Andrzej Sapkowski - Lux perpetua

WĹźdy to grzmoty biją, wĹźdy to huczą fale, gĹźdy harmider bĂłl rozsiewa, przestrach, zalęknienie? Nie, nic z tych rzeczy, moi mili, to Sapkowski Jędrzej, czarnoksiężny mistrz słów zaklinania rodem z Lechistanu orzekł „Fiat”, coby koniec udręki nieszczęsnego Reynevana rodem z Bielawy nastąpił, a świat uległ zmianie. A światłość wiekuista niechaj mu świeci na wieki.

Dwa lata przyszło nam czekać na zwieńczenie historycznej serii autora znanego rzeszom przede wszystkim ze swego wiedźmińskiego cyklu. Serii odmiennej od siedmioksięgu opisującego dzieje Geralta z Rivii, acz i tak przesiąkniętej absolutnie niepodrabialnym stylem jednego z najwybitniejszych polskich pisarzy fantasy. Okres to wcale niekrótki, mogący u coniektórych zaowocować lukami w pamięci, niepozwalającymi w pełni rozkoszować się dalszym rozwojem poszczególnych wątków, jednakże w wykonanej pracy widać, iż nie był to czas zmarnotrawiony.

Tytułem przypomnienia dla zapominalskich dobrze by było więc powiedzieć słów kilka o fabule cyklu. Otóż owa koncentruje się wokół osoby Reinmara z Bielawy, zwanego Reynevanem, adepta uniwersytetu praskiego, medyka, acz któremu nieobce są i sztuki nie tak szlachetnej renomy i proweniencji. Nieco przypadkowo człek ów wplątuje się w intrygi, które wkrótce wstrząsają całym piętnastowiecznym Śląskiem wraz z przyległościami. I w ten oto sposób Czytelnik wraz z bohaterem trafia w sam środek konfliktu pomiędzy czeskimi (choć nie tylko) husytami a okolicznymi krzyżowcami. A że na jego życie nastają osoby biegłe w magii i czarnoksięstwie, może być tylko ciekawie.



JuĹź w tym miejscu uprzedzam wszystkich, ktĂłrzy dotychczas nie zetknęli się z poprzednimi częściami serii – sięganie od razu po tom trzeci jest, w odróşnieniu ( od biedy i przy duĹźym przymruĹźeniu oka) do „WiedĹşmina”, czynnością kompletnie wyzbytą sensu, bowiem w konsekwencji nie będzie moĹźna się nasycić zdecydowaną większością wątkĂłw, mających solidną „podbudowę” w uprzednich. Autor tym razem nie wprowadza zbyt wielu nowych postaci, koncentruje się raczej na sensownym „wyeksploatowaniu” znanych juĹź bohaterĂłw i doprowadzeniu powieści do rozsądnego zakończenia.

„Lux perpetua” – podobnie jak „Narrenturm” i „BoĹźy bojownicy” – pisane jest bardzo specyficznym stylem, momentami nawet mocno erudycyjnym, czego nie ratują końcowe przypisy, jak zwykle zresztą ciekawe. MoĹźe to czasami psuć przyjemność z lektury, zwłaszcza gdy Czytelnik domyśla się, iĹź autor puszcza w jego stronę oko, i wcale nie ratuje tego odautorskie tłumaczenie zachęcające do własnych poszukiwań znaczenia poszczegĂłlnych kwestii i witzĂłw. Z drugiej jednakĹźe strony nieco łatwiej w ten sposĂłb teĹź się wczuć w specyfikę przedstawianych czasĂłw, gdy stosowną wiedzą dysponowali przecieĹź nieliczni.

Akcja zaś toczy się niemalże przez przestojów, nieustannie musimy gonić za naszym bohaterem, rzucającym się w objęcia kolejnych przygód i kłopotów. Wielką zasługą jednak Sapkowskiego jest doskonałe wyważenie tychże, tak iż Czytelnikowi nie grozi zmęczenie, przesycenie. Nawet najbardziej nieprawdopodobne wydarzenia paradoksalnie znajdują dostateczne uzasadnienie, cała kompozycja jest staranna i nie widać szwów.

Muszę uczciwie przyznać, iĹź byłem nieco zmęczony „BoĹźymi bojownikami”, trochę monotonnymi i „przekombinowanymi”. Miałem więc pewne obawy sięgając po „Lux perpetuę”, pamiętając i o tym, Ĺźe ostatnie tomy cyklu „wiedĹşmińskiego” były najmniej udanymi. Tym milej więc byłem ogĂłlnym poziomem recenzowanej pozycji, stanowiącej uczciwe doprowadzenie przecieĹź bardzo dobrej, mimo wszystko, serii do końca – to naprawdę dobra książka! Podejrzewam, iĹź dzięki niej nie pozwolę cyklowi spoczywać w pokoju na wieki…