Świat jaki znamy, przestaje istnieć. Z dnia na dzień Islandia, uznawana za jeden z najlepiej zorganizowanych krajów, traci kontakt z pozostałymi państwami i przeistacza się w krainę chaosu. Mieszkańcy nie wiedzą, co jest źródłem kryzysu, ale mimo to starają się normalnie funkcjonować. Tymczasem nowo powstały rząd manipuluje informacjami, wie bowiem, że wkrótce zabraknie pożywienia. Państwo, a wraz z nim prawo i społeczeństwo zaczynają ulegać korozji.
Hjalti do momentu zmiany był wziętym dziennikarzem. Czy odnajdzie się w nowej rzeczywistości? Jakich wyborów dokona, aby ocalić w sobie człowieczeństwo?
Maria za wszelką cenę chce uratować swoje dzieci, tymczasem władze ogarniętej szaleństwem wyspy chcą ich deportować i wysłać statkiem w nieznane. Czy przetrwają?
Raczej rzadko zdobywamy się na refleksje co do złożoności świata, w którym dane jest nam wieść egzystencję. Z reguły jego obszar ogranicza się do powierzchni kilkudziesięciu kilometrów kwadratowych. W konsekwencji nieszczególnie uświadamiamy sobie, jak bardzo pozostajemy związani z innymi ludźmi, którzy są dla nas zupełnie nieznani. Tymczasem islandzka autorka
Sigríður Hagalín Björnsdóttir uświadamia, że tak naprawdę stopień zależności jest dużo głębszy niż mogłoby się zdawać.
„Wyspa” wpisuje się w nurt beletrystyki postapokaliptycznej, acz jest na tyle niepozorną jego reprezentantką, iż nie raczy czytelnika żadną oczywistą katastrofą – na świat nie spada żadna pandemia, radioaktywność pozostaje bez zmian itp. itd., z tym, że Islandia staje się niejako światem odizolowanym, którego nie sposób opuścić i doń wrócić, z nieznanych acz bezwzględnie działających przyczyn.
Czytając książkę nie sposób nie zadać sobie pytania, na ile snuta refleksja ma charakter uniwersalny, na ile zaś stanowi odniesienie do aktualnej sytuacji społecznej i politycznej tego jakże nietypowego kraju. Jednakże dla nadwiślańskiego odbiorcy również jest ona wartościowa, każe bowiem zadać sobie pytanie o własne – tyleż indywidualne, co i w zbiorowości narodowej – zachowanie w sytuacji, gdyby ustała wymiana zewnętrzna.
Postawy indywidualne osób, wokół których skupia się autorka, nie są specjalnie intrygujące, te same motywy można było odnaleźć chociażby w
„Bastionie” czy
„Władcy much”, pisarka z Północy nie jest bynajmniej bardziej optymistyczna w tym zakresie. To raczej dostrzeżenie złudności wiary w autarkię jest obiektem jej zainteresowania oraz celu ostrza jej pióra.
„Wyspa” to książka raczej mało zaskakująca, której głównym atutem jest skłonienie czytelnika do nieco głębszej refleksji nad uwarunkowaniami środowiska, w którym on żyje. Autorka nie miała zamiaru stworzenia kompleksowej opowieści, nie domyka ona szeregu wątków, wychodząc z założenia, iż ich istotność jest nie jest tak naprawdę wielka, znacznie ciekawiej zaś jest pozostawić je za parawanem niedomówień. Na pierwszy plan wysuwa jednak dostatecznie ważkie wątki, by warto im było poświęcić tą wymaganą chwilę.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
