Prawie każdy z nas, bez względu na to kim się urodził, czym się zajmuje, w jakiej rodzinie się wychowywał lub jaką tworzy, ma swoje pozytywne oraz jasne strony swej duszy. Lubimy się nimi chwalić, prezentować, a także generalnie i w całej rozciągłości ubogacają one nasze relacje. Powodują one poczucie dowartościowania, a nawet często rzutują na nasza społeczną i materialna pozycję, co potęguje samozadowolenie. Jednakże nieosiągnięcie tego balansu życiowego powoduje niejednokrotnie zło i pustkę w duszy. Doprowadzającą nawet do psychozy i szaleństwa. Gorzej jest jeszcze tylko wtedy gdy ta nierównowaga jest niejako narzucona przez kogoś lub coś. Dobrze jest znać siebie i swoje potrzeby oraz nimi umiejętnie dysponować tak aby przynosiły korzyści nie tylko nam. Większość z nas chce tych przymiotów mieć jak najwięcej i stara się o nie. Pytanie tylko czy we właściwy sposób? Czyż ścieżki, które zostały obrane, mają tylko szczęśliwe zakończenia? Czy obsesja bycia lepszym, silniejszym, inteligentniejszym, jak najmniejszym wysiłkiem osiągać to co się wypracowuje przez lata nie jest kusząca? O! Jest! Ale jak zwodniczy a zarazem ułudny zysk ten chorobliwie zakaża umysły ludzi pragnących władzy i mocy kontroli przedmiotów, a nawet...ludzi.
Gra, którą chę wam przedstawić, właśnie dotyka swą dość niebanalną fabułą tegoż problemu. Prosto i konkretnie powiem już na samym początku, że fani żywiołowych akcji, strzelania się lub zdobywania punktów doświadczenia nie uświadczą tego ani krzty. Jest to przygodówka o klasycznej zasadzie „zaznacz i kliknij”. Zapraszam jednak do lektury, bo naprawdę warto się nad produktem pochylić.
Skupia się ona na opowieści snującej się zarówno w rzeczywistości jak i w umysłach ludzi napotkanych przez głównego bohatera. Sam bohater jest psychiatrą oddelegowanym do Nowego Jorku w celu zbadania sprawy dziwnych przypadków. Przywieziono do szpitala w przeciągu dwu a może trzech dni całkowicie rozjątrzone, zszokowane młode osoby całkowicie niekontaktujące z rzeczywistością. Nimi to nasz przyjaciel musi się zająć. Jak się okazuje sprawa nie będzie łatwa gdyż samemu borykamy się (jako osoba główna w grze) z różnymi narastającymi problemami. Są to niekontrolowane wybuchy agresji i poniekąd wynikające z nich problemy rodzinne i finansowe. Na domiar złego dręczą nas koszmary, niezadowolony personel szpitala gdzie przeprowadza inspekcję oraz...pogoda (po angielsku pisząc „pada psami i kotami” przez całą grę). Problemy te uwypuklają się stopniowo w miarę rozwoju wypadków. Te sprawy prezentują nam namiastkę niejednowymiarowej postaci, którą kierujemy. Abstrahując od innych walorów lub mankamentów gry, w niektórych sytuacjach doświadczycie obcując z tą grą dziwnego odczucia alienacji i dysharmonii tlącej się w chorych. To odczucie na pewno intryguje i jest atutem na tyle silnym aby załagodzić wady, o których opowiem na końcu.
Zaczynamy w hotelu, do którego zawitamy wiele razy. Jest on jakby bazą wypadową. Tam śpimy i odpoczywamy jak i również jest to jedno z niewielu miejsc skąd może dzwonić nasz bohater. Dzwonić? Tak, bo jednym z głównych urządzeń, które będą nam pomocne, praktycznie przez całą zabawę jest palmtop z funkcją telefonu, odbierania wiadomości tekstowych i radiowych. Opcją użytą również umiejętnie w grze jest dyktafon, na którym nagrywamy sesje ze swoimi podopiecznymi. Co więcej możemy je odtwarzać innym pacjentom w celu dalszej terapii. Do tego mamy jeszcze wahadełko. Wprowadzamy nim w stan hipnozy lub rozluźnienia psychofizycznego.
Muszę przyznać że gra nie jest nadzwyczaj trudna i skomplikowana. Zagadki często sprowadzają się wyłącznie do odpowiednich sekwencji logicznych, a wybór pomiędzy odpowiedziami i czynnościami jest skąpy. Nie nadwątla to jednak przyjemności czerpanej z rozgrywki. O towarzyszy do niezwiązanej z tematem naszej pracy rozmowy również trudno. Nie ma żadnych zadań pobocznych lub nawet mylnych tropów. Jeśli we wcześniejszych przynajmniej dwu tekstach opisywałem wrażenie filmów akcji: szybka „historia” i potężna dawka pocisków czy to z broni krótkiej czy długiej, tak tu czułem się jak w psychologicznym thrillerze, owiany mroczną tajemnicą, którą trzeba rozwiązać. Dużym atutem programu jest jego dość specyficzne a zarazem intrygujące podejście do rozwiązania sekretu niedawnej przeszłości pięciorga osadzonych. Poznajemy problem nie od początku, ale od tyłu. Składamy układankę z puzzli prezentujących odczucia, myśli leczonych, ukryte w nich fakty w formie krótkich opowiadań cofających się wstecz.
Overclocked: Historia o przemocy recenzja
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: Overclocked: A Story of Violence - Historia o przemocy
