Furiosa: Saga Mad Max - recenzja filmu

Serial osadzony w realiach „Fallouta” pociągnął za sobą renesans zainteresowania grami stanowiącymi jego ĹşrĂłdlany materiał, przyciągając do siebie całą rzeszę zupełnie nowych uĹźytkownikĂłw. Mogłoby się więc zdawać, iĹź zapanował bardzo przychylny klimat dla dystopijnych uniwersĂłw, a premiera „Furiosy” nie mogła wypaść w lepszym momencie. Czy ona rĂłwnieĹź przekona do siebie miłośnikĂłw serii „Mad Max”, jawiąc się jako dostatecznie atrakcyjna rĂłwnieĹź dla osĂłb niezaznajomionych z cyklem?

JuĹź na wstępie naleĹźy zauwaĹźyć, iĹź specyficzny tytuł omawianego obrazu nie stanowi li tylko „produkt” specjalistĂłw od marketingu, lecz niesie on ze sobą rĂłwnieĹź informację, Ĺźe nie stanowi mniej czy bardziej oczywistej kontynuacji poprzedniczek. Pozostaje on w naturalnym związku z rebootem serii, jakim było „Na drodze gniewu”, w istocie zaś jest jego prequelem, garściami zeń czerpiąc, by wskazać chociaĹźby na postaci czy lokacje. MoĹźna nawet zaryzykować tezę, iĹź aposteriorycznie nadaje mu nieco więcej sensu.



I choć zgodnie ze współczesnymi trendami główną bohaterką jest tym razem postać kobieca – oczywiście silna, podobnie jak i jej matka – to moĹźna postawić tezę, Ĺźe zdecydowanie na plan pierwszy wysuwa się australijski interior i właściwe dlań pustynne krajobrazy, tylko miejscami cofające się przed ludzką ręką, dokonane ktĂłrą „uczłowieczenie” sprawia raczej wraĹźenie zrakowaciałej narośli niĹşli triumfu.

Film jest przesycony akcją, niemal nie zdarzają się momenty, ktĂłre skłaniałyby ku jakiejś głębszej refleksji czy choćby zadumy nad czymkolwiek choć o cal głębszym. George’owi Millerowi oraz jego ekipie naleĹźy jednak oddać, iĹź poszczegĂłlne sceny i ujęcia, jakkolwiek skrajnie przerysowane i wołające o pomstę Nieba Prawdopodobieństwa i Sensu, tym niemniej utrzymane są w idealnym tempie, pozwalającym chłonąć jakĹźe złoĹźone batalistyczne choreografie.



Trudno zresztą utyskiwać na jakikolwiek element warsztatu technicznego całości. Jakkolwiek obraz jest przesycony efektami specjalnymi CGI, to nie rodzą one dyskomfortu przesytu właściwego chociaĹźby dla szeregu filmĂłw superbohaterskich czy bardziej typowych akcyjniakĂłw. No, moĹźe odrobinę przyczepiłbym się do charakteryzacji postarzonego Chrisa Hemswortha, ktĂłry wypisz-wymaluj przypomina wĂłwczas niejakiego Jeffa Lebowskiego…

Paradoksalnie jedną z większych wad „Furiosy” jest jej potencjalny atut – a mianowicie długość. Osobiście lubuję się w długich historiach, w przypadku ktĂłrych twĂłrcy mogą starannie budować fabuły, postacie i cały świat, tego rodzaju pieczołowitość i zwykły pomysł widać rĂłwnieĹź i tutaj. Sęk w tym, Ĺźe widz juĹź kilkukrotnie oczekuje postawienia kropki, tymczasem jest raczony kolejną porcją wybuchĂłw i rozgrzanych silnikĂłw i kolejną, i kolejną…



„Furiosa: Saga Mad Max” to obraz do szpiku kości współczesny, oferujący wszystko to, co najlepszego mogą zaproponować największe wytwĂłrnie filmowego świata, jednakĹźe wewnątrz właściwie pusty. Niemal niczego nie mĂłwi on o nas, o naszej współczesności bądĹş przyszłości. Nie oczekując wiele moĹźna się jednak przyjemnie zaskoczyć.