W maju 1943 roku do domu Helene Hannemann wkracza brutalnie gestapo, które zabiera jej rodzinę do Auschwitz. Kobieta decyduje się na dobrowolną wywózkę, chociaż jako Niemka może zostać. Ma jednak nadzieję, że uda się jej ochronić swoich najbliższych.
Kiedy do obozu przybywa doktor Mengele, wybiera Helene, która jest rodowitą Niemką i pielęgniarką, do prowadzenia przedszkola dla romskich dzieci. Rozdzielona z własną rodziną rozpoczyna heroiczną walkę o życie niewinnych istot, które trafiły do obozowego piekła.
W Auschwitz odbywały się zawody sportowe, w oświęcimskim obozie działał lupanar, podobnie jak struktury ruchu oporu. Tego rodzaju „rewelacje” ostatnimi czasy – wraz z odchodzeniem ostatnich świadków – stają się coraz częstsze, choć co najbardziej zdumiewające, wiele z nich w istocie odpowiada prawdzie i dziwić może, że już dziesięciolecia wcześniej nie doczekały się one dzieł równie słynnych jak choćby tych traktujących o pewnym niemieckim przedsiębiorcy działającym w okupowanym Krakowie. Teraz jednak nastał ich czas, a początkową wyliczankę można wzbogacić o… przedszkole.
Nie mam wątpliwości (niestety), iż zdecydowana większość tak moich rodaków, co i przedstawicieli innych nacji w ogóle nie kojarzyłoby takich fraz jak Porajmos, Samudaripen czy Kali Traš. Drugowojenne ludobójstwo ludności pochodzenia romskiego nie stało się elementem potocznej wiedzy, czy to z uwagi na mniejszy liczbowo jego charakter, czy też – powiedzmy wprost – pełną niemal wyłącznie negatywnych stereotypów perspektywę, która po dzień dzisiejszy zwykła skutkować mówieniem o „Cyganach”. Jego specyfika zaś aż prosi się o książki takie jak ta pióra
Mario Escobara.
Specyficzna kultura i życie rodzinne, pochodzenie wzbudzające zainteresowanie „legendarnego” pseudoekperymentatora Mengelego, a także unikalne przeciwstawienie się (do czasu) esesmańskim operacjom likwidacyjnym to aż nadto tematów, z których każdy mógłby stać się kanwą dla intrygującego wątku. Autor w istocie podjął też próbę zapleść je wszystkie
… i w mej ocenie nie do końca temu wyzwaniu podołał. Łatwo popaść w grafomanię liczoną w setkach stron, lecz hiszpański pisarz chyba zanadto właśnie tego się obawiał, w konsekwencji czego często jest zdawkowy i nie wykorzystuje okazji, by nieco zgłębić poruszane zagadnienia. Całość aż prosiłaby się o szersze historyczne tło, chociażby w zakresie nazistowskich wahań i dylematów, tymczasem w omawianej książce próżno takowych szukać.
„Kołysanka z Auschwitz” to książka, która nie obraża ani inteligencji czytelnika, ani pamięci ofiar, jednakże w ogólnym kształcie może się ona okazać rozczarowującą, zwłaszcza dla osób o bogatszych doświadczeniach z literaturą lagrową. Pozostaje jednak żywić nadzieję, iż okaże się ona pierwiosnkiem beletrystycznego zainteresowania kolejnej „aspołecznej grupy” nie zaś przejawem jednostkowym bądź wręcz podzwonnym.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
