Gdy pierwszy raz usłyszałem o ambitnych planach rodzimej grupy developerskiej CD Projekt Red byłem, delikatnie rzecz ujmując, sceptycznie nastawiony. Ot, znowu ktoś porywa się z motyką na słońce starając się przenieść historię o wiedźminie na ekrany, tym razem monitorów. Świetnie, zamiast gumowych potworów będziemy podziwiać bezkształtną masę marnie skleconych pikseli. Minęło trochę czasu, w mediach zaczęły pojawiać się zaskakująco dobrze rokujące informacje na temat Wiedźmina, a mój pesymizm powoli ustąpił miejsca nadziei na porządną i ciekawą rozgrywkę. Ostatecznie – jak bardzo zła może być gra, nad którą pracowało przez cztery lata siedemdziesiąt osób, której koszty produkcji pochłonęły ponad dwadzieścia milionów złotych? Spodziewałem się po Wiedźminie wiele dobrego, ale to co otrzymałem przerosło moje wyśrubowane wymagania.
Wiedźmin jest przeznaczoną dla osób dorosłych (przemoc, erotyka, niewybredny język) grą RPG opartą o świat, postacie i wydarzenia znane z prozy Andrzeja Sapkowskiego (akcja rozgrywa się kilka lat po wydarzeniach opisanych w książkach, których znajomość nie jest co prawda wymagana ale z pewnością mile widziana). Ma charakter zamknięty – świat został podzielony na kilkadziesiąt obszernych lokacji przy czym dostęp do nich uzależniony jest od aktualnej sytuacji fabularnej. Wydarzenia przedstawione są w prologu, pięciu aktach właściwych i epilogu.
Gra daje niepowtarzalną szansę wcielić się w białowłosego brzydala, mistrza miecza, słabo opłacanego specjalistę od eliminacji potworów – Geralta z Rivii zwanego również Białym Wilkiem. Geralt nie ma łatwego życia, za młodu poddany tajemniczym mutacjom i treningowi mającym przekształcić go w idealną maszynę do eliminacji potworów, przerąbał się przez siedmiotomową sagę Sapkowskiego tylko po to by ocknąć się w wirtualnym świecie bez bladego pojęcia kim i gdzie jest. Łut szczęścia sprawił, że trafił do Kaer Morhen – zruinowanej twierdzy stanowiącej ostatnią ostoję niedobitków wiedźmińskiego cechu. Długotrwała rekonwalescencja na rozłożonej przed kominkiem niedźwiedziej skórze niestety nie wchodziła w grę – cierpiący na amnezję Geralt wraz ze starymi przyjaciółmi musiał stawić opór złoczyńcom pragnącym wykraść sekretne receptury wiedźmińskich eliksirów. Napastnikom udaje się jednak zbiec a Geraltowi niebawem rusza ich tropem, chcąc uzyskać zrabowane receptury i dopaść odpowiedzialnych za kradzież.
Stary dobry chwyt z amnezją może jest i tani, ale w tym przypadku sprawdza się wyśmienicie. Z jednej strony otrzymujemy kontrolę nad jedną z najbardziej znanych postaci polskiej fantastyki, z drugiej mamy możliwość dowolnego jej kształtowania. Geralt nie został opisany za pomocą liczbowych charakterystyk ale poprzez szereg podzielonych na kategorie umiejętności (których ilość jest dość imponująca), które może zdobyć po zgromadzeniu odpowiedniej do podniesienia poziomu ilości punktów doświadczenia. Warto wspomnieć, że wiedźmin rozwija się w błyskawicznym tempie, a z każdym zdobytym poziomem jego skuteczność w uśmiercaniu innych wyraźnie wzrasta, pozwalając mu stawić czoła przeciwnościom losu, których obfitość zaserwowali mu scenarzyści z
CD Projekt Red.
Świat gry na pierwszy rzut oka wydaje się być standardowym, oklepanym do bólu zbiorem scenerii, postaci i gadżetów fantasy. Bardzo szybko jednak przekonasz się, że sposób w jaki zostały one przedstawione i wykorzystane daleko odbiega od banału do którego przyzwyczaiła nas większość współczesnych produkcji. Wykreowana w
Wiedźminie rzeczywistość wiernie oddaje ducha prozy Sapkowiskiego, jest dojrzała i pełna – czerń i biel zastąpiona została wieloma, w większości ciemnymi odcieniami szarości. Wybory moralne są bardzo ważnym aspektem gry i nigdy nie są proste – opcje „zabij dobrego króla, wybuchnij złowrogim śmiechem i zniszcz świat” czy „przeprowadź staruszkę przez trakt, uratuj dziewicę i oddaj życie w walce o powszechne dobro i sprawiedliwość” nie wchodzą w grę. Decyzje dotyczą dojrzałych tematów i często będziesz zmuszony do wybierania między większym a mniejszym złem, zdarza się też, że konkretny wybór będzie miał nieprzewidziane konsekwencje w przyszłości. Świat i istoty są podobnie interesujące i moralnie dwuznaczne. Na swej drodze napotkasz stanowiących autorytety lokalnych społeczności handlarzy dziećmi, strzegących ładu i porządku gwałcicieli, pokojowe wampiry czy praworządne wilkołaki i to jak zdecydujesz się osadzić owe indywidua na osi dobra i zła zależeć będzie wyłącznie od ciebie. Zanim jednak wpadniesz w depresję i gorzko zapłaczesz nad podłością przedstawionej w grze rzeczywistości wiedz, że w fabułę wplecione zostało wiele mniej poważnych, a często wręcz humorystycznych wątków, które skutecznie łagodzą mroczny klimat.
Wiedźmin recenzja
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | następna >>
|
Nazwa gry: Wiedźmin (The Witcher)
