momencie narodzin naszej postaci. Obserwujemy jej porĂłd, po ktĂłrym moĹźemy wybrać dla niej imię i przyszły wygląd. Następnie akcja przeskakuje o kilka lat do przodu, gdy nasz bohater jest małym dzieckiem, bawiącym się w kojcu. Na tym etapie wybieramy wszystkie główne parametry postaci, tj. siłę, zręczność, inteligencję itp.. Potem znĂłw posuwamy się o kilka lat wprzĂłd i uczestniczymy w 10. urodzinach naszego bohatera, ktĂłre są dla niego dniem bardzo szczegĂłlnym, bo wtedy właśnie dostaje swojego własnego pip-boya (coś a la super zegarek, w ktĂłrym moĹźemy obserwować wszystkie statystyki naszej postaci, ekwipunek oraz przywoływać mapę) i pierwszą w Ĺźyciu broń, co teĹź wiąże się z pierwszą w Ĺźyciu lekcją strzelania. Po udanych prĂłbach strzelania z wiatrĂłwki (no przecieĹź dzieciak nie mĂłgł dostać prawdziwej strzelby) akcja znĂłw przeskakuje o kilka lat do przodu, kiedy to nasza postać osiąga wiek dojrzały. I wtedy właśnie zaczyna się cała zabawa. Nasz ojciec nagle znika. Okazuje się, Ĺźe otworzył drzwi krypty i wyszedł na zewnątrz, czego nie zrobił nikt od wielu lat. W krypcie wybucha alarm, a nasz bohater jest poszukiwany (choć sam nawet nie wie za co). Zatem jedynym wyjściem jest opuszczenie krypty i podążenie śladami ojca. I w tym momencie zaczyna się właściwa gra, ktĂłrej fabuły juĹź nie zdradzę, by nie psuć Wam przyjemności grania. Nadmienię tylko, Ĺźe dalsze losy bohatera są bardzo ciekawe i wciągające, jednakĹźe w moim odczuciu zdecydowanie za krĂłtkie. I to niestety jest największą wadą gry. MoĹźna przeĹźyć to, Ĺźe główny wątek fabularny nie zmusza nas do eksploracji całego dostępnego obszaru gry (ktĂłry jest naprawdę duĹźy), ale nie moĹźna juĹź pogodzić się z faktem, Ĺźe zakończenie gry nie wymaga od naszej postaci jakichś wyjątkowych umiejętności, przez co grę moĹźna ukończyć nie zwiedziwszy nawet połowy dostępnych lokacji. Poczułam się, jakby ktoś uderzył mnie w twarz, gdy nagle zobaczyłam outro i napisy końcowe. Od razu po obejrzeniu zakończenia, wczytałam starszego sejwa i ruszyłam dzielnie odkrywać niezbadane jeszcze tereny, odłoĹźywszy końcĂłwkę na później. To na pewno świadczy na plus gry, gdy po zakończeniu gracz nie ma jeszcze dość i chce grać dalej. Na pewno lepsze juĹź to niĹź np. błaganie Boga o zakończenie, ktĂłre wciąż jest sztucznie odwlekane, powodując poirytowanie, a w końcu frustrację gracza (patrz: WiedĹşmin i przeciągana pogoń za Salamandrą).



PrĂłcz głównego wątku będziemy mieli do wykonania rĂłwnieĹź misje poboczne. Co prawda ilość tych dodatkowych zadań moĹźe i nie jest oszołamiająca, ale jednak trzeba przyznać, Ĺźe zazwyczaj są to misje bardzo złoĹźone, wielowątkowe, wymagające eksploracji odległych regionĂłw mapy i często dające moĹźliwość zakończenia ich na kilka sposobĂłw. KrĂłtko mĂłwiąc – autorzy postawili na jakość, a nie na ilość. Nie ma nic bardziej irytującego niĹź np. zadania, ktĂłre serwował nam Gothic 3, polegające na zabiciu 50-ciu potworkĂłw, ktĂłre stały tuĹź za plecami zlecającego dane zadanie NPC. W Fallout 3 z takimi kretynizmami nie mamy do czynienia ani razu i to jest ogromna zaleta tej gry. Na plus oceniam rĂłwnieĹź dialogi. W czasie wędrĂłwki po pustkowiach spotkać moĹźemy wiele osĂłb, ktĂłre róşnie radzą sobie w tych trudnych czasach, w jakich przyszło im Ĺźyć. Jedni odnajdują się znakomicie w tej przytłaczającej rzeczywistości, inni trochę mniej znakomicie, a jeszcze innym całkowicie odwala szajba. Jeśli chodzi o tych trzecich, to przy tej okazji warto wspomnieć o bardzo trafionym poczuciu humoru twĂłrcĂłw. Jeśli mi nie wierzycie, to koniecznie odwiedĹşcie Sierrę w Gridershade oraz dom Dukova, a przekonacie się sami. Zabawne teĹź są roboty stworzone jeszcze przed wojną, ktĂłre wciąż wytrwale realizują swĂłj przedwojenny program, choć ich funkcja po upadku cywilizacji juĹź dawno przestała być uĹźyteczna. Rodzi to wiele zabawnych sytuacji (polecam wykonać misję polegającą na odnalezieniu Deklaracji Niepodległości w Archiwach Narodowych). Jednak te humorystyczne akcenty wcale nie wpływają na całościowy klimat gry, ktĂłry, jak juĹź wcześniej wspomniałam, jest niesamowicie mroczny i przytłaczający. Próşno tu szukać kolorowej, bajkowej grafiki, efektownych wielobarwnych błyskĂłw, wodotryskĂłw i innych takich fajerwerkĂłw dla małolatĂłw. Gra ewidentnie jest adresowana do odbiorcy dorosłego, a to nie tylko za sprawą zawiesistego klimatu, ale rĂłwnieĹź częstych wulgaryzmĂłw w dialogach i krwawych łaĹşni, ktĂłre powstają, gdy nasz bohater wskakuje pomiędzy bandę supermutantĂłw. MoĹźe nawet w tej ostatniej kwestii twĂłrcy trochę przesadzili, bo wrogowie potrafią się zamienić w wielokawałkowy, krwawy pulpet nawet gdy strzelamy do nich z wiatrĂłwki.

