Conarium

Informacje o grze Nazwa gry: Conarium Gatunek: hybryda gry przygodowej i zręcznościowej Producent: Zoetrope Interactive Cena: 71,99 PLN Recenzent: Mateusz „Matis” Cholewiak Ocena: 55%

Co można bez trudu zauważyć przeglądając recenzje najnowszych gier, w tym i na naszym portalu, moda na twórczość H.P Lovecrafta przeżywa po raz kolejny renesans. Jako że uważam się za miłośnika dzieł Samotnika z Providence trend ten niesamowicie mnie cieszy. Kiedy dostałem możliwość zrecenzowania Conarium, gry, która bardzo otwarcie nawiązuje do minipowieści „W Górach Szaleństwa” – nie wahałem się długo. Niestety.

W Conarium wcielamy się w członka arktycznej ekspedycji, działającej w okresie, jaki nawiązywać ma w zamyśle do lat 30-tych ubiegłego wieku. Ekspedycja ta, czego rychło się dowiadujemy, poczyniła wiele mrocznych odkryć z dziedziny tych, które się filozofom (tudzież fizjologom) nie śniły. Nasz protagonista budzi się na opustoszałej stacji badawczej, z dziwnym urządzeniem na ręku i próbuje dowiedzieć się o co w tym wszystkim chodzi oraz gdzie podziali się jego towarzysze. Fabuła nie jest podana na tacy i musimy ją sami odczytywać z licznych notatek jakie znajdujemy w toku naszej eksploracji, jak i z onirycznych wizji jakich doznaje nasz badacz.



Od strony mechaniki mamy do czynienia z grą przygodową, serwowaną z perspektywy pierwszej osoby, która w swojej istocie niebezpiecznie zbliża się do tzw. symulatora chodzenia. Przemierzamy różnorakie lokacje, zbieramy przedmioty i notatki, wchodząc w interakcje z nielicznymi możliwymi do aktywowania elementami otoczenia, a od czasu do czasu rozwiązujemy niezbyt skomplikowane zagadki. Bohaterem sterujemy w sposób typowy dla gier FPS, przy czym sterowanie jawi się jako dość toporne. Przez cała rozgrywkę miałem nieodparte wrażenie, że coś z ruchem naszej postaci jest nie tak, przy czym, jakkolwiek dziwnie to nie brzmi, nie umiem do końca stwierdzić w czym tkwi problem. Dalej. Przedmioty z którymi możemy wejść w interakcję są bardzo słabo oznakowane, przez co bardzo łatwe do przeoczenia, co zaś prowadzi w prostej linii do konieczności niejednokrotnego cofania się przez spory kawałek terenu, aby odszukać przeoczmy lewarek czy dźwignię, jakich musimy użyć w innym miejscu. W toku rozgrywki występują (na szczęście) bardzo nieliczne sekwencje zręcznościowe (vide ucieczka przed wrogo nastawionymi istotami z kategorii ni to żywe, ni to martwe – prawie jak kot Schrödingera), które to wstawki – biorąc pod uwagę ociężałe sterowanie mogą stanowić mordęgę.

Gra w założeniu miała być horrorem, ale niestety, coś nie do końca wyszło. Odpalając grę spodziewałem się klimatu samotności, onirycznych doznań i Szaleństwa, które będzie ogarniać protagonistę. Niestety w toku rozgrywki budziły one tylko irytację, znudzenie i niechęć – które zamiast osamotnionego bohatera gry trapiły niżej podpisanego recenzenta. Zamiast klimatycznej eksploracji pogranicza światów miałem poczucie chodzenia po sznurku, a liniowość aż biła po oczach. Dodajmy, że gra jest bardzo krótka i można ją skończyć spokojnie w 4-5 godzin. Miałem nadzieję, że badając ślady pradawnych istot będę czuł ciężki klimat wylewający się z monitora – a odczuwałem jedynie znużenie i przemożną chęć wyłączenia komputera. Nie spodziewałem się następcy genialnego Call of Cthulhu: Dark Corners of the Earth, ale liczyłem, że Conarium będzie choć porównywalne do którejkolwiek części Penumbry czy Amnesii: The Dark Descent – niestety, srogo się zawiodłem. Omawianego tytułu nie ratuje nawet warstwa fabularna, która choć na początku wydawała się ciekawa – również zaczęła nużyć. Dodać należy, że Conarium oferuje, jak się zdaje, dwa zakończenia, ale wyboru „endingu” dokonujemy de facto w jednym miejscu. Dla porównania choćby dwuwymiarowe niezależne Oxenfree dało mi nieskończenie większą przyjemność z gry i pomimo mniejszego bogactwa środków przekazu – było dużo bardziej klimatyczne niż Conarium, które jest produkcją dość doświadczanego studia Zoetrope Interactive, jakie miało zaś na swoim koncie choćby zacne Darkness Within. Oxenfree przeszedłem jednym tchem w około 7 godzin, a do Conarium, zauważalnie krótszego, musiałem podchodzić na raty.



Grafika wydaje się przyzwoita jeśli gramy na wysokich ustawieniach. Moja konfiguracja sprzętowa pozwalała mi na grę na ustawieniach średnich i gra wyglądała co najwyżej przeciętnie. Ścieżka dźwiękowa niczym się nie wyróżnia. Głosy aktorów oceniam raczej słabo. Nie do końca komfortowe, płynne, poruszanie się postaci w niektórych lokacjach drażniło mój błędnik (co zdarza się mi ekstremalnie rzadko w czasie grania na komputerze czy konsoli) i gra wówczas była nie tylko nużąca, ale i fizycznie nieprzyjemna.

Reasumując – bardzo się zawiodłem, zwłaszcza że Conarium ma od groma pozytywnych recenzji wychwalających choćby klimat, który jak dla mnie był bardzo słaby. Grając w Conarium autentycznie się męczyłem. Przykro mi również z powodu zmarnowanego wielkiego potencjału. Sam nie wiem komu mógłbym rzeczoną produkcję polecić.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/conarium

Grafika 75% Muzyka 70% Grywalność 30% Trudność 60% Ocena końcowa 30%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY działa można zapisać grę w dowolnym momencie nawiązania do twórczości H.P Lovecrafta

MINUSY działa nużąca liniowa do bólu niedopracowane sterowanie słabo oznaczone przedmioty zdatne do interakcji

Intel Core i3-4160 3.6 GHz, 6 GB RAM, karta grafiki 2 GB GeForce GTX 670/Radeon HD 5870 lub lepsza, 8 GB HDD, Windows 7 64-bit