Tytuł : Wiedźmin. Szpony i kły Autorzy: Piotr Jedliński, Beatrycze Nowicka, Sobiesław Kolanowski, Nadia Gasik, Katarzyna Gielicz, Barbara Szeląg, Przemysław Gul, Tomasz Zliczewski, Andrzej W. Sawicki, Michał Smyk, Jacek Wróbel
Ilość stron: 400
Wydawnictwo: superNOWA
Rok wydania: 2017
Cena: 49,90 PLN
Autor recenzji: Piotr „Klemens” Kociubiński Data recenzji: Ocena: 65/100
Wiedźmin Geralt stał się postacią kultową, chodzącym symbolem nie tylko krajowego, lecz i zagranicznego sukcesu o ściśle polskim charakterze. I jakkolwiek coraz większa zasługa w tym zachodnich pieniędzy oraz kompetencji, to jednak źródło jest ze wszech miar krajowe, słowiańskie, kryjąc się w umyśle Andrzeja Sapkowskiego. Tymczasem niedawno minęły trzy dekady od objawienia Białego Wilka światu, co „Nowa Fantastyka” postanowiła uczcić stosownym konkursem, nadesłane na który najlepsze prace doczekały się właśnie antologii.
Bo i w istocie – największy zarzut, jaki można postawić rzeczonej pozycji, to marketingowe nadużycie. Nazwisko popularnego „Sapka” rzuca się bowiem w oczy już z daleka, w mniejszym stopniu zaś już dopisek „przedstawia”, chociaż i on jest cokolwiek niejednoznaczny. Tymczasem „Szpony i kły” w żadnym razie nie miały żadnego kontaktu z ręką Mistrza, stanowiąc owoc fanowskiej twórczości.
Z tą ostatnią zaś bywa różnie, choć trzeba uczciwie oddać poszczególnym autorom, że zgodnie z przedmową faktycznie reprezentują one sobą wysoki, miejscami zaś bardzo wysoki poziom. Przy czym wnikliwe oko wyłapie, iż nawet wydawca tylko pracę zwycięską, otwierającą tom, określił mianem nasuwającej nieodparte skojarzenia z oryginalną twórczością. W rzeczy samej bowiem szereg dalszych opowiadań cechuje się nieoczywistymi na pierwszy rzut oka felerami, których sam Sapkowski by nie poczynił – ot, chłopska gwara jest niedostatecznie rustykalna, Geralt dopuszcza się juniorskich błędów niegodnych „profesjonała”, jakim się on jawi, niektóre zagrożenia są zaś szyte zbyt grubymi nićmi.
Co ważne, miłośnicy postaci Geralta jako takiego mogą poczuć się rozczarowani, a to z uwagi na to, że po dwóch opowiadaniach otwierających zbiór niejako znika on z jego kart, poszczególne opowieści zaczynają się zaś koncentrować na postaciach drugo- i trzecioplanowych, by wskazać na Lamberta czy Coëna.
Najbardziej znany (przynajmniej żyjący) łodzianin na świecie uchodzi w pewnych kręgach za pisarza dość feministycznego i znajduje to odzwierciedlenie w przedmiotowej antologii. Nie chodzi tylko o fakt, że wiele opowiadań wyszło spod piór (czy z klawiatur) niewieścich, co samą tematykę poruszanych historii, osoby ich głównych bohaterów.
„Szpony i kły” to zbiór opowiadań wdzięcznych, literacko wysokiej próby. Niestety, może z wyjątkiem „Kresu cudów”Piotra Jedlińskiego żadne z nich raczej przez zdeklarowanego fana (i znawcę) nie zostałoby przypisane samemu Andrzejowi Sapkowskiemu. Nie jest to antologia dla każdego – laik raczej winien się zapoznać z oryginalnymi zbiorami opowiadań – lecz żaden z miłośników twórczości łodzianina nie powinien być rozczarowany. Tom ten pozwoli docenić wirtuozerię twórcy postaci Geralta, jak też przekonać się, że jego błogosławieństwo również znaczy wiele.
Tytuł :
