Igor Rykow, rosyjski inżynier lotniczy, dowiaduje się, że jego koledzy z pracy zginęli w niejasnych okolicznościach. Domyśla się, że uciszył ich ktoś, kto nie chce, by świat dowiedział się, iż podczas remontu polskiego rządowego samolotu doszło do sabotażu. Podejrzewając, że sam może stać się celem zamachu, Igor postanawia uciec na Zachód. Już w Polsce wpada w poważne kłopoty – zostaje oskarżony o zabójstwo funkcjonariusza ABW, a jego tropem prócz polskiej policji podążają tajemniczy i gotowi na wszystko agenci rosyjskich służb specjalnych.
Rykow staje przed wyborem – ratować własną skórę, czy próbować dotrzeć do kogoś, komu mógłby powierzyć informacje niewygodne dla wielu ważnych ludzi. Tylko czy może komuś zaufać?
Czas ucieka nieubłaganie. Samolot z prezydentem Polski na pokładzie za 24 godziny startuje do Smoleńska...
Marcin Wolski jest pisarzem zaangażowanym, nie stroniącym od poruszania tematów kontrowersyjnych, by nie rzecz nieprawomyślnych. Zarazem lubi malować świat półcieniami, szczególnie wtedy, gdy pierwotny zarys naniósł bielą i czernią.
Po lekturze wyżej przytoczonego „blurba” nie można mieć najmniejszych wątpliwości, jakie wydarzenie z historii najnowszej autor postanowił uczynić osią swej powieści. Nie mogę jednak pozbyć się wrażenia, że na tak w sumie nietuzinkowego pisarza, jak
Wolski, było to w istocie wybranie drogi na skróty.
Zresztą tego rodzaju oportunizmu twórczego możemy się tu dopatrzyć więcej – po lekturze pierwszych dwudziestu pięciu stron nie mamy właściwie cienia wątpliwości co do dalszego rozwoju fabuły, a nie chwaląc się niżej podpisany domyślił się także szczegółów zakończenia. Pisarz zajmuje jednoznaczne stanowisko w przedmiocie historii najnowszej Polski, czasami rażące skalą swego rodzaju manii.
Autor jednak zręcznie przykrywa mitomańskie ciągotki, pudrując je frazami o „pożytecznych idiotach z Zachodu”, czy też skromnymi złośliwostkami również pod adresem teoretycznie sojuszniczego obozu politycznego. Sprawia to, że przekonani będą zasadniczo zachwyceni, inni zaś właściwie zniesmaczeni.
Obserwując najnowsze powieści
Marcina Wolskiego nie sposób nie dostrzec pewnych powtarzających się klisz, choćby w konstrukcji postaci, czy też tyleż obowiązkową, co zbędną sceną łóżkowo-romantyczno-orgazmiczną.
Po lekturze powyższych akapitów można by było dojść do wniosku, że mamy do czynienia z kolokwialnie zwanym gniotem, lecz wrażenie te byłoby muylne – to wciąż jest kawał dobrego i niepokornego pisarstwa. Śmiem jednak twierdzić, że warsztat udowadnia, iż mamy do czynienia z prawdziwym talentem, który marnuje się odwrotnie proporcjonalnie do skali swej inteligencji.
|
| Autor: Klemens
|
|
|
|
|
Tytuł :
