Blade Runner

Informacje o grze Nazwa gry: Blade Runner Gatunek: przygodówka Producent: Westwood Studios Cena: 34,99 PLN Recenzent: Piotr „Klemens” Kociubiński Ocena: 70%

Filmowy „Blade Runner” uchodzi za absolutny kanon ambitnego kina sci-fi, niestroniącego od „gadżetów”, które jednak stanowią rolę ze wszech miar służebną wobec poruszanych wątków, które bez przesady można określić mianem filozoficznych. Po części z tych przyczyn dzieło to poniosło kinową klęskę, wraz z upływem czasu zostało jednak docenione przez osoby pozostające poza „głównym nurtem”, skłonne do głębszej analizy kierowanych doń twórczych komunikatów. I jakkolwiek uniwersum wykreowane przez Philipa K. Dicka nigdy nie doczekało się marketingowego kultu, tym niemniej również ono uświadczyło atencji ze strony deweloperów gier. Dzięki serwisowi GOG.com po latach zapomnienia – w znacznej mierze z uwagi na czysto sprzętowe czynniki – tytuł ten stał się ponownie dostępny. Jak sprostał on próbie czasu?

W przypadku pierwowzorów cieszących się renomą arcydzieł łatwo wpaść w jedną z dwóch następujących pułapek – bądź dopuścić się podejścia „na klęczkach”, ekstrapolując atuty głównego dzieła na wszystkie „dziełka” poboczne, bądź też o wzgardę wobec tych ostatnich z uwagi na sam fakt bezczelności świętokradczych prób reinterpretacji bądź uzupełniania ideału. Nie sposób nie odnieść wrażenia, iż autorzy egranizacji byli świadomi obu tych zagrożeń i podjęli próbę ich rozbrojenia.

Deszcz i brud - one nigdy się nie zmieniają

W omawianym tytule nie kierujemy bowiem Rickiem Deckardem, lecz jego swego rodzaju kolegi po fachu z biura, niejakim Roy’em McCoy’em, który bynajmniej nie poluje na grupę Roy’a Batty’ego, lecz bardzo podobny zespół nie mniej demonicznego i specyficznego lidera, który podobnie jak jego pierwowzór szuka panaceum na swoje (gwałtownie postępujące) starzenie się. Co i rusz nasze losy przeplatają się z tymi właściwymi dla filmowego bohatera, wskutek czego odwiedzamy czasami te same lokacje i postaci, ba, nawet odbywamy podobne – choć nieidentyczne – rozmowy.

W konsekwencji w grze natkniemy się nawet nie na szereg, co istne miriady nawiązań do oryginału, czasami zresztą zabawnie przenicowane (np. wzgardliwa wypowiedź pod adresem sowy Tyrella). Nie będą to zresztą odniesienia wyłącznie słowne, w trakcie rozgrywki dane nam będzie również przeprowadzić test Voigta-Kampa (jakkolwiek nie będzie to obligatoryjne), przeanalizować zdjęcia (to już będzie niezbędna dla pchnięcia fabuły naprzód), czasami również sięgniemy po broń (same elementy zręcznościowe, jakkolwiek obecne, nie są skomplikowane).

Czasami możemy się aż poczuć łowcą androidów

Co więcej, gra ta może uchodzić za pewnego rodzaju materiał historyczny, nawiązuje ona bowiem do wizji pierwowzoru w jego początkowej – kinowo-kasetowej – wersji, która wszak z upływem lat doczekała się reżyserskiej reinterpretacji. W konsekwencji co pewien czas główny bohater będzie nas raczył swymi komentatorskimi monologami „zza ekranu”, z drugiej znacznie bardziej jednoznacznie – wręcz łopatologicznie – zasugeruje nam rozwiązanie głównej tajemnicy.

W okresie swego powstawania gra była anonsowana jako zupełnie nowatorska pod względem nieliniowości, w szczególności losowości postaci będących (zakamuflowanymi) replikantami. Cóż, z perspektywy czasu widać, iż całość sprowadzała się do pewnego triku, a mianowicie zestawienia par, gdzie stosowny człowieczy status jednej z nich zarazem wykluczał adekwatny w przypadku drugiej. Podobny trik – na zasadzie łomu – został zastosowany w odniesieniu do zakończeń, czasami bowiem jedno zachowanie pozostawało bez zupełnego związku z zachowaniem kilku osób.

Klasyka w każdym calu

Do gustu z kolei przypadł mi stopień przemyślenia konstrukcji całości, wielości ukrytych warstw, które zdają się zbędne, czasami nawet z perspektywy danej linii fabularnej ostatecznie takowymi się okazują. Gracz jednak nie może się pozbyć wrażenia, iż być może skrywają one pewne przeoczone przezeń sekrety bądź tajemnice, które przy innej okazji (czy innym wyborze) mogłyby odsłonić swe ważkie oblicze.

Gra niestety nieładnie zestarzała się pod względem graficznym. Filmy przerywnikowe mogły robić wrażenie swoim „fotorealizmem” dwie dekady temu, współcześnie jednak rażą „pikselozą” oraz (choć w mniejszym stopniu) pokracznością animacji bądź mimiki. Paradoksalnie najlepsze wrażenie sprawiają ujęcia „retrofuturystyczne”, jak chociażby ulice i uliczki Los Angeles z 2019 roku (wedle wizji Ridley’a Scotta).

Przyszłość ma też do zaproponowania typowe evergreeny

Znacznie lepiej całość prezentuje się pod względem dźwiękowym. Twórcy gry zdecydowali się bowiem sięgnąć po twórczość Vangelisa, która w mej prywatnej ocenie stanowi jedno ze szczytowych osiągnięć w historii kinematografii. Co jednak istotne, przez większość rozgrywki w ogóle nie jesteśmy raczeni muzyką, w konsekwencji te dość rzadkie momenty stosownych nawiązań potrafią autentycznie wyzwolić emocje.

Komputerowy Blade Runner to wciąż pozycja niebanalna, która jednak z upływem lat doczekała się wielu może nie jednoznacznych następców, co godnych naśladowców, zdolnych do pewnej samodzielności. Z jednej strony łatwo zrozumieć, dlaczego tytuł ten ostatecznie został przez wydawcę porzucony na dziesięciolecia, z drugiej jednak może to budzić zdziwienie. Podczas rozgrywki nie sposób uciec od owej ambiwalentności uczuć, znajomość oryginału cały czas bowiem jest tyleż atutem, co i pewną przeszkodą.

Bardzo dziękujemy serwisowi GOG.com za udostępnienie kodu recenzenckiego w celu umożliwienia powstania niniejszego tekstu - https://www.gog.com/game/blade_runner

Grafika 60% Muzyka 85% Grywalność 70% Ocena końcowa 70%

10 20 30 40 50 60 70 80 90 100 10 20 30 40 50 60 70 80 90 100

PLUSY fabuła z elementami nieliniowości muzyka Vangelisa (niestety nie za częsta) urozmaicona rozgrywka udane nawiązania do oryginału skromne wymagania sprzętowe

MINUSY nie aż tak nieliniowa nieładnie się zestarzała

Procesor 1 GHz, 256 MB RAM, 2 GB HDD, Windows 7/Vista/10