Don't Escape: 4 Days in a Wasteland

Informacje o grze Nazwa gry: Don't Escape: 4 Days in a Wasteland Gatunek: przygodówka Producent: Scriptwelder Studio Cena: 53,99 PLN Recenzent: „Ignis” Ocena: 90%

Bezkres pustkowi, spaczona natura odzyskująca swą minioną własność, nowi mieszkańcy szukający miejsca w zniekształconym łańcuchu pokarmowym. W świecie pogrążonym w postapokaliptycznym chaosie jest dla mnie coś niewytłumaczalnie pięknego, tajemniczego i intrygującego. Takie otoczenie w swej najnowszej grze wykreował scriptwelder, znany wąskiemu gronu graczy między innymi z serii przygodówek point’n’click Deep Sleep oraz Don’t Escape. Pod drugim z tych szyldów została wydana kolejna część, z numerem 4 ukrytym w podtytule. Tym razem jednak udało jej się „wyrwać” ze stron przeglądarek i trafiła ona do standardowej dystrybucji cyfrowej.

Akcja niniejszego tytułu osadzona jest w bliżej nieokreślonym miejscu i czasie (chociaż sceneria zdaje się jednoznacznie wskazywać na obszar Stanów Zjednoczonych u schyłku XX wieku), w świecie dotkniętym kataklizmem. Po nieudanej, acz zamierzonej detonacji ładunków wybuchowych na Księżycu, naturalny satelita Ziemi niebezpiecznie się do niej zbliżył, zasypując jednocześnie jej powierzchnię licznymi odłamkami. W rezultacie życie na planecie niemal całkowicie wymarło – przynajmniej tak wydawało się Davidowi, bohaterowi przedmiotowej produkcji. Pierwszy raz ujrzymy go w jego własnym koszmarze, który bardzo szybko okaże się być proroczy. Tuż po przebudzeniu, David chwyta swój wysłużony plecak i rusza przed siebie z celem przeżycia kolejnego dnia.



W trakcie swej przygody protagonista napotka nieliczne postaci niezależne, z trzema którymi przyjdzie się mu bliżej zapoznać. Będą nimi wygadana i impulsywna pilotka Cate, będący w podeszłym wieku mechanik Barry oraz osierocony chłopiec o nieznanym pochodzeniu, Cody. Każde z nich ma wiele do powiedzenia, zarówno o sobie samych, jak i o minionych wydarzeniach, okolicy i współtowarzyszach, a interakcje z nimi służą do budowania wiedzy o otaczającym nas świecie. Ponadto twórca zaprasza gracza do poznania uczuć targających garstką ludzi, starających się przeżyć w nieprzyjaznym środowisku i robi to rzeczywiście umiejętnie.

Ilość dostępnych do odwiedzenia lokacji jest dość skromna. Ich suma nieznacznie przekracza dziesiątkę, aczkolwiek większość z nich oferuje do eksploracji co najmniej kilka kolejnych podpoziomów. Mimo skąpej ich liczby, nie są one wykonane niedbale ani mechanicznie powielone – przeciwnie, każda lokacja oferuje inne doznania, zarówno wizualne, jak i intelektualne. Do większości z nich przyjdzie powracać, czasem obligatoryjnie, czasem dobrowolnie, jednakże zbyt wiele się w ich zawartości – co dość zrozumiałe – nie zmienia. Niespotykanym będzie zaś pewna zmienność zawartości lokacji w poszczególnych próbach przejścia gry, wynikająca z losowości czyhających na Davida zagrożeń.



To właśnie nadmieniona wyżej mechanika proroczych koszmarów w połączeniu z pulą przeciwności jest jednym z wyróżniających czynników tej produkcji. Gra, podzielona na cztery dni, podczas każdego z nich rzuca graczowi jedno z dostępnych wyzwań, odpowiednio modyfikując świat przedstawiony. Bronić się więc przyjdzie przed falą gorąca czy mrozu, atakiem żarłocznych szarańczy, chmurą trującego gazu czy najazdem bandytów. Aby jednak móc odpowiednio przygotować się na zagrożenie danego dnia, David z początkowo niewyjaśnionego powodu każdej poprzedzającej nocy śni o nim, co graczowi daje konkretną wskazówkę.

Czwarta odsłona Don’t Escape kontynuuje unikatowe podejście do tematyki survivalu, znane już z poprzednich części. Otóż, jak sam tytuł wskazuje, celem nie jest czmychnięcie przed zagrożeniem, a wręcz przeciwnie – znalezienie schronienia i upewnienie się, iż ucieczka z niego niejako nie będzie możliwa. Konwencja bardzo ciekawa, jednakże jak szybko się okazuje, niniejsza część wyłamuje się z narzuconych ram i celem ostatecznym jednak będzie rejterada.



