Pewnego dnia w piekle następuje prawdziwy sądny dzień. Pan Ciemności, książę Belzebub, wpada w straszliwy gniew – z jego szatańskich zastępów zbiegła młoda Diablica. Misji odszukania i sprowadzenia uciekinierki podejmuje się ambitny, ale głupi czart Boruta. Na ziemi dobiera sobie do pomocy nieokrzesanego, obszarpanego, oblepionego słomą i sieczką diabła Rokitę. Piekielny śledczy i jego pomagier energicznie zabierają się do dzieła. Na drodze wysłanników Belzebuba staje jednak rozmiłowany w Diablicy Czarownik...
Współczesna fantastyka ma swoje korzenie w dawnych baśniach. Nadały one formę, z jaką kojarzy nam się fantasy. Forma ta to walka dobra ze złem i współistnienie świata rzeczywistego z nadnaturalnym. Drugi rodowód tej literatury to wierzenia i zabobony naszych przodków.
I te właśnie dwa fundamenty można zauważyć w
„Baśni średniowiecznej”. Konwencja ludowej legendy jest środkiem, jak zaznaczył autor, opisu obrazu (podtytuł nosi nazwę tryptyk) odnalezionego w anonimowym kościółku gdzieś w Polsce.
Zaczyna się niepozornie, w domu niejakiego Czarownika zjawia się nad wyraz piękna niewiasta potrzebująca pomocy. Niewiasta ta zakochuje się w Czarowniku, on zaś miłość tę odwzajemnia. Prosto i banalnie, a słodko, aż mdli... Miłośników lukru muszę jednak zmartwić, ten konkretnie zawiera w sobie sporą łyżkę dziegciu. Kobieta o nadzwyczajnej urodzie jest.. Diablicą zbiegłą z piekła, za którą rusza pościg wysłany przez samego Belzebuba. Sytuacja niezbyt godna pozazdroszczenia.
Język książki jest bajkowy, naiwny. Miejscami przypomina opowiastkę na dobranoc. Czarne charaktery w całej swej grozie są zabawne poprzez swą niezdarność (przoduje Boruta). Powieść ta, podobnie jak znane nam baśnie, poprzez swą prostotę i jasność przekazuje nam wartości fundamentalne: wiara, przyjaźń, miłość, męstwo czy honor. Pod tym względem na pewno nadaje się dla młodszego czytelnika.
Można ponarzekać na niedociągnięcia stylistyczne, sztuczną archaizację i średnią fabułę. Tylko po co? Bajka to bajka, liczy się jej treść, forma schodzi na plan dalszy.
Wiadomo, że
„Baśń średniowieczna” wyżynami literackimi nijak nie jest. Nie wiem czy wynika to z niedopracowania warsztatowego autora, czy wręcz z celowych zabiegów świadczących o wysokim kunszcie twórcy. Ciężko to stwierdzić, ale ostatecznie proponuję tę książkę jako ciekawostkę dla starszego czytelnika, a polecam tym starszym czytelnikom, którzy dorobili się już swoich pociech, na pewno im się spodoba.
|
| Autor: Regis
|
|
|
|
|
Tytuł: Baśń średniowieczna
