Terry Pratchett, Neil Gaiman - Dobry omen

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Dobry omen (Good Omens) Autorzy: Terry Pratchett i Neil Gaiman Wydawca: PrĂłszyński i S-ka Rok wydania: 2006 Ilość stron: 416

KaĹźdemu, kto lubuje się w tematyce fantasy, choć raz w Ĺźyciu obiły się o uszy nazwiska takie jak Pratchett czy Gaiman. Dzieł tego pierwszego nie ma nawet sensu przedstawiać, jako Ĺźe zajęłoby to mnĂłstwo miejsca, skrĂłcę więc ich prezentację do dwĂłch słów: Świat Dysku. I wszystko staje się jasne, no bo w końcu któş nie słyszał o tej fenomenalnej serii? Drugi zaś, wspominany wcześniej Neil Gaiman jest autorem tak znanych dzieł jak „NigdziebądĹş”, „Koralina” (ktĂłra doczekała się świeĹźopowstałej ekranizacji) czy „Księgi cmentarnej”. Obaj Panowie cechują się umysłami wypełnionymi po brzegi w pomysłach oraz czarnym humorem zauwaĹźalnym w kaĹźdej ich książce. A gdyby tak ich pomysły wrzucić do wora, porządnie wymieszać i przelać na papier? Cóş, raz juĹź ktoś dopuścił się tegoĹź czynu, czego dzieckiem była, niebawem świętująca swoje 20-lecie, opowiastka zatytułowana „Dobry omen”.

„Dobry omen” to – jak juĹź wspominałem – fantastyczny miszmasz napisany w roku 1990 przez dwĂłch popularnych aĹź do dziś literatĂłw fantasy – Terry'ego Pratchetta oraz wtedy dopiero wschodzącą gwiazdę Neila Gaimana. Ich zwariowane pomysły pozwoliły na stworzenie historii opowiadającej o przepowiedni końca świata, ktĂłra ma nastąpić tuĹź niebawem. Problem w tym, Ĺźe Azirafal, anioł i straĹźnik wrĂłt niebieskich, oraz jego wrĂłg i zarazem przyjaciel, upadły anioł Crowley, dochodzą do wniosku, Ĺźe tego końca świata chcą za wszelką cenę uniknąć, dlatego razem knują spisek przeciw piekłu i starają się powstrzymać nadchodzącą apokalipsę, co rĂłwnoznaczne będzie z zabiciem Antychrysta. Kłopot pojawia się jednak dopiero wtedy gdy nasi bohaterowie dowiedzą się, Ĺźe owy Antychryst ma dopiero 11 lat, kocha swojego psa, ktĂłry z początku przysłany przez demony piekieł stał się przyjaznym dla otoczenia zwierzakiem i wcale nie myśli o czynieniu zła.

Pierwsze skojarzenie jakie mi przyszło na myśl? „Pratchett i Gaiman w jednym? Brzmi zachęcająco! Muszę to dorwać w swoje ręce!” Wszystko moĹźe wyjaśnić fakt, Ĺźe jestem fanem zarĂłwno twĂłrcy Świata Dysku, jak i autora „NigdziebądĹş”. ZarĂłwno jeden jak i drugi zafascynował mnie świeĹźym podejściem do tematu, poczuciem humoru (ktĂłre jest tak czarne jak ubrania Pana Neila) i charakterami z jakimi dane mi było się spotkać zagłębiając się w kolejne kartki tych niesamowitych historii. Po wielu tygodniach, a moĹźe nawet i miesiącach poszukiwania „Dobrego omenu” wreszcie trafiłem na jego ślad i dzięki uprzejmości kolegi z redakcji dane mi go było przeczytać w całości.



