Ostatni żyjący Pierwotny ukrył się w grocie na krańcu świata i tam czuwa nad przeklętą przez siebie kochanką. Sodiemu leśna wróżka przepowiedziała śmierć, a krasnolud, choć z natury sceptyczny, leśnym wróżkom ufa bezgranicznie. Zmierza zatem do Yasy po ratunek!
Tymczasem Krainie grozi kolejna wojna domowa. Więc w zasypanej śniegiem cichej gospodzie spotykają się przedstawiciele wszystkich inteligentnych nacji, by zapobiec przelewowi krwi.
Czy im się powiedzie? Jaka będzie w tym rola Sodiego i Yasy? Czy zdołają pokonać potężną czarownicę? I co najważniejsze kim jest Rosa i o co chodziło leśnym wróżom?!
John Tolkien wyświadczył wielką przysługę literaturze fantasy, może nie wprowadzając jej na salony, wyzwalając jednak od nimbu bajek dla dzieci (czyniąc zeń bajki dla dorosłych – jak dodaliby niechętni złośliwcy). Zarazem jednak wyrządził gatunkowi wielką krzywdę, wysoką jakością oraz pieczołowitością swych dzieł tworząc konwencję poniekąd niewolącą innych pisarzy. Czy „Zakonna”
Małgorzaty Lisińskiej wpisuje się w ten nurt?
Osoby zaznajomione z
poprzednimi odsłonami cyklu (w przypadku pozostałych zaś kompletnie bez sensu jest rozpoczynać swoją znajomość z nim od trzeciej części serii) poczują lekkie zdziwienie po lekturze pierwszych stron. Ot, taki Sodi jawi się jako osoba zupełnie obca Yasy, ten zaś podobnie Sodiemu, bynajmniej nie będąc skłonnym do ratowania życia krasnoluda, nie bez próby przekupstwa. Jest to zrozumiałe o tyle, że akcja tej książki rozgrywa się wcześniej niż wydarzenia przedstawione w przypadku poprzednich odsłon cyklu, nie tłumaczy to jednak chociażby zmiany charakteru Yasy jako takiego.
Niestety rzeczona powieść pełna jest psychologicznych nieprawdopodobieństw, roi się również od „boskich” ingerencji w bieg fabuły, często zresztą można odnieść wrażenie, iż stanowi ona li tylko przygrywkę dla kolejnych scen erotycznych – tak wyidealizowanych, że kompletnie plastikowych – oraz mało wyrafinowanych, ale „z założenia” rubasznie zabawnych przekleństw krasnoluda.
Trochę szkoda, gdyż bodaj po raz pierwszy autorka zdecydowała się na podjęcie jakiejś bardziej spójnej fabuły niźli zbioru opowiadań. Nie żeby był to jakiś nieoszlifowany diament, a już z pewnością nie majstersztyk.
Wspomniany kilka akapitów wyżej literat z profesorskim tytułem wskazał szlak, którym wielu podążyło za nim. Mimo wszystko nie była to jednak ścieżka dostępna dla każdego, przeciwnie, wkroczenie na nią również wymaga pewnej biegłości. Niestety dla
„Zakonnej” do zdecydowanie za wysokie progi.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
