Joe Abercrombie - Zemsta najlepiej smakuje na zimno

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł : Zemsta najlepiej smakuje na zimno (Best Served Cold) Autor: Joe Abercrombie Ilość stron: 812 Wydawnictwo: Mag Rok wydania: 2019 Cena: 49,00 PLN Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: 2020-05-31 Ocena: 70/100

Od dziewiętnastu lat płynie krew. Okrutny wielki książę Orso zaciekle zmaga się ze skłóconą Ligą Ośmiu, wykrwawiając kraj. Podczas gdy maszerują armie, spadają głowy i płoną miasta, bankierzy, kapłani oraz starsze, mroczniejsze potęgi toczą śmiertelną zakulisową rozgrywkę, usiłując wskazać, kto zostanie królem.

Być moĹźe wojna to piekło, jednak dla Monzy Murcatto, Węża Talinsu, najstraszliwszej i najsłynniejszej najemniczki na usługach wielkiego księcia Orso, jest takĹźe znakomitym sposobem na zarobek. Jej zwycięstwa uczyniły ją sławną — nieco zbyt sławną jak na gust jej pracodawcy, ktĂłry kaĹźe ją strącić z gĂłrskiego szczytu. Zdradzonej Monzie pozostają jedynie strzaskane ciało i paląca żądza zemsty. Bez względu na cenę, siedmiu ludzi musi umrzeć.

Sojusznikami Monzy zostają najbardziej zawodny pijaczyna i najbardziej zdradziecki truciciel w całej Styrii, masowy morderca z obsesją na punkcie liczb oraz barbarzyńca, ktĂłry chce jedynie czynić dobro. W poczet jej wrogĂłw zalicza się ponad połowa narodu. A to jeszcze nie koniec, gdyĹź wkrĂłtce jej tropem zostaje posłany najniebezpieczniejszy człowiek na świecie, ktĂłry ma dokończyć to, co zaczął książę Orso…

Przy okazji cyklu „Pierwszego prawa” czytelnik mĂłgł odnieść wraĹźenie, iĹź co prawda mocno pobieĹźnie, ale miał okazję wraz z bohaterami odwiedzić wszystkie zakątki świata wykreowanego przez autora – Północ, Południe, WschĂłd i ZachĂłd. No prawie, pomimo starannej lektury właściwie najmniej moĹźna było się dowiedzieć o Talinsie, z ktĂłrego co prawda wywodziły się dwie istotne dla fabuły postaci, nieodsłaniające bynajmniej specyfiki swych stron. Ową białą plamę wypełnia „Zemsta najlepiej smakuje na zimno”.

Styria bynajmniej nie jawi się jako świat o unikalnej konstrukcji, nie jest ona nowym wzorem krainy, która może stanowić pierwowzór dla innych twórców. Ot, taka mieszanka Italii rozrywanej konfliktami pomiędzy państwami-miastami bądź starożytnych Chin sprzed ich zjednoczenia. Może dzięki temu pisarzowi było nieco łatwiej, z drugiej wszakże strony w pewnym momencie rozczarowuje.



Nieco przekornie autor pozwolił sobie na konstrukcję fabuły – ta bowiem w swym zasadniczym zrębie jest nawet nie tyle przewidywalna, co wręcz oczywista, wręcz kliszowa. Do tego bynajmniej niepozornego uporządkowania brytyjski pisarz wprowadza co i rusz elementy chaosu, kpiąc sobie tyleĹź z czytelnika, co i własnych bohaterĂłw.

Docenić naleĹźy wyrazistość konstrukcji poszczegĂłlnych postaci, jak teĹź bogactwo ich modeli, trochę wszakĹźe razi psychologiczne nieprawdopodobieństwo tak niektĂłrych wydarzeń, co i zachowań oraz przemian „person dramatu”. W pewnym momencie czytelnik uświadczą pewnego zmęczenia zanadto „zręcznym” domykaniem się konturĂłw snutej mu opowieści.

„Zemsta najlepiej smakuje na zimno” to pozycja niebędąca wolną od przywar, lecz w ostatecznym rozrachunku dostarczająca satysfakcja z lektury, czyniąc zadość pragnieniom czytelnikĂłw zadowolonym z pierwotnego cyklu i pragnącym wrĂłcić do zaprezentowanego im świata. Nie jest to moĹźe dzieło o charakterze epokowym, lecz mimo wszystko pozycja ambitniejsza od typowych „produkcyjniakĂłw” fantasy.