Jacek Dukaj - W kraju niewiernych

Informacje o ksiÄ Ĺźce Tytuł ksiÄ Ĺźki: W kraju niewiernych Gatunek: fantastyka filozoficzne Wydawca: superNOWA Rok wydania: 2000 Ilość stron: 539 Cena: niecałe 30 złotych

Książka Jacka Dukaja W kraju niewiernych jest zbiorem niezależnych opowiadań. Każde dzieje się w innym czasie i przestrzeni.

Pierwsze historia „Ruch Generała” opowiada o Rajmundzie Ĺťarnym, zwanym rĂłwnieĹź Ĺťelaznym Generałem. Jest to potężna osobistość. Jako, Ĺźe Ĺźyje juĹź prawie 1000 lat stał się opoką całego roku krĂłlewskiego. Doradca krĂłla, dowĂłdca armii, dwukrotny regent... Posiada wiele tytułów, a w parze z nimi idą przymioty wojskowego umysłu.
Całość osadzona jest w rzeczywistości, gdzie magia idzie w parze z techniką, jednak to właśnie magia napędza ten świat. Realia polityczne opisywane w tym opowiadaniu są zawiłe, nic nie jest proste. Cały czas trwa polityczna gra. Zanim to opowiadanie się skończy czytelnik będzie musiał kilkakrotnie zrewidować swoje poglądy na całą sprawę. A po przeczytaniu warto odłoĹźyć książkę na chwilę i się zastanowić jeszcze raz – nic nie jest takim na jakie wygląda.

„IACTE”, opowiadanie drugie, rozpoczyna się słowami piosenki DĹźemu „W Ĺťyciu Piękne Są Tylko Chwile”. Cytat ten właściwie mĂłgłby być pointą, chociaĹź napisano go juĹź na samym początku.
Bohaterem tej historii jest Indianin, pół-Cayuga i pół-Francuz zwany Podążający Za Cieniem lub Luis Lavier. Łowca zwierząt, tropicie i szaman, lecz po co został stworzony? Czym dla niego jest szczęście?
Opowiadanie w którym Sen staje się Jawą, rzeczywistość jest taka nierzeczywista. Poszukiwanie sensu istnienia i szczęścia, chwil szczęścia. Jest to jedno z najtrudniejszych opowiadań tej książki, należy je czytać bardzo uważnie i dokładnie, by zrozumień cokolwiek. Wymaga chwili zastanowienia.

„Irrehaare”, tytuł opowiadania i jednocześnie nazwa rzeczywistości wirtualnej kierowanej przez Allaha, program nadrzędny. Historia zaczyna się krwawo, od ucięcia palcĂłw. A potem jest jeszcze ciekawiej. Bohater-narrator jest postacią, ktĂłra utraciła pamięć, wszystkiego dowiaduje się powoli. Niekiedy jest to proces dla niego bardzo bolesny.
Sama opowieść jest rozwaĹźaniem na temat człowieczeństwa. Kim jest człowiek? Co trzeba uczynić by się nim stać? Jak moĹźna utracić własne człowieczeństwo? Widoczny jest relatywizm w zachowaniu – morderstwo? PrzecieĹź to nie człowiek! Gdzie leĹźy granica świadomości? Nad tym naleĹźy zastanowić się samemu.



Czwarta opowieść, „MuchobĂłjca” jest jedną z lĹźejszych tej książki. ZarĂłwno narracja jak i sam sens dialogĂłw jest prosty, oczywiście jak na sposĂłb pisania Jacka Dukaja. Wydarzenia rozgrywają się w niedalekiej przyszłości, aczkolwiek delikatnie zmienionej przez kontakt z inteligentną rasą pozaziemską. Tajemniczy MuchobĂłjca (nota bene urodzony w Tarnowie) dostaje zlecenie pozbycia się duchĂłw na jednej ze świeĹźo odkrytych planet. Kim jest jednak sam MuchobĂłjca i co to za duchy? By się dowiedzieć trzeba przeczytać uwaĹźnie i do samego końca. Następnie najlepiej jeszcze raz by wychwycić to, co wcześniej było niezrozumiałe.

Świat z opowiadania piątego, „Ziemi Chrystusa”, jest prosty. Na Ziemi (naszej, tej ktĂłrą znamy) poznano sposĂłb na przemieszczanie się pomiędzy alternatywnymi rzeczywistościami. Odkryto w ten sposĂłb kilkanaście innych Ziemi. W początkowej fazie badań podzielono się tym wynalazkiem. Teraz 3 Ziemie rywalizują ze sobą podbijając inne rzeczywistości, o ile to tylko moĹźliwe. Podział wewnątrzświatowy zniknął, rozpoczęła się walka między alternatywnymi światami. Po odkryciu nowej Ziemi rozpoczyna się badanie jej historii, po znalezieniu odkształcenia sprawdza się jak wpłynęło to na rozwĂłj ludzkości. I na podstawie tego co odróşnia tę Ziemię od innych nadaje się nazwę. Wyznacznikiem jest Ziemia Stalina, poniewaĹź tylko w naszej rzeczywistości Stalin doszedł do władzy. Odkrywaniem, badaniem i podbojem zajmuje się cały przemysł militarny. Idealnie zorganizowany i uzbrojony. Wszystko idzie pomyślnie do czasu odkrycia nowej Nici Rzeczywistości. Kolejni wysyłani Zwiadowcy nie wracają. Zostaje więc zorganizowany specjalny oddział złoĹźony z wojskowych, psychologa i Zwiadowcy. Od tego momentu rozpoczyna się właściwa akcja.
Jest to jedno z prostszych opowiadań, autor tłumaczy wiele rzeczy, niewielu spraw trzeba się domyślać. Nacisk położony jest w nim na teologię, jest to teologiczne s-f, gdzie elementy s-f są tylko przykrywką do rozważań o Bogu, podziale na dobro i zło oraz relatywizmu moralnego. Co jest gorsze: niepewność wyboru dobro-zło czy świadomość idealnego dobra? Zawsze dobra oraz bezinteresownej miłości bliźniego.