Egzotycznym dodatkiem dla gier point’n’click będzie na pewno obecność nie tylko limitowanego miejsca w plecaku, lecz także zastosowanie ograniczonego udźwigu głównej postaci. W założeniu miało to skłonić gracza do przewidywania, które rzeczy warto ze sobą targać, a które niekoniecznie znajdą zastosowanie w obecnym momencie (albo i wcale). W praktyce tylko na początkowym etapie rozgrywki czułem się blokowany z powodu tychże limitów, a już od dnia drugiego nie stanowiły one żadnego utrudnienia, ale też nie stały się elementem uprzykrzającym zabawę.

Implementacja upływającego czasu nie jest typowa dla tego gatunku przygodówek, jednak w tym przypadku próba została podjęta. Wykonując główne założenie rozgrywki, gracz dysponuje określoną ilością godzin. Część czynności konsumuje więc ten cenny zasób, przede wszystkim jest to przemieszczanie się między głównymi poziomami (na pieszo zajmie dłużej, niźli samochodem), ale także większość zadań wymagających włożenia w nie znacznej pracy. Dlatego też podnoszenie i przyglądanie się przedmiotom, przemieszczanie się w obrębie lokacji, rozmowy i inne drobne operacje są wyłączone spod jurysdykcji czasu. Inaczej sprawa się ma w przypadku zabarykadowania okien, naprawy samochodu, wnikliwej inspekcji, czy wspinaczki po rusztowaniu – one zabiorą pewną sumę z dostępnej puli. Warto zaznaczyć, że współtowarzysze Davida mogą mu ulżyć i wspomóc go tam, gdzie praca zespołowa jest możliwa, w efekcie zmniejszając wymagany nakład czasu.



Mając na uwadze powyższe składowe mechaniki, nie można odnieść wrażenia, iż przedmiotowa produkcja jest wybitnie wymagająca. Całości dopinają nieskomplikowane, rzadko występujące łamigłówki, których rozwiązanie domaga się jedynie podstaw logicznego rozumowania. Osobiście też nie doświadczyłem prawie wcale klikania wszystkim na wszystko, co po części wynikało z podpowiedzi, jakich udzielał w monologach sam protagonista, a po części z pragmatyzmu produkcji. Bynajmniej nie uznaję tej lekkości, z jaką można przejść grę za wadę. Przeciwnie, uważam, że produkcja jest wyważona na perfekcyjnym poziomie, angażując równomiernie sferę intelektualną i uczuciową gracza.

Na szczególne wyróżnienie zasługuje oprawa dźwiękowa niniejszego dzieła. Niesamowicie klimatyczna, nieco przygnębiająca muzyka towarzyszy nam podczas całej przygody, perfekcyjnie oddając ducha pogrążonego świata. Tu i ówdzie słyszalne odgłosy ambientu dopinają całości. Nieco gorzej wypada oprawa wizualna, utrzymana w nieco już oklepanej i nazbyt często wykorzystywanej konwencji pixel-artu. Ogólny poziom graficzny jest wystarczająco dobry, aby nie wywoływał żadnych negatywnych skojarzeń, choć niektóre tła odstają negatywnie od reszty.



Don’t Escape: 4 Days in a Wasteland jest niebanalną produkcją, oferującą frapującą, nacechowaną emocjami przygodę. Idealna mieszanka grywalności, wyważonego poziomu trudności, oraz wciągającej fabuły decyduje o wysokim poziomie tego tytułu. Grę można zakończyć na kilka sposobów, z dość subtelnymi różnicami, jednakże intensywnie pobudzającymi uczucia. Jeden z epilogów oferuje zaś możliwość rozegrania nowej rozgrywki w trybie Przebudzenia, umożliwiając… ale tego zdradzać już nie będę.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/dont_escape_4_days_in_a_wasteland

Grafika 70% Muzyka 95% Grywalność 85% Ocena końcowa 90%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY poruszająca historia oprawa dźwiękowa losowe zagrożenia lekkość rozgrywki wciągająca niskie wymagania sprzętowe

MINUSY miejscami odstająca wizualnie nieco zbyt oczywiste rozwiązania łamigłówek

Dual Core 1.4 GH, 500 MB RA, karta graficzna zgodna z DirectX 9.0 i Shader Model 3.0, 800 MB HDD, Windows 7/8/10