Królestwo Planety Małp - recenzja filmu

Koncept planety małp jest głupi, mĂłgł powstać tylko w tzw. złotym okresie Hollywood, całość zaś obecnie jawi się jako ramota… dopĂłki nie dotrwamy do końcowej sceny, stanowiącej niewątpliwie jeden z absolutnie najbardziej wiekopomnych, wręcz pomnikowych zwrotĂłw akcji, wywracającym w końcĂłwce praktycznie wszystkie wcześniejsze wyobraĹźenia, nakazując zupełnie inne spojrzenie na wcześniejszą historię, juĹź ze znacznie większym szacunkiem. Nic więc dziwnego, Ĺźe ta franczyza doczekała się sequeli i serialu, a na początku obecnego tysiąclecia zupełnego odświeĹźenia. Czy warto wracać na Planetę Małp przy okazji „KrĂłlestwa”?

PowyĹźsze pytanie nie jest li tylko chwytem retorycznym, gdyĹź w istocie mĂłj ostatni kontakt z marką filmową miał miejsce przed bodaj ćwierćwieczem, choć „nowa wersja” nie jest mi zupełnie obcą z uwagi na bliĹźsze zaznajomienie się z jej egranizacją w postaci Planet of the Apes: Last Frontier, z ktĂłrej pamiętam atmosferę i nieco muzykę. Stoję jednak na stanowisku, iĹź to właśnie opowiadane historie czynią dane obrazy nieśmiertelnymi bądĹş zapominanymi kwadrans po seansie, a pierwowzĂłr wszak zawiesił tu poprzeczkę bardzo wysoko.



Podczas oglądania „KrĂłlestwa Planety Małp” nieznajomość ostatnich obrazĂłw nie przeszkadza szczegĂłlnie mocno. Owszem, nieraz byłem przekonany, iĹź autorzy puszczają oko w moim kierunku, a ja z racji swej ignorancji nie jestem w stanie docenić ich aluzji, moĹźe nawet roześmiać się. Całość jednak jest dość suwerenna, najistotniejsze załoĹźenia zostają widzowi wyjaśnione w ten czy inny sposĂłb, nie powiedziałbym jednak, Ĺźe nachalny. To niemała sztuka ze strony osĂłb odpowiedzialnych za scenariusz.

Niestety sama fabuła jest nieszczegĂłlnie wysokich lotĂłw, nie zapada w pamięć pod niemal Ĺźadnym względem. Co gorsza, w istocie jest ona pełna dziur niczym dobry radamer, bye nie powiedzieć, iĹź nielogiczności. Tytułem przykładu główny (małpi) bohater wraz z towarzyszami, a nawet i ich adwersarze nieszczegĂłlnie dostrzegają, iĹź Nova jest ubrana wyraĹşnie odmiennie od swoich ludzkich pobratymcĂłw, a co dla widza jest arcyoczywiste. No i ta fatalna końcĂłwka, ktĂłrej nie chcę zdradzać, ale ktĂłrą da się porĂłwnać tylko z idiotyczną piętą achillesową gwiezdnowojennej „Nowej nadziei”. Dopieszczenie detali kreacji świata nie jest mocną stroną filmu.



Inaczej – znacznie przychylniej – naleĹźy ocenić oprawę omawianego obrazu. TwĂłrcy w istocie są wolni od „dyskotekowego” zachłyśnięcia się moĹźliwościami CGI w zakresie kreacji efektĂłw specjalnych, znacznie większy nacisk kładąc na realność prezentowanych ujęć. TwĂłrcy lubują się w dłuĹźszych ujęciach, przepełnionych soczystą kolorystyką – a ich zamiłowaniu towarzyszy sprawność wykonawstwa.

„KrĂłlestwo Planety Małp” to obraz dość staranny, unikający taniego efekciarstwa (w kaĹźdym sensie tego wyraĹźenia), ktĂłremu jednak ewidentnie brak „duszy”. Nie jest on bezdennie głupi (a to juĹź niemałe osiągnięcie obecnie), nie ma on jednak pomysłu na przesłanie, ktĂłry byłby pamiętany po dekadach, ba, ewidentnie jest on nastawiony wyłącznie na dobre rezultaty box office’u.