Terry Pratchett - Potworny regiment

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł: Potworny regiment Autor: Terry Pratchett Gatunek: fantastyka humorystyczna Wydawca: PrĂłszyński i S-ka Rok wydania: 2008 Ilość stron: 336 Cena: 29,90 PLN

Wszystko zaczęło się od nagłego, dziwnego kaprysu. Polly Perks musiała szybko stać się chłopcem. Ścięcie włosów i noszenie spodni było łatwe. Trudniej przyszło jej nauczyć się puszczać bąki i bekać w towarzystwie, a także chodzić jak małpa... Teraz zaciągnęła się do wojska i szuka zaginionego brata. Ale trwa wojna. Zawsze trwa jakaś wojna. Polly i inni rekruci wpadają w jej wir bez żadnego przeszkolenia. I ściga ich nieprzyjaciel. Po swojej stronie mają najchytrzejszego sierżanta w całej armii oraz wampira dręczonego żądzą kawy. No... mają też pewien sekret. A kiedy uderzają w samo serce sił przeciwnika, muszą wykorzystać wszystkie zdolności potwornego regimentu.

Terry Pratchett niejednokrotnie główne role w swych powieściach powierzał przedstawicielkom płci pięknej. Jeśli choć chwilę się zastanowić, to czynił to zaskakująco wręcz często, zwłaszcza na tle innych pozycji z gatunku fantastyki. Oczywiście juĹź słyszę te podnoszące się larum, ale uprzedzając padające dziesiątki i setki imion postaci pragnę spytać, ileĹź to z owych niewiast albo było juĹź u schyłku swego Ĺźycia (jak babcia Weatherwax i niania Ogg), albo wręcz przeciwnie, dopiero podlotkami (Tiffany). Nawet taką Susan trudno uznać za obiekt seksualny, jak to zazwyczaj jest dolą heroin literatury fantasy. A w „Potwornym regimencie” poznamy kolejną „pratchettową” niewiastę (ktĂłra by mnie... zbeształa za te słowo) – Polly Perks. I nie tylko ją.

„Potworny regiment” jest chyba – choć na tle innym pozycji przedstawiających Świat Dysku nie jest to łatwe do osiągnięcia – najbardziej feministyczną powieścią, ktĂłra wyszła spod piĂłra brytyjskiego pisarza. I bynajmniej nie jest to obelga czy ostrzeĹźenie. Nie mamy tu do czynienia z Ĺźadną propagandą, autor jak zwykle kreśli swych bohaterĂłw przy pomocy całej palety szarości i jej odcieni.



W ogóle u Pratchetta z każdą kolejną książką dostrzec można, iż poruszana tematyka, a także sposób czynienia tego są coraz dojrzalsze, nawet w opowieściach adresowanych do młodszych czytelników. Ot, choćby coraz częściej w ustach postaci pojawiają się słowa, których uświadczenie w pierwszych częściach cyklu było niepodobieństwem. A i potencjalne zachowania bohaterów czy sytuacje, przed jakimi stają, nijak się ma do tego, co mogliśmy uświadczyć wcześniej. Brytyjski pisarz widocznie uznał, iż jego czytelnik dorasta.

Jak juĹź sygnalizowałem wcześniej – mamy do czynienia z nową postacią. I bardzo dobrze! Mało tego, akcja niniejszej książki rozgrywa się w zupełnie nowej i wcześniej nieznanej wiernemu czytelnikowi scenerii niejakiej Borogravii. Oczywiście pojawiają się i starzy znajomi w postaci sir Vimesa, ale na szczęście tylko epizodycznie. „Na szczęście”, gdyĹź mym skromnym zdaniem naczelne wątki serii juĹź się wyekploatowały, a piszę to jako zdeklarowany miłośnik wczesnych perypetii Rincewinda czy kapitana Marchewy. KaĹźda nowa postać, nowa kraina jest zaś wielką dawką świeĹźego powietrza dla trochę juĹź skostniałego, a kryjącego w sobie przecieĹź wciąż tak wiele moĹźliwości Świata Dysku.

Sama fabuła „Potwornego regimentu” nie jest specjalnie zaskakująca, właściwie kaĹźdy kolejny zwrot akcji moĹźna przewidzieć. Prawdopodobieństwo wydarzeń takĹźe nie jest mocną stroną recenzowanej pozycji, choć tu naleĹźy sobie zadać pytanie, czy w ogĂłle mają sens takie rozwaĹźania odnośnie płaskiego świata, spoczywającego na grzbietach czterech słoni stojących na skorupie wielkiego żółwia A’Tuina przemierzającego wszechświat...

„Potworny regiment” to dobra książka, lepsza od choćby ostatniej „StraĹźy nocnej”, a tylko niewiele słabsza od „Prawdy” czy „Złodzieja czasu”. Choć moĹźe czytelniczki byłyby skłonne wystawić notę jeszcze lepszą niĹź ja, samiec.