„Katedra”, najsłynniejsze opowiadanie tego tomu. To właśnie na jego podstawie Tomasz Bagiński stworzył swoje dzieło o tym samym tytule. Jedno uzupełnia drugie. Najlepiej najpierw przeczytać opowiadanie, potem obejrzeć film, a następnie jeszcze raz przeczytać. Więcej się zrozumie, więcej zobaczy.
Bohaterem jest ksiądz Lavone, który przybywa na rój planetoid nazwanych Izmiraidami na cześć, a jakże, Izmira. Ma on zbadać i potwierdzić (lub nie) cuda jakie jakoby zaszły przy grobie Izmira. Na grobie owym została zasiana tytułowa Katedra przez pierwszą z cudownie uzdrowionych osób. Jak każda konstrukcja z żywokrystu, także Katedra rozrasta się do pewnego etapu, jednak okazuje się, że Katedra nie jest typową konstrukcją z żywokrystu. Jaki to ma związek z cudami? Ksiądz będzie miał dużo czasu by to zbadać.
„Katedra” jest trudnym opowiadaniem ze względu na dużą ilość specjalistycznego słownictwa i określeń, ktĂłrych nie znamy w naszej rzeczywistości. Jednak po przebrnięciu przez gąszcz pojęć moĹźna wiele zrozumień. Kwestia wprawy w czytaniu Jacka Dukaja. Opowiadanie powstało zainspirowane twĂłrczością Antonio Gaudiego.

W opowiadaniu siĂłdmym, „Medjugorje”, do afrykańskiej dĹźungli zostaje wysłany oddział łowcĂłw Objawień. Opłaca ich korporacja, ktĂłrej analitycy znaleĹşli wzĂłr, dzięki ktĂłremu wiadomo gdzie nastąpi objawienie i mniej więcej kto go dostąpi. WśrĂłd nich jest Daniel Reding, socjolog, i major Wroński, najemnik. Czy BĂłg rozmawia tylko z wybranymi? Tego właśnie będą chcieli się dowiedzieć Daniel i major, a przy okazji zarobić sporo pieniędzy.
Ciekawe opowiadanie fantasy z lekką nutką teologii. Dość łatwe w odbiorze a szybka akcja zachęca do czytania.

Ostatnie opowiadanie, „In Partibus Infidelium”, jest zbiorem historii-obrazĂłw krążących wokół jednego tematu. Nie ma głównego bohatera, w kaĹźdym z obrazĂłw pojawiają się nowe postacie niepowiązane ze sobą.
Jest to kolejne teologiczne fantasy, jednak tym razem nie dotyczy istoty Boga a prawa kanonicznego Kościoła chrześcijańskiego. I problemów z jakimi Kościół ów musi się borykać w przyszłości, problemy te nie są bynajmniej błahe. Dotykają samego meritum Kościoła, jego doktryn. Bo we wszechświecie, gdzie 98% katolików nie należy do gatunku homo sapiens, musi być ciekawie. To ostatnie zdanie powinno wystarczyć za całą zachętę do przeczytania tego opowiadania.

Podsumowując można napisać wiele o tej książce.
Przede wszystkim jednak stanowi ona zbiór opowiadań poruszających tematy od filozoficznych do czysto teologicznych. Nie zapominając jednak o dozie rozrywki, bo jest to przecież podstawowa funkcja książek, zwłaszcza fantasy.
Rozważania te przedstawione są jednak w miarę przystępny sposób, co jednak nie upraszcza zrozumienia istoty problemu.
Jest to ambitna pozycja do przeczytania wymagająca chwili (i to nie jednej!) zastanowienia.
Każde opowiadanie wymaga osobnego przemyślenia. Ten typ pisania określiłbym mianem fantastyki filozoficznej.
Najgenialniejsze w niej jest to, że na potrzeby ukazania danego tematu Jacek Dukaj stwarza osobny świat. Każde opowiadanie to nowy, mający własną specyfikę świat na temat którego można napisać niezależną powieść.

Dodatkowo za zachętę posłuży może ta lista wyróżnień:



Plusy:

bogate rzeczywistości tworzone przez autora

realistycznie przedstawione światy

ambitna tematyka, a autor wie, o czym pisze

Minusy:

specjalistyczne słownictwo, mogące zniechęcić do czytania

Książka otrzymuje 9 w dziesięciostopniowej skali wg Kahzada.

---

E-mail autora: Jakub "Kahzad" Olejnik

---