Guild Wars, o tym tytule słyszał chyba każdy. Gra stworzona przez studio
NCsoft została ciepło przyjęta przez graczy i przez cały czas serwery gry są oblegane przez setki tysięcy graczy z całego świata. Jednak w chaosie jaki zapanował po premierze słynnego już
GW dużo ludzi zapomniało o innym, trochę starszym aczkolwiek godnym uwagi produkcie tegoż studia. Opisywany przeze mnie tytuł swą rozległością i możliwościami może mierzyć z wielkim
World Of Warcaft, natomiast grywalnością z niejednym tego typu tytułem. Mówię tu oczywiście o drugiej części gry
Lineage zatytułowanej
The Chaotic Chronicle.
Fabuła nie gra tu zbytniej roli. Jak to zwykle bywa w grach sieciowych (wyjątkami są wcześniej wspomniane
Guild Wars i
World Of Warcraft, gdzie linia fabularna była dosyć złożona i odgrywała pierwsze skrzypce) ponownie przyjdzie nam się wcielić w śmiałka, który staje do walki ze złem rozpoczynając tym samym wojnę na skalę światową. Fabuła w stylu „od zera do bohatera” od zawsze przyprawiała mnie o mdłości, tym razem jednak mogę pominąć ten mankament, bowiem jak już wspomniałem – to nie fabuła, lecz sama rozgrywka i komunikacja z innymi ludźmi jest tu najważniejsza.
Po stworzeniu konta i zainstalowaniu gry przyjdzie nam stworzyć postać. Z początku wybór jest dosyć niewielki, wybieramy spośród czterech ras i dwóch klas: Wojownika i Maga. W praktyce jednak wygląda to o wiele ciekawie ponieważ w trakcie gry samodzielnie obieramy sobie ścieżkę rozwoju, dzięki czemu na przykład z maga możemy ewoluować w przyzywacza, elementalistę, uzdrowiciela, a nawet nekromantę, tak samo jest w przypadku wojownika. Ścieżek jest kilka, a każdą z nich obiera się wykonując odpowiednie zadania poboczne.
Nie mam zasadniczo również zastrzeżeń w kwestii ras. Każda charakteryzuje się nie tylko innym wyglądem, ale także statystykami początkowymi (zależnymi od rasy i klasy), wadami i zaletami oraz stosunkiem do otoczenia. Przykładowo gdy jesteś mrocznym elfem wszystkie napotkane elfy będą się ciebie bały, a te bardziej harde będą próbowały cię zabić. To samo w przypadku ludzi – orków. Jedyne zastrzeżenia do ras mam w przypadku orków. Trochę mnie zdziwił ich wygląd ponieważ orkowie wyglądają jak potężnej budowy ludzie wrzuceni do beczki z zieloną farbą. Da się natomiast to przeboleć.
Po wykreowaniu swojego herosa przychodzi czas na włączenie gry i tutaj doznajemy szoku: jakie to wszystko duże! A jakie piękne! Świat
Lineage II bowiem jest jednym z najlepszych jakie dane mi było ujrzeć. Zatęchłe pieczary, wspaniałe lasy, ogromne wyspy i gigantyczne metropolie ze wspaniałymi monumentami w środku (na szczególną uwagę zasługują zwłaszcza kaplice i wszelkiej maści świątynie dla każdej z ras inne, każda z nich natomiast to małe dzieło sztuki), a całość zatopiona w świetnie dobranych barwach (zależnie od sytuacji ciemne bądź jaskrawe). Niestety eksplorację tego wspaniałego świata skutecznie nam uniemożliwia (przynajmniej z początku) szeroka gama przeciwników, którzy tylko czekają, żeby się rzucić graczowi do gardeł. I tutaj również autorzy wykazali się niemałą wyobraźnią. Wachlarz przeciwników jaki przyjdzie nam spotkać podczas swych wędrówek jest naprawdę pokaźny, od zwykłych wilków i szopów poprzez orków, zaczarowane grzyby, następnie przedrzemy się przez watahę kościotrupów, zgniłych zombie i innych pobratymców nieumarłych, po czym dojdziemy do śmietanki społecznej – gigantycznych smoków i elementarnych stworów. Cieszy fakt, że smoki nie tylko można ubijać, ale także złapać/kupić po czym podjąć się próby oswojenia. Gdy graczowi uda się ta ciężka sztuka w każdej chwili będzie mógł przywołać swego Chowańca i wykorzystać go jako skuteczny środek transportu.
Jednak potwory do rzecz jedna, natomiast prawdziwym sednem rozgrywki są walki graczy między sobą czyli tzw. Player versus Player. Dopiero wtedy gdy dwóch potężnych śmiałków zmierzy się ze sobą gra rozwija skrzydła pokazując na ekranie prawdziwe fajerwerki. Gdy się komuś znudzi zawsze może wziąć udział w rozgrywkach drużynowych, które dostarczają równie dużo emocji. Dla najbardziej wytrwałych
NCsoft przygotował absolutną nowość niespotykaną dotychczas w innych tego typu grach. Gdy jest się członkiem klanu można wziąć udział w oblężeniu zamku. Polega ono na tym, aby odebrać wrogiemu klanu posiadłość i ją zająć, korzyści z posiadłości to stałe dochody i miejsce na odpoczynek gdzie zawsze znajdzie się przyjaciół. Same oblężenia są naprawdę piękne. Po każdej stronie udział biorą setki graczy, a iskry sypią się tysiącami. Coś na wzór „Battlegrounds” w
WoWie. Całość natomiast zajmuje naprawdę długo, oblężenia potrafią trwać nawet kilkanaście godzin.
Lineage II
|
|
|
|
|
| | 1 | 2 | następna >>
|
Nazwa gry: Lineage II
