Wiesław Waszkiewicz - Much i Dateria

Informacje o książce Tytuł: Much i Dateria Autor: Wiesław Waszkiewicz Ilość stron: 312 Wydawnictwo: SuperNOWA Rok wydania: 2009 Cena: 29,90 PLN

Wiesław Waszkiewicz, autor „Ostrego odjazdu”, po raz kolejny serwuje nam zwariowaną, kompletnie niepoważną i ociekającą humorem lekturę. „Much i Dateria”, bo o niej właśnie mowa, jest książką ciężką do sklasyfikowania - znajdziemy tu po trochę wszystkiego: fantastyki, komedii, sensacji, romansu… a wszystko to spowite w metafizycznych rozmyślaniach. Ale zacznijmy od początku.

Pan Władek, nasz główny bohater, jest człowiekiem całkowicie wyluzowanym. Żyje dniem dzisiejszym, nie patrzy w przyszłość, nie planuje, cieszy się tym co ma i niespecjalnie czymkolwiek się przejmuje. Jego głównym zajęciem jest rysowanie komiksów - praca w sam raz dla niego: brak ograniczeń czasowych, odgórnych poleceń, terminów - wszystko zależy tylko od niego. Jedyny mankament to marne zarobki - jednak Pan Władzio do materialistów nie należy. Jego życie kręci się wokół imprez, alkoholu i innych używek, pozwalających na pełny relaks i niezapomniane doznania. Właśnie po jednej z takich zabaw nasz bohater (wracając piechotą do domu z dość odległego miejsca) napotyka na swej drodze rosyjskiego wyznawcę Buddy. Człowiek ten jest bardzo sympatyczny i rozmowny - zaprzyjaźnia się z Władziem a na odchodnym daje mu drogocenny prezent: 3 nasionka trawki. Po tak owocnym spotkaniu rysownikowi nie pozostaje nic innego, jak zabawić się w ogrodnika - w końcu jak tylko nasionka zamienią się w dorodną roślinkę, dadzą mu wiele szczęścia i radości.

I tu właśnie zaczyna się główna akcja. Wszystkie rośliny pięknie wyrosły, dając Panu Władkowi niemałą satysfakcję, zaś jedna z nich jest niezwykle oryginalna: otóż jej kolor odbiega nieco od normalności. Jednak nie może to przecież stanowić przeszkody, w końcu tybetańskie nasiona mogą wydać przedziwne rośliny. Jak się domyślacie, nadchodzi czas na degustację. Pierwsze odczucia są zgoła odmienne od tradycyjnych, lecz dalsze wydarzenia dają naszemu bohaterowi pewność, że fioletowa roślinka ma całkiem inne działanie od popularnej marihuany. Zapytacie zapewne jakie? A jak można wyjaśnić pojawienie się na ekranie monitora gadającego sobowtóra, rozpoczynającego z nami konwersację? Tak, pierwsza myśl Władzia również skierowała się w stronę halucynogenów - nic bardziej mylnego. Postać, która się pojawiła nie była wytworem wyobraźni, lecz przedstawicielem obcej cywilizacji, której celem jest przekazanie ludzkości przesłania Ducha. Kluczem jest tu nasz bohater, który ma je rozpowszechnić za pomocą strony internetowej.



Jak widzicie wszystko jest tu trochę (no może nawet bardzo) pokręcone, więc pozwolę sobie nie zagłębiać się dalej w fabułę. Istotne jest to, że dzięki Kolesiom (tak kazali nazywać się przybysze z równoległej fraktali czasoprzestrzennej) Pan Władzio staje się zamożnym człowiekiem interesu. Najpierw jest to wygrana na wyścigach, później korzystny zakup działki, kupno odpowiednich akcji i tak dalej. Oczywiście nagła dobra passa nie może pozostać niezauważona - stąd też nowa znajomość z Zygą - wpływowym gangsterem, który po kilku przejściach (jak na przykład złamany nos Władka) staje się dobrym przyjacielem naszego bohatera. Pojawia się również dziennikarka zainteresowana działalnością strony Ducha (jak i jej twórcą), zazdrosny makler, wpływowy Prezes, ochroniarz Kruszek jak i dwa rotwailery. Wszystkie postaci odrywają pewne role i nadają całej fabule interesujący posmak.

Skoro jesteśmy już przy postaciach, warto pochwalić autora za kreacje - wprawdzie niekiedy wydawać się mogą zbyt przerysowane, jednak idealnie wpasowują się w niezwykle pokręconą fabułę. Sam Pan Władek wywarł na mnie świetne wrażenie - jego humor, cynizm, rozwinięta autoironia i prostoduszność sprawiają, że nie da się go nie lubić. Jego rozmyślania i dialogi z Kolesiami wplatają w fabułę metafizyczno-filozoficzny wątek, co w połączeniu z absurdem wyciekającym z każdego kolejnego rozdziału daje niesamowity efekt.

Muszę przyznać, że wrażenia po kilku pierwszych stronach „Mucha i Daterii” były negatywne. Postać Pana Władka wydała mi się odpychająca, język zbyt potoczny a wydarzenia co najmniej dziwne. Jednak, nie wiem nawet w którym momencie książka mnie pochłonęła. Muszę więc stwierdzić, że jest w niej coś co zachęca do czytania. Sporo daje tutaj zapewne lekkie pióro autora - książkę czyta się błyskawicznie. Nawet teraz, pisząc recenzję, mam mieszane uczucia - spróbuję to jednak uporządkować. Zacznijmy od plusów-: na pewno postać głównego bohatera, z początku drażniąca, po chwili zaskarbiła sobie moją sympatię, po drugie humor, pełen cynizmu i autoironii, po trzecie kunszt autora, stylistyka, poprawność, lekkość. I najważniejsze - zmiksowanie gatunków: w jakiś przedziwny sposób Waszkiewiczowi, udało się połączyć absurd z metafizyką, romans z kryminałem - wrzucił to wszystko do jednej miski i doprawił fantastyką - i wbrew pozorom stworzył spójną całość.

Jeśli były pozytywy, będą i negatywy: język, niekiedy zbyt potoczny a nawet niezrozumiały, przewidywalność, brakowało mi choć odrobiny niepewności, co będzie dalej? Od momentu pojawienia się Kolesi nie dzieje się nic nieoczekiwanego. I na końcu coś, co trudno mi sprecyzować - nazwę to chyba „przekombinowaniem”, przez całą lekturę miałam wrażenie, że czegoś jest tu za dużo, coś jest zbędne i zbyt przerysowane, coś nieuchwytnego jednak drażniącego. Jednak mogą to być tylko moje jednostkowe odczucia. Wydaję mi się, że „Much i Dateria” znajdzie wielu zwolenników, gdyż jej atutem jest oryginalność i duży talent autora.