Gujaareh, miasto snów, jęczy pod rządami Protektoratu Kisuańskiego. Miasto, w którym kiedyś jedynym prawem był pokój, poznało co to przemoc. W dodatku mieszkańców Gujaarehu dręczy tajemnicza i śmiertelna zaraza, która dopada ofiary podczas snu. Lud Gujaarehu powinien się zbuntować, ale zbyt długo żył w spokoju. Ktoś musi go nauczyć walki. Cała nadzieja w dwojgu wyrzutków – kobiecie, której jako pierwszej pozwolono wejść do zakonu bogini snów, oraz wygnanemu księciu, który pragnie odzyskać utracone dziedzictwo. Razem muszą stawić czoło kisuańskiemu okupantowi i dowiedzieć, skąd się biorą śmiertelne sny – zanim Gujaareh upadnie na zawsze.
Zakończenie
„Zabójczego księżyca” pozostawało na tyle otwarte, że aż prosiło się o kontynuację, nie powinno więc dziwić, iż takowa powstała wcale szybko. Co istotne, nie sposób nie odnieść wrażenia, że od początku była ona planowana, tak że całość sprawia wrażenie koherentnej.
Niemniej jednak na uwadze należy mieć podstawowy fakt, że grono głównych bohaterów powieści jest jednak zasadniczo odmienne od pierwowzoru – owszem, przewijają się postacie już znane, jak choćby Nijiri – niemniej jest ich rola ma charakter niejako służebny. Czytelnik obserwuje świat z perspektywy innych par oczu.
Również tematyka powieści jest odmienna. O ile w przypadku pierwszej odsłony serii tego rodzaju wątkiem przewodnim (jakkolwiek nieco „zakamuflowanym”) była problematyka legalizacji eutanazji, o tyle w
„Mrocznym słońcu” autorka dotyka nieco lepiej spenetrowanego (i wyeksploatowanego) przez współczesną literaturę tematu feminizmu.
Sposób zresztą, w jaki czyni to
Nora K. Jemisin, mógłby być może nie bulwersujący, co jednak kontrowersyjny dla niejednej osoby udzielającej się w ruchu na rzecz przełamywania stereotypów płciowych i występującej na tym tle dyskryminacji. Być może to brak pewnej odwagi, choć raczej dość nietypowe dla autorki prześlizgnięcie się po powierzchni banału…
Co jednak istotne – to jest wciąż dość frapująca lektura. Książka ta była tworzona z sercem, nie tylko dla chwały i podlegających monetyzacji korzyści, choć może zbyt łatwo autorka popada w pułapki szlaków nie tyle przetartych, co wręcz przekopanej wiele dziesiątków metrów w głąb przez tytanów gatunku jak
Frank Herbert czy
Robert Jordan.
„Mroczne słońce” nie było w stanie w pełni podołać oczekiwaniom powstałym po lekturze poprzednika, ale żadna z osób usatysfakcjonowanych z lektury wspomnianej pozycji nie powinna poczuć się obrażoną czy zbanalizowaną przez kanwę tej powieści.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