Przy tej okazji muszę napisać o systemie walki w Fallout 3, który jest moim zdaniem REWELACYJNY. Co prawda zrezygnowano ze znanego z poprzednich części turowego systemu i przez to potyczki w Fallout 3 są zręcznościowe, choć nie do końca. Swego rodzaju novum jest tzw. system V.A.T.S. (Vault-Tec Assisted Targeting System). Jest to coś w rodzaju aktywnej pauzy, w czasie której możemy zadecydować, w jaką część ciała przeciwnika chcielibyśmy oddać strzał. No i to rozwiązanie jest już niemal analogiczne do tego zastosowanego w dwóch pierwszych częściach gry. Komputer w zależności od odległości i ustawienia przeciwnika oblicza procentowe szanse na trafienie w jego nóżkę, rączkę, główkę lub korpusik. Ilość strzałów, które możemy oddać w systemie V.A.T.S. jest uzależniona od posiadanych przez naszą postać Punktów Akcji. Oczywiście jeśli ktoś nie chce, to nie musi w ogóle korzystać z systemu V.A.T.S., jednak tym sposobem znacznie sobie utrudni (a chyba nawet uniemożliwi) dalszą grę, bo przeciwnicy są z reguły bardzo szybcy, ruchliwi i niezwykle celnie strzelają. Poza tym system V.A.T.S., prócz zalet czysto pragmatycznych, ma też inne przymioty. Dzięki niemu możemy dokładnie i z bliska przyjrzeć się wrogom (a ci w grze wyglądają naprawdę ładnie), a po oddaniu serii strzałów możemy obserwować w zwolnionym tempie, z różnych kamer, jak mózg (lub inna część ciała, bo nie każdy wróg mózg posiada) rozbryzguje się efektownie po ścianach, a nasza ofiara z jękiem pada na ziemię (czasem w wielu oddalonych od siebie miejscach równocześnie). To robi duże wrażenie!



Do dyspozycji w grze mamy całkiem pokaĹşny arsenał, podzielony na 4 główne kategorie: broń białą, broń energetyczną, broń lekką i wreszcie broń ciężką. KaĹźda z broni ma swoje wady i zalety i nie da się w zasadzie wybrać jednej uniwersalnej, ktĂłra sprawdzałaby się w walce z kaĹźdym wrogiem i w kaĹźdych warunkach. Poza tym w miarę eksploatacji ulega stopniowo zniszczeniu zadając coraz mniejsze obraĹźenia. Musimy więc dość często odwiedzać starych znajomych, ktĂłrzy za garść kapsli (nieraz bardzo pokaĹşną garść) są w stanie naprawić zarĂłwno naszą broń, jak i pancerz, ktĂłry rĂłwnieĹź się zuĹźywa. Jeden rodzaj broni psuje się szybciej, natomiast inny, zadający z pozoru mniejsze obraĹźenia, zuĹźywa się znacznie wolniej i moĹźe sprawdzać się lepiej na dłuĹźsze wypady. Warto więc mieć w ekwipunku nie tylko strzelbę bojową, ale takĹźe jakąś wyrzutnię rakiet czy karabin laserowy i dostosowywać aktualnie uĹźywaną broń do warunkĂłw i wrogĂłw. Nie warto bowiem marnować porządnej amunicji na radrakany (zmutowane i duĹźe, ale bardzo słabe robale), ani teĹź ośmieszać się w oczach supermutanta trzymając w dłoni malutki pistolecik. Ta z pozoru „kosmetyczna” kwestia jest dość istotna z powodu problemĂłw z amunicją. W grze praktycznie na kaĹźdym kroku potykamy się o naboje do zwykłych strzelb czy pistoletĂłw, ale juĹź z tymi do broni robiących większe obraĹźenia jest duĹźo gorzej. Choć to nie ułatwia rozgrywki, czyni ją bardziej realną. Ale gra w końcu ma być na tyle trudna, Ĺźeby po jej zakończeniu odczuć satysfakcję z jej przejścia.

Fallout 3 - recenzja