Jest to opowieść o niezwykłej wyprawie, zaplanowanej przez tajemnicze Bractwo w celu odnalezienia Księgi napisanej przez Boga. Ma ona zawierać nie tylko wszystkie mądrości świata, ale także posiadać cudowną moc. W podróż do ukrytego w górach starego klasztoru wyruszają: niemowa Gauche, porzucona właśnie utrzymanka bogatego panicza - Weronika, oraz Markiz, jedyny wtajemniczony w tym gronie. Czy Księga naprawdę istnieje? Czy zdołają ją odszukać? Czy potrafią odczytać zawarte w niej mądrości i odnaleźć szczęście?
Wątek podróży towarzyszy literaturze od stuleci – dość wskazać na opis losów Odysa, których odbicie można odnaleźć w dziełach ze wszystkich epok. Również więc i
Olga Tokarczuk postanowiła sięgnąć do tego zagadnienia, nieco przemieszać z lubianą przez siebie (czego dowiodły późniejsze
„Księgi Jakubowe”) problematyka quasi-kabalistyczną, przyprawić odrobiną historii, i danie gotowe!
Akcja rzeczonej powieści rozgrywa się pod koniec XVII wieku, który nielicznemu gronu praprzodków masonerii – acz o bardziej religijnych korzeniach – jawi się jako epoka uspokojenia i wytchnienia od wstrząsów, umożliwiająca udanie się na poszukiwanie ichniejszego Graala, w postaci praprzodkini Biblii, księgi stworzonej nie pod Boskim natchnieniem, lecz wprost wywodzącej się od Istoty Najwyższej.
Teoretycznie nie powinna być to podróż odległa, li tylko w Pireneje, które z paryskiej perspektywy nie jawią się jako terra australis, niemniej już od samego początku wydarzenia zdają się sprzęgać przeciwko głównym postaciom. Szybko odkrywają one, że los sobie drwi z ich oczekiwań i planów, zestawiając ze sobą tragedie całych społeczności (wygnanie hugenotów) oraz jednostek (przeniewierstwo narzeczonego).
W istocie więc cel główny szybko niknie postaciom z ich losów, zaczynają się one rozkoszować danymi im chwilami, odkrywając tyleż ich bogactwo, co i ulotność w obliczu wieczności śmierci. Cóż więc stanowi o naturze świata – wieczny ruch czy też wieczysty bezwład?
Olga Tokarczuk stroni od prostych odpowiedzi, ba, jakichkolwiek absolutów, nawet jeśli miałyby stanowić one jednoznaczne ustosunkowanie się wobec jakiegokolwiek pytania.
„Podróż ludzi Księgi” to w istocie powieść alegoryczna, nadwiślańska wariacja na temat realizmu magicznego.
|
Autor: Klemens
|
|
|