W Imperium Anryjskim pozornie wciąż coś się zmienia, ale w sprawach najważniejszych czas stoi w miejscu od tysiąca lat. Wysokie rody toczą gierki o władzę, a zakony magów, które pociągają za większość sznurków, knują, ile wlezie. Jednak to już ostatnie lata stagnacji - cisza przed burzą. Dla namiestniczki Enrissy, kobiety twardej i wykształconej, oraz dla rządzonego przez nią magicznego świata Anry zbliża się chwila wypełnienia starożytnego proroctwa. Wszystko sprzysięgło się przeciw władczyni i bliska jest już zagłada podległych jej ziem. Czy Enrissie uda się uniknąć katastrofy? Czy wygra z podstępnymi wrogami?
Czy nie macie czasami wrażenia, drodzy Czytelnicy, iż świat literatury fantastycznej jest geograficznie dość ubogi, ogranicza się on bowiem tylko do kręgu anglosaskiego – i to z reguły wyłącznie Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych – oraz krajowych „produktów”? Czy naprawdę od czasów
Juliusza Verne żadnego Francuza o lekkim piórze nie nawiedziła myśl „nie z tego świata”, a wszelkiej maści iberyści – jakże płodni i uzdolnieni wśród innych gatunków – nagle stali się bezradni wobec takich niewinnych krasnoludów czy też bardziej stechnicyzowanego cyberpunku?
Oczywiście sobie pokpiwam, literatura tak science fiction, jak i fantasy jest jednym z popularniejszych „wytworów” popkultury, a w konsekwencji powstania popytu każdy naród może się poszczycić jakowymś swoim
Sapkowskim czy
Dukajem, całość zaś rozbija się tyleż o realia marketingu, co i barierę językową i brak uzdolnionych tłumaczy. Jako że jednak mowa rosyjska jest w naszym kraju wciąż dość popularna, nie brak dzieł i dziełek ze Wschodu na naszym rynku. Jedną z nowości zaś jest cykl pt.
„Namiestniczka” autorstwa
Wiery Szkolnikowej.
Już od pierwszych stron pierwszej księgi nietrudno spostrzec, że owa młoda pisarka pozostaje pod silnym wpływem twórczości
George’a R.R. Martina i jego
sagi rozgrywających się na kontynencie Westeros (i nie tylko) – świadczy o tym chociażby chęć odejścia od sztampy przy kreacji postaci, które bez wyjątków okazują się obarczone mniej czy bardziej licznymi wadami, zaś ich wzajemne relacje bynajmniej również są zdecydowanie nietolkienowskie., ot, choćby kazirodztwo pomiędzy bliźniaczym rodzeństwem – prawda, że brzmi znajomo?
Niestety
Szkolnikowa w tym kopiowaniu amerykańskiego pisarza okazała się mało zdecydowana i pewne granice były dla niej nieprzekraczalne – dość powiedzieć, iż choć czytelnik dość często będzie miał do czynienia z różnorakimi żołdakami – od zwykłych ciurów po generałów – a i inne postaci niejednokrotnie będą wielce urażone bądź wzburzone, to ani razu nie posłużą się one słowem, któremu zdarzało się już wymsknąć z ust nawet marszałka polskiego Sejmu. O wciórności!
Trochę udatniej rosyjskiej pisarce przyszło konstruować fabułę książki, obracającej się wokół co najmniej kilku intryg, wzajemnie niezależnych, acz nawzajem co i rusz się przeplatających. Również i tutaj można jednak odczuć niedosyt, gros z nich jest bowiem dość przewidywalnych, większość zaś dobiega kresu wraz z ostatnią stroną pierwszego tomu cyklu – współcześnie to wręcz się nie godzi, co zresztą przy pewnym nastawieniu psychicznym można uznać nawet i za zaletę.
Pierwsza księga
„Namiestniczki” z pewnością nie dorównuje
„Pieśni Lodu i Ognia” – stanowi na nią taką rosyjską odpowiedź, jak samochód wołga na forda, a kwas chlebowy na coca-colę. Niby nawet potrafi wciągnąć, odbiorca wszakże ani przez moment nie ma wątpliwości, że ma do czynienia wyłącznie z substytutem.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Namiestniczka. Księga I (Выбор наместницы. Часть первая)
