Wolfgang Hohlbein - Thor. Saga Asgard

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Thor. Saga Asgard (Thor) Autor: Wolfgang Hohlbein Wydawca: Telbit Rok wydania: 2011 Ilość stron: 832 Cena: 49,90 PLN

Dookoła góry i śnieg, wiatr wyje wśród szczelin skalnych. A w środku tej nieprzyjaznej krainy budzi się on. Po chwili stwierdza, że nic nie pamięta, nie wie kim jest ani skąd się tu wziął. A potem spotyka ogromnego białego wilka, który - o dziwo - go nie atakuje. Następnie przez przypadek trafia na rodzinę, która miała pecha i jej wóz się wywrócił. Ale czy można mówić o przypadku, gdy na ogromnej białej pustyni tak szybko trafiają na siebie ludzie?

Tak w skrĂłcie prezentuje się początek „Thora” – powieści Wolfganga Hohlbeina, będącej pierwszą częścią sagi „Asgard”. Nasz bohater, w wyniku wyjątkowych zdolności bojowych i zamiłowania do młotĂłw, zostaje nazwany właśnie tak jak władca piorunĂłw z dalekiej Północy. Okazuje się jednak, Ĺźe posiada on takĹźe inne, zdumiewające zdolności, a jego siła jest, delikatnie rzecz ujmując, olbrzymia. CzyĹźby był on ziemskim wcieleniem boga? Gdy trafia do ukrytego pośrĂłd skał Midgardu – schronienia dla wszystkich uciekinierĂłw, dość szybko jego zdolności zostają zauwaĹźone. Tym bardziej, jeĹźeli weĹşmie się pod uwagę, Ĺźe wojownicy PosłańcĂłw Światła – tajemniczej nacji, zdobywającej ogniem i mieczem kolejne pobliskie krainy – takĹźe posiadają ogromną siłę…

Akcja powieści cały czas toczy się wokół postaci głównego bohatera. PrĂłbuje on odkryć, kim tak naprawdę jest, jaką ma przeszłość i dlaczego trafił w takie a nie inne miejsce. W podróşy towarzyszy mu Urd, kobieta z przewrĂłconego wozu, wraz z dwĂłjką jej dzieci – Lifem i Elenią. Dość szybko między dorosłymi rodzi się uczucie, natomiast Thor prĂłbuje do siebie przekonać rodzeństwo i jakoś zastąpić im ojca, ktĂłry zginął z ręki jednego z PosłańcĂłw Światła. Swojego zainteresowania Thorem nie ukrywa Bjorn – jarl Midgardu oraz jeden z jego Ĺźołnierzy, Sverig. Tyle, Ĺźe ten drugi chciałby, z nie do końca wiadomych przyczyn, zaszlachtować głównego bohatera i wcale nie ukrywa swoich nieprzyjaznych uczuć. Jak się z czasem okażę, te dwie postaci takĹźe będą miały spory wpływ na rozwĂłj fabuły…

No właśnie. „Thor” to grube, liczące ponad 800 stron tomisko. Czy autorowi udało się przyciągnąć i zaciekawić czytelnika na tyle, by przebrnąć przez tak opasłą księgę? Moim zdaniem fabuła jest nieprzewidywalna i posiada klimat tajemnicy. Czytając książkę czułem się właściwie jak główny bohater, gdyĹź, nawet pomimo znajomości mitĂłw skandynawskich, moja wiedza na temat otaczającego go świata była tak samo nikła. w rezultacie właściwie kaĹźda nowa lokacja stanowiła takĹźe nową zagadkę. Odczuwałem takĹźe silne poczucie wyobcowania, nie tylko z powodu odpychającej niektĂłrych wyjątkowości bohatera, ale takĹźe dlatego, Ĺźe kraina, w ktĂłrej dzieje się akcja powieści, to właściwie jedna wielka śnieĹźna pustynia, gdzie zimy są coraz dłuĹźsze, plony coraz uboĹźsze, a populacja coraz mniejsza. Praktycznie poza dwoma osadami w tej rozległej krainie nigdzie nie było dane spotkać Thorowi większych grup ludzi. no, chyba Ĺźe ktoś lubi towarzystwo wilkĂłw, bo tych akurat jest pod dostatkiem.



Jednak, mimo wciągającego klimatu, fabuła jest ciut niedoskonała. Jej największym mankamentem są dłuĹźyzny. NiektĂłre wydarzenia zostały tak drobiazgowo opisane, nie wspominając o niektĂłrych wewnętrznych rozterkach bohatera, podczas ktĂłrych modliłem się po cichu, Ĺźe dojdzie on zaraz do jakiejś błyskotliwej refleksji i uratuje ten monolog wewnętrzny, czyniąc go znaczącym dla wydarzeń. Pech jednak chciał, Ĺźe moje modły nie zawsze były wysłuchiwane. RĂłwnieĹź okresy rekonwalescencji głównego bohatera były wyjątkowo nudne, a Ĺźe Thor to narwaniec, więc nawet mimo byczej siły nierzadko kończył tak pogruchotany, Ĺźe na jego miejscu normalny człowiek by umarł ze trzy razy, takĹźe kiedyś musiał się wyleczyć z tych wszystkich ran. Podczas kurowania się nierzadko miewał sny, ujawniające mu jego przyszłość. Za mało ich jednak było, by się nie nudzić tak samo, jak wielki skandynawski wojownik, leżący w łóżku i nie mogący się nawet ruszyć z powodu odniesionych ran. chciałem jednak zaznaczyć, Ĺźe tę dłuĹźyznę zacząłem odczuwać mniej więcej w połowie książki i szczerze mĂłwiąc sam nie jestem pewien, czy ona bardziej nie wynikała z tego, Ĺźe poprzednie wydarzenia toczyły się duĹźo szybciej i moĹźe autor chciał po prostu zwolnić nieco tempo przed finałem. Podsumowując – moim zdaniem moĹźna by skrĂłcić te książkę o jakieś 80-100 stron. Ale nie więcej, bo wspomniana dłuĹźyzna reprezentowała mniej więcej 1/10 całego tekstu powieści. Czyli jak na 800 stron niestety całkiem duĹźo.

„Thor” to powieść raczej dla tych lubujących się w walce. Mimo wątku miłosnego, powszechne są tu opisy, oddające w dosyć dosadny sposĂłb, jaką miazgę potrafił uczynić z wrogĂłw główny bohater. Ich sugestywność i bezpośredniość oddaje klimat walki o Ĺźycie, podczas ktĂłrej nie dba się o to, by uśmiercić wroga w jak najbardziej humanitarny sposĂłb, tylko by go jak najskuteczniej unieszkodliwić, najlepiej na stałe. A ciosy zadawane ogromnym Ĺźelaznym młotem bojowym na pewno pozostawiają paskudne obraĹźenia, o ile oczywiście ktoś przeĹźyje cios takowym. Tu jest kolejny kwiatek, do ktĂłrego się przyczepię: z czasem Thor zdaje się istnym wikingiem-terminatorem, chodzącą poĹźogą, armią na dwĂłch nogach, wybijającą w pień całe wrogie oddziały, samemu odnosząc jakieś liche obraĹźenia. ja rozumiem, ze to domniemany bĂłg, ale „nec Hercules contra plures” ,a jeĹźeli główny bohater moĹźe krwawić, a co za tym idzie, umrzeć, więc nawet zdrowy rozsądek podpowiada, Ĺźe nie powinien on wszędzie się pchać w najgorszy wir walki, gdzie średnio staje przeciwko mu dziesięciu dobrze wyszkolonych wojakĂłw. Owszem, są tacy, ktĂłrzy lubią tego typu bohaterĂłw, siekących na oślep i wybijających hordy wraĹźych mężów, ja jednak wolę nieco bardziej realistyczne postaci , nawet w świecie skandynawskich mitĂłw.

Co do tłumaczenia, to nie ma tu za bardzo o czym pisać, co trzeba traktować jako plus. Miłosz Urban za nie odpowiedzialny, odwalił kawał dobrej roboty, tłumacząc tak grubą książkę i nie robiąc przy tym większych gaf. Nie spotkałem się ani ze zdaniami-tasiemcami, ani z innymi dziwadłami językowymi, które gdzieś po drodze gubiłyby swój sens. A na całą powieść znalazłem tylko jedną literówkę, co także mnie mocno zdziwiło.

Parę słów o stronie technicznej. Jak zawsze powtĂłrzę moje gorzkie Ĺźale – dlaczego okładka jest miękka? Przy tak grubej książce miękka okładka, a szczegĂłlnie grzbiet, zniszczą się w trymiga. No i druga sprawa to gramatura papieru. ktĂłra jest ciut za niska. Najłatwiej to zaobserwować po druku prześwitującym na drugą stronę kartki. Na szczęście nie utrudnia to odczytania tekstu, ale estetycznie nie prezentuje się zbyt dobrze. To jednak wada, ktĂłra niestety zaczyna dotyczyć coraz większej liczby publikacji, a wynika ona po prostu z chęci zaoszczędzenia.

Mimo tego, ze połowa mojej recenzji to samo wymienianie wad, to jednak muszę przyznać, Ĺźe „Thor” to zaiste, dzieło geniusza fantasy. Nawet mimo dłuĹźyzn wciągnęło mnie ono co najmniej tak jak „Kroniki Amberu” (ktĂłre są dla mnie ideałem literatury fantasy),a dodając do tego klimaty mitologii nordyckiej, w ktĂłrych jestem rozkochany, dostałem idealną książkę na wakacje. Polecam ją kaĹźdemu, komu nie szkoda pieniędzy (a nie powinno być ich szkoda na TAKIE książki) i jest fanem literatury fantastycznej. A po drugą cześć sagi sięgnę na pewno.