Szatan jest postacią znaną chyba każdemu, w literaturze wiele razy wykorzystywano jego postać, tworząc przeróżne historie. Osobnik ten, bądź co bądź, kojarzony jest raczej z odległymi czasami, w końcu w dobie komputerów, informatyki i daleko posuniętej technologii nie ma specjalnie miejsca na rogate stwory. Wolski jednak uznał, że zarówno diabeł jak i strona mu przeciwna może mieć swoje miejsce w każdym czasie – tak oto spotykamy się z Agentem Dołu – Meffem Fawsonem – znanym także jako Książę Ciemności.
Meff jest zwykłym 30–toparolatkiem, zajmującym się szeroko pojętą reklamą w firmie produkującej opakowania do opakowań. Jako że produkt jest oryginalny, dość dobrze się sprzedaje, a co za tym idzie – nasz bohater żyje na dość wysokiej stopie. Pomimo wieku nie jest specjalnie zainteresowany zakładaniem rodziny, jest mężczyzną kochającym wszystkie kobiety – jakże mógłby się ograniczyć tylko do jednej? Od jednej piękności w drugą powolutku przechodzi przez życie – wszystko byłoby pięknie gdyby nie pewien istotny incydent. Otóż, jak łatwo się domyślić, Meff jest człowiekiem dość łasym na pieniądze – rzecz całkowicie normalna w dzisiejszych czasach. Gdy pojawia się okazja zarobienia dodatkowej gotówki (i to dość sporej), bez zbytniego zastanawiania się wyrusza w podróż w nieznane. Zapał bohatera nieco opada, gdy znajduje się na kompletnym odludziu, niespecjalnie wie gdzie się udać i ogólnie całe przedsięwzięcie zaczyna wydawać się lekko podejrzane. Jednak zapach gotówki jak zwykle okazuje się silniejszy. Po dotarciu do celu, mówiąc bardzo skrótowo, Meff poznaje swojego stryja, który chce mu przekazać spory spadek, w zamian za dokończenie pewnych interesów. Gdyby nie kilka drobnych szczegółów, byłoby to dość nudne. Jednak, po pierwsze, stryj okazuje się Szatanem, dokładnie potomkiem Mefistofelesa, po drugie, pierwszą fazą zadania jest odnalezienie ukrywających się Draculi, Frankensteina, Gnoma, Ostatniego Wilkołaka oraz Topielicy. Zadanie to nie należy do łatwych – każdy z tych osobników zaszył się w innych zakątku Ziemi i oddał przyziemnym sprawom jak prowadzenie sklepu czy przewodzeniem sekcie ludzi–ryb. Cała fabuła zamyka się właśnie na poszukiwaniu tych osobników, które niesie za sobą wiele interesujących przygód i zwrotów akcji.
Jeśli chodzi o treść nie ma się specjalnie po co dalej rozpisywać – podsumowując – fabuła mnie zaciekawiła. Wszystko jest lekko przerysowane – zarówno postaci jak i wydarzenia, jednak humorystyczna oprawa idealnie wszystko ze sobą zespala. Trzeba przyznać, że humor jest udany – niejednokrotnie podczas lektury zaśmiałam się w duchu, co muszę zapisać na duży plus. Styl autora jest naprawdę rewelacyjny – książka jest niezwykle lekko napisana, nie ma czasu na zbędne przestoje czy opisy – pojawiają się one tylko wtedy, gdy są niezbędne i nigdy nie są przydługie. Nie brakuje tu dynamiki, wydarzenia następują jedno po drugim, co powoduje ciągły niedosyt i niechęć przerwania lektury. Akcja rozwija się szybko, wprowadzając czytelnika w coraz to nowe szczegóły. Prócz Diabłów o różnej randze pojawia się oczywiście i druga strona: dobrze zorganizowana siedziba Aniołów–Agentów pilnie strzeże ludzi i monitoruje wszelkie poczynania Złego. Przedstawienie sił dobra i zła w formie czegoś na kształt tajnych organizacji rządowych nadaje książce oryginalnego klimatu.
Jeśli chodzi o wydanie to przyczepić się nie ma specjalnie do czego. Usztywniana okładka ze skrzydełkami robi całkiem pozytywne wrażenie, choć ilustracja może nie przypaść wszystkim do gustu. Mnie osobiście urzekła – pomimo prostoty jest w niej coś, co zapada w pamięć i oddaje klimat zawarty w środku. Książka
Wolskiego jest jak najbardziej godna polecenia – przyjemna fabuła, świetny humor – po prostu dobra, lekka lektura.
|
| Autor: Villemo
|
|
|
|
|
Tytuł: Agent Dołu. Czarci pomiot