MoĹźna powiedzieć, Ĺźe praktycznie otrzymałem wszystko to czego się spodziewałem. JuĹź wstępne dramatis personae dają do zrozumienia z jakim typem dzieła mamy do czynienia, a mianowicie z książką prześmiewczo humorystyczną. Oczywiście autorzy nie zastosowali tu tylko komizmu sytuacyjnego, a rĂłwnieĹź (ba! przede wszystkim!) tak typowy dla ich opowieści komizm postaci, ktĂłry daje się we znaki juĹź od pierwszych chwil. Książkę czytamy z uśmiechem na twarzy i nie sposĂłb odmĂłwić sobie zainteresowania tym co dzieje się na kolejnych kartkach papieru, albowiem akcji jest tu co niemiara (aczkolwiek są i wady tego zabiegu, czasami moĹźna się bowiem nieĹşle pogubić, a to przez nadmierną wielowątkowość dostrzeganą głównie z początku, kiedy akcja skacze z kwiatka na kwiatek, aby dopiero potem mogła się ustatkować i skupić na konkretnych wydarzeniach). We znaki daje się rĂłwnieĹź wyrafinowane, przesiąknięte czernią i ironią poczucie humoru obu PanĂłw, o ktĂłrym juĹź nieraz tu wspominałem. Co powiecie na satanistyczny zakon siĂłstr trajkotek, ktĂłre czczą szatana i z niewyjaśnionych przyczyn cały czas muszą... mĂłwić, co wychodzi im zresztą doskonale. Fantastycznie czyta się rĂłwnieĹź przypisy jakĹźe charakterystyczne dla Pratchetta, ktĂłre nieraz osiągają długość rĂłwną połowy strony. Całość naprawdę ładnie się komponuje, mimo kilku przestojĂłw fabularnych. Niestety muszę stwierdzić, Ĺźe na „Dobrym omenie” się trochę zawiodłem...

DwĂłch mistrzĂłw literatury fantastycznej, a jednak nie czuję się w 100% usatysfakcjonowany. Nie powinniście jednak przesądzać losĂłw tego tytułu tym oto zdaniem, poniewaĹź nie kryję, Ĺźe postawiłem autorom poprzeczkę doprawdy wysoko, a to głównie dlatego, Ĺźe ich powieści należą do moich ulubionych. Zapomniałem jednak o tym, Ĺźe Gaiman dopiero wtedy zaczynał i jego piĂłro nie było tak doszlifowane jakim jest teraz (w końcu uczył się od Pratchetta i prawdopodobnie najwięcej nauk wyniĂłsł właśnie z „Dobrego omenu”). Nie wziąłem rĂłwnieĹź pod uwagę faktu, Ĺźe nie jest to Świat Dysku, dlatego teĹź twĂłrca owego uniwersum nie mĂłgł w pełni rozwinąć skrzydeł, przez co książka traci na wartości przede wszystkim dla fanĂłw realii A’Tuina i czterech słoni podtrzymujących świat. Dlaczego? Ano dlatego, Ĺźe brak tu tak typowych dla Pana Terry'ego czarodziei, wiedĹşm czy kultowego juĹź Ĺťniwiarza. Oczywiście nie mogłem tego z drugiej strony oczekiwać, w końcu nie jest to pozycja z tej znanej serii, aczkolwiek miałem wraĹźenie, Ĺźe ta książka jest trochę zbyt „przyziemna” jak na te dwa nazwiska. MoĹźe i za duĹźo wymagałem, moĹźe nastawiłem się na absolutny hit, otrzymałem po prostu przyzwoite czytadło, ktĂłre jednak, jak juĹź wspominałem, nie sprostało moim oczekiwaniom.

Nie zraĹźajcie się jednak drodzy czytelnicy – „Dobry omen” nie jest złą książką, a wręcz przeciwnie, stanowi on przyzwoicie napisaną opowieść z dużą dawką humoru, przy ktĂłrej kaĹźdy się świetnie będzie bawił. Nie zapominajmy jednak, Ĺźeby nie zawieszać wyĹźej opisywanemu tytułowi zbyt wysokiej poprzeczki. Mi osobiście tą pozycję czytało się dobrze, ale nie ukrywam zawodu, ktĂłry jednak powstał z mojej winy, bo wymagałem za duĹźo. Pamiętajmy takĹźe, Ĺźe to jest jedynie przedsmak tego, co moĹźe nam zaoferować zarĂłwno Terry Pratchett, jak i Neil Gaiman. Świetne na przerwę pomiędzy powaĹźniejszymi tytułami i dla niedzielnych czytelnikĂłw.

Plusy:

humor typowy dla obu autorĂłw

interesująca linia fabularna

nieustanna akcja

Minusy:

daleko „Dobremu omenowi” do ideału

nie dla zagorzałych fanĂłw Świata Dysku i „NigdziebądĹş”

czasami nie można się połapać kto, gdzie i z kim

Książka otrzymuje 7 w dziesięciostopniowej skali wg Huntera.

---

Grzegorz „Hunter” Ĺťmuda
E-mail autora: hunter(at)sztab.com

---