Małe odsłonięcie się ze strony niżej podpisanego – jednym ze zdecydowanie najbardziej poważanych przeze mnie literatów zaliczam Antoine’a de Saint-Exupéry’ego, którego „Małego księcia” uważam za absolutną perłę światowej literatury, zaś „Nocny lot” czy „Ziemię, planetę ludzi” za kolejne przejawy maestrii francuskiego pisarza. W konsekwencji niemałym szokiem była dla mnie lektura jego niedokończonej „Twierdzy”, która w zamierzeniu twórcy miała stanowić jego opus magnum, tymczasem w najlepszym razie okazała się niestrawną. W konsekwencji w związku z niedawnym zachwytem nad „Ukochanym równaniem profesora” odczuwałem pewną obawę sięgając po „Grobową ciszę, żałobny zgiełk” tej samej autorki. Czy zasadnie?
Cechą pierwszej ze wspomnianych książki japońskiej pisarki było ciepło – relacji między głównymi bohaterami, przekładające się również na towarzyszące czytelnikowi podczas zapoznawania się z opowiadaną historią. W przypadku zaś recenzowanej pozycji owego ciepła brak, nie oznacza to jednak wcale, że odbiorca doznaje przygnębienia czy strachu.
Całość przenika specyficzna atmosfera właściwa dla popularnie rozumianego realizmu magicznego, niejednokrotnie bowiem nie w pełni daje się pojąć „mędrca szkiełkiem i okiem” rozwój wydarzeń, zadziwiające koincydencje czasami przenikające ludzkie życia, z reguły zaś niedostrzegalne dla osób w nie zaangażowanych. O dziwo jednak, czytelnik ani przez moment nie odczuwa duszności ni osaczenia.
Autorka stroni również od tzw. „jump scare’ów”, dość tandetnych metod nastraszenia czytelnika – gdy ten co prawda, wie, co się stanie, lecz i tak nie jest w stanie zapanować nad atawistycznymi instynktami. Nie oznacza to bynajmniej, że stroni ona od zaskakujących konkluzji czy rozwojów wypadków, w jej wykonaniu cechują się one jednak nie lada finezją.
„Grobowa cisza, żałobny zgiełk” to książka stroniąca od zbędnych słów, nieraz skłaniająca czytelnika do przemyślenia wcześniejszych scen bądź dopiero wraz z postępami akcji pozwalająca mu zrozumieć ich sens. Wirtuozostwo
„Ukochanego równania profesora” nie było jednorazowym.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł:
