Gwiazda Lucyfer to seria książek opowiadająca o zdradzie, bólu i podstępie.
Stworzony przez
Witolda Jabłońskiego świat zachwyca, przerażając zarazem. Dziś możecie państwo przeczytać recenzję ostatniej już książki z tej tajemniczej serii zatytułowanej
„Trupi korowód”, która w wielki sposób żegna się z czytelnikami.
Fabuła po raz kolejny skupia się na podstępnym czarodzieju, mistrzu Witelonie.
Potężny mag ponownie wyrusza w podróż by dopełnić swego przeznaczenia, a zarazem dokonać aktu krwawej zemsty na ludziach, którzy niegdyś wyrządzili mu niewyobrażalną krzywdę. Tym razem jednak swoim fałszywym słowem zdołał przeciągnąć na swoją stronę kilku sprzymierzeńców dzięki czemu do walki nie stanie sam… Tak oto prezentuje się fabuła czwartej i ostatniej już części cyklu
Gwiazda Lucyfer opowiadającej o losach podłego czarnoksiężnika.
Przyznam szczerze, że po zapoznaniu się z pozycją
„Dzieci nocy” tego samego autora nie spodziewałem się zbyt wiele jako, że wymieniony przeze mnie tytuł okazał się książką prezentującą bardzo niski poziom. Tym razem na szczęście było o wiele lepiej…
Na początku rzuca się w oczy charakterystyczny sposób narracji jaki prowadzony jest w tej powieści. Historia przedstawiona jest z perspektywy pierwszej osoby - samego Witelona - dzięki czemu poznajemy również jego myśli i zdanie na temat całej sytuacji. Pierwszym, a zarazem jednym z najważniejszych plusów jest fakt, że do zrozumienia książki nie wymagana jest znajomość wcześniejszych trzech tomów. Wystarczy chwila skupienia i odrobina wyobraźni, aby do końca już zagłębić się w ten pełen tajemnic świat.
 |
Następnie warto zatrzymać się przy głównej postaci całego zamieszania. Mistrz Witelon jest przesiąkniętym złem, pełnym nienawiści do ludzi człowiekiem, który wyznaje jedną zasadę - „po trupach do celu” - i co gorsza, świetnie mu to wychodzi w praktyce. Autor jednak tak sprawnie operuje piórem, że do końca nie wiemy kto tak naprawdę jest tutaj „tym złym”. Dzieje się tak za sprawą świetnej narracji. Śledząc raz po raz myśli głównego bohatera z jednej strony pojawiają się odczucia negatywne. Z drugiej strony jednak można pomyśleć, że główny bohater jest nader miłym człowiekiem, który pomaga innym.
I tu pojawia się poniekąd główna problematyka książki: czy główny bohater jest dobrym człowiekiem, a może wszystkie te jego czyny są po prostu na pokaz? To pytanie nurtuje czytelnika doprowadzając akcję do samego końca. Dzięki takiemu, prostemu zabiegowi kosmetycznemu powieść czyta się jednym tchem nie wiedząc nawet kiedy nadszedł koniec. Całość natomiast ukazana jest w ciemno-szarych, mrocznych barwach tworząc tym samym niesamowitą atmosferę.
Powróćmy jednak do osobowości przewijających się podczas czytania. Każda z nich jest pieczołowicie przygotowana, dokładnie opisana i żadna z nich nie jest dopchnięta na siłę. Każdy człowiek pojawiający się w fabule jest niezwykle charyzmatyczny co jest dużą zaletą, no bo zadajmy sobie pytanie: po co książce porywająca historia skoro nie znajduje się w niej ani jedna interesująca postać? Moim zdaniem nie miałoby to żadnego sensu.
Teraz słówko o ogólnym stylu pisania. Jak już pisałem jest bardzo specyficzny i nie każdemu może przypaść do gustu. Sucha sceneria i bohaterowie z prawdziwego zdarzenia.
Nie spotkamy tutaj cukierkowych herosów czy pól chwały jak to często ukazane jest w powielających schematy powieściach fantastycznych. Autor świetnie oddał klimat czternastowiecznej Polski gdzie brud i ubóstwo to najczęstszy widok jaki widzi okrutny mag. Całość opisana jest dosyć sprawnie, a każdy, nawet mniej znaczący wątek nie zostaje pominięty, wręcz przeciwnie: wszystko zostaje tutaj wyjaśnione i doprowadzone do ostatecznego końca.
Reasumując,
„Trupi korowód” to porządnie zrealizowana książka pełna zwrotów akcji i realistycznych postaci. Całość świetnie ze sobą współgra tworząc jednolitą całość, która zainteresuje każdego, kto ma ochotę na poważną, a zarazem pełną absurdów powieść opowiadającą o mrożącej krew w żyłach przygodzie przepełnionej nienawiścią. Gorąco polecam!
|
| Autor: Hunter
|
|
|
|
|
Tytuł książki: Trupi korowód
