Połowa XVII wieku – epoka muszkieterów piratów, inkwizycji i krwawych wojen. Przed cywilizacją białego człowieka staje widma zagłady. Potomkowie podbitych przez Corteza Azteków szykują się do krwawej rekonkwisty.
Tylko jeden człowiek może stawić im czoło: Alfredo Derossi, zwany il Cane, malarz, filozof i obieżyświat. Derossi jednakże nie istnieje, jest tylko bohaterem literackim, wykreowanym przez Alda Gurbianiego, XXI-wiecznego magnata medialnego.
Zadziwiające jak łatwo po wyczerpaniu wszystkich wątków, rozwianiu wszelkich wątpliwości tak co do głównej postaci, jak również bohaterów pobocznych, możliwe jest stworzenie kontynuacji, i to takiej, która w żaden sposób się nie odżegnuje od pierwowzoru, przeciwnie, wręcz co chwila się doń odwołuje…
To nie wszystko jednak, co można powiedzieć o następczyni
„Psa w studni”, rzekłbym bowiem, że recenzowana książka jest nawet lepsza, choć zarazem nieco bardziej wtórna od pierwszej części cyklu, a co jest już rzadkością.
Aldo Gurbiani wskutek niezwykle skomplikowanego i niebezpiecznego zabiegu chirurgicznego na powrót staje się Alfredo Derossim, jakże innym jednak od pamiętanego, a przez to wciąż tajemniczym i pełnym niespodzianek – a więc potencjału pożądanego przez czytelnika.
Il Cane jest bowiem człowiekiem bardziej dojrzałym i doświadczonym od młokosa, którego los zaprowadził do Studni, a także, w odróżnieniu od poprzedniego razu, świadomym swej podwójnej tożsamości i dysponującym wiedzą swego przyszłego alter ego, co oczywiście ułatwia mu przedsięwzięcie pewnych ekstraordynaryjnych czynności, wokół zresztą których niejako koncentruje się główny wątek.
Muszę przyznać, że szczególne wrażenie na mnie wywarły wizje przyszłości – a właściwie, patrząc z obecnej perspektywy, przeszłości – z technicznie zaawansowanymi Aztekami – tak, tymi mezoamerykańskimi wyrywaczami serc – pałającymi żądzą odwetu za konkwistę, zniszczone miasta, obalone świątynie i złupione skarbce. Żądzą rekonkwisty.
„Rekonkwista” Marcina Wolskiego jest książką zaskakującą dobrą, nawet jeśli ma się zastrzeżenia pod kątem „puszczenia oka” przez autora jeśli idzie o samo zawiązanie fabuły, choć trzeba przyznać, że ten zręcznie uchyla się przed zupełnym rozstrzygnięciem, wychodząc ze słusznego założenia, iż tajemnica często jest bardziej ciekawa od jej wyjaśnienia. Zarazem w pozycji tej jest więcej, przygód niźli idei, co w tym konkretnym przypadku należy uznać za jej atut.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł: Rekonkwista